tag:blogger.com,1999:blog-82969706281453077372024-02-19T00:25:08.807-08:00ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙΑπροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-84865344078415985462020-02-19T05:03:00.000-08:002020-02-19T05:03:55.050-08:00Ο Απροσκύνητος ΣΜΗΝΑΓΟΣ Κ.ΗΛΙΑΚΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="single-style1-title" style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; line-height: 32px; margin: 30px 0px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<h1 itemprop="name" style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: TitloiMediumBold2; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.2em; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="font-size: small;">ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ ΤO ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ. Η ΔΙΠΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΜΗΝΑΓΟΥ Κ.ΗΛΙΑΚΗ ΑΠΟ «ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ». OI ΔΥΟ ΕΚΤΟΞΕΥΘΕΝΤΕΣ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΚΑΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ</span></h1>
</div>
<div class="single-style1-content single-content clearfix" style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="thumb-wrap" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 20px 0px 30px; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; vertical-align: baseline;">
<img alt="hliakis-ntora-karamanlis" class="attachment-blog_classic_thumb size-blog_classic_thumb wp-post-image" height="312" itemprop="image" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2020/02/hliakis-ntora-karamanlis.png" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; overflow: hidden; vertical-align: middle; width: 739px;" width="512" /></div>
<center style="box-sizing: border-box;">
<div id="ads_under_image" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 10px 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div id="ros_artUnderImage" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</div>
<h2 style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-size: 23px; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.1; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</h2>
</div>
</center>
<div class="post-content-wrap" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 15px; vertical-align: baseline;">
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: bold; line-height: 1.4em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<img alt="hliakis3" class="alignnone size-full wp-image-2905029" height="600" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2020/02/hliakis3.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; margin: 21px 0px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="1000" /></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ημέρα Τρίτη, 23 Μαΐου του έτους 2006. Στις 12.06 το μεσημέρι, δύο μαχητικά F16C block 52+ της 115 Π.Μ. στη Σούδα, λαμβάνουν διαταγή από το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων να απογειωθούν και να κατευθυνθούν στην περιοχή της Καρπάθου, προς αναγνώριση τουρκικού σχηματισμού αεροσκαφών. Την ώρα κατά την οποία απογειώνονται τα δύο αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας, με Νο1 τον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη και Νο2 τον Υποσμηναγό Πρόδρομο Κολτσίκογλου, ο τουρκικός σχηματισμός βρίσκεται 40 ναυτικά μίλια βόρεια-βορειοανατολικά της Ρόδου, εντός του FIR Αθηνών</strong>.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Στις 12.37, τα ελληνικά μαχητικά αποκτούν οπτική επαφή με τον εχθρό. Ο τουρκικός σχηματισμός αεροσκαφών, αποτελείται από:<br style="box-sizing: border-box;" />• Ένα αεροσκάφος τακτικής αναγνώρισης RF-4E Phantom II της 113 Μοίρας “Isik” (“Φως”) που εδρεύει στην 1η Βάση Αεριωθουμένων (1st AJU) στο Εσκισεχίρ<br style="box-sizing: border-box;" />• Δύο μαχητικά F16C της 192 Μοίρας με κωδικό κλήσης “Kaplan” (“Τίγρης”) της 9ης Βάσης Αεριωθουμένων (9th AJU) που εδρεύει στην αεροπορική βάση Μπαλικεσίρ.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<img alt="hliakis2" class="alignnone size-full wp-image-2905020" height="510" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2020/02/hliakis2.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; margin: 21px 0px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="680" /></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο τουρκικός σχηματισμός είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο Νταλαμάν, κοντά στην Αλικαρνασσό. Τα ραντάρ της Κρήτης είχαν από την προηγούμενη εντοπίσει τη μεταστάθμευση των συγκεκριμένων τουρκικών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση απέναντι από τη Ρόδο. Σκοπός της συγκεκριμένης αποστολής, ήταν η αεροφωτογράφηση της ανατολικής Κρήτης, όπου και είναι αναπτυγμένο το αντιαεροπορικό σύστημα S300 PMU1. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν από την τουρκική πολεμική αεροπορία σε μηνιαία βάση. Την ίδια χρονική στιγμή, σε απόσταση 10,5 ν.μ. βορειοανατολικά του Αιγαίου επιχειρούσε η τουρκική φρεγάτα F250 Muavenet τύπου Knox, η οποία διέθετε και ελικόπτερο τύπου ΑΒ-212.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Στις 12.40 σε απόσταση 8 ν.μ. ανατολικά της Καρπάθου, σε ύψος 27.000 ποδών και εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, ο Σμηναγός Ηλιάκης διαπιστώνει πως το αεροφωτογραφικό ακολουθείται σε απόσταση 7ν.μ. από δύο οπλισμένα μαχητικά. Το 3ο Κέντρο Ελέγχου Περιοχής δίνει εντολή στον Ηλιάκη να προσεγγίσει, προκειμένου να διαπιστωθεί το είδος του ατρακτιδίου αναγνώρισης, το οποίο φέρει το αεροφωτογραφικό RF-4E. Αυτό πράττει ο Έλληνας πιλότος, γεγονός που αναγκάζει τους Τούρκους να προβούν σε επικίνδυνους ελιγμούς.<br style="box-sizing: border-box;" /><strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ένα εκ των δύο τουρκικών μαχητικών εγκαταλείπει τον σχηματισμό. Το τουρκικό F16 με χειριστή τον Halil Ibrahim Ozdemir έρχεται πίσω από τον Ηλιάκη και τον εγκλωβίζει, ενώ το έτερο ελληνικό F16, παίρνει θέση πίσω από τον Τούρκο. Ο Τούρκος πιλότος καλεί τον Ηλιάκη να απομακρυνθεί, ο Έλληνας Σμηναγός όμως αρνείται. Ο Τούρκος πιλότος μιλά συνθηματικά με τους δύο συμπατριώτες του και εξαπολύσει πύραυλο ΑΙΜ-9 Sidewinder ενώ και τα τρία τουρκικά αεροσκάφη σκορπίζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Ηλιάκη, το οποίο και εκρήγνυται. Ο Υποσμηναγός Κολτσίκογλου εξαπολύει πύραυλο κατά του τουρκικού μαχητικού που έχει πλήξει τον Ηλιάκη, πύραυλος που βρίσκει το ακροπτερύγιο του τουρκικού F16, καταρρίπτοντάς το. Παρά ταύτα, ο ελιγμός του τούρκου πιλότου, του έχει δώσει τα απαραίτητα δευτερόλεπτα ώστε να προλάβει να εγκαταλείψει το αεροσκάφος του, χρησιμοποιώντας το αυτόματο σύστημα εκτίναξης.</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<img alt="ntora-karamanlis" class="alignnone size-full wp-image-2905014" height="420" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2020/02/ntora-karamanlis.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; margin: 21px 0px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="590" /></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η ελληνική κυβέρνηση, κυβέρνηση Καραμανλή με υπουργό Εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη, προβαίνει σε βεβιασμένες και τάχιστες επαφές με την τουρκική πλευρά, προκειμένου αφ’ ενός να αποτρέψει την περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης και αφ’ ετέρου να αποκρύψει την αλήθεια από τον Ελληνικό Λαό. Η επίσημη εκδοχή της ελληνικής κυβέρνησης έρχεται με απύθμενη ψευτοδημοκρατική αυθάδεια να σπιλώσει την ηρωική θυσία του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη, στο ύψιστο καθήκον της προστασίας της Ελληνικής Πατρίδος: τα δύο αεροσκάφη (του Ηλιάκη και του Τούρκου δολοφόνου) συγκρούστηκαν ύστερα από λανθασμένο χειρισμό του Τούρκου πιλότου. Αδιάψευστοι μάρτυρες της ιστορικής πραγματικότητος, ο πιλότος πολιτικού αεροσκάφους των αιγυπτιακών αερογραμμών, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή και αντιλαμβάνεται δύο εκρήξεις, μια ισχυρή πρώτη και μια μικρότερη δεύτερη. Ακριβώς αυτά επιβεβαιώνει και ο υπό σημαία Παναμά καπετάνιος του φορτηγού πλοίου “Gas Century”, ο οποίος πλέει στην περιοχή, με κατεύθυνση τον Πειραιά. Το πλοίο αυτό είναι που θα περισυλλέξει τον σώο Τούρκο πιλότο. Μετά την τροπή των γεγονότων, το φορτηγό πλοίο αντί να πλεύσει προς Πειραιά, κινείται προς τη Μάλτα. Είναι προφανές πως η ελληνική κυβέρνηση έκανε τα πάντα προκειμένου να εξαφανίσει τους μάρτυρες εκείνους οι οποίοι θα κατέρριπταν την επίσημη εκδοχή του ατυχήματος…</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<img alt="hliakis-ntora-karamanlis" class="alignnone size-full wp-image-2905023" height="312" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2020/02/hliakis-ntora-karamanlis-1.png" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; margin: 21px 0px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="512" /></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Δέκα χρόνια μετά το μοιραίο βράδυ των Ιμίων, η ελληνική κυβέρνηση ακολουθούσε απαρέγκλιτα τον ίδιο ακριβώς δρόμο, της δουλοπρέπειας και της υποταγής, του ψεύδους και της βεβήλωσης της μνήμης Ανδρών, οι οποίοι εκτέλεσαν το ύψιστο Χρέος προς το Έθνος, θυσιάζοντας την ίδια τους τη ζωή. Το 1996 ήταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Σημίτη και Πάγκαλο. Το 2006 ήταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με Καραμανλή και Μπακογιάννη. Διαφορετικά πρόσωπα, όμως κοινό το πνεύμα της προδοσίας και της ήττας, με το οποίο διαποτίζουν εδώ και δεκαετίες τον Ελληνικό Λαό.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Έλληνες και Ελληνίδες, μη λησμονήσετε ποτέ τον σπουδαίο αυτό άνδρα!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ: Αθάνατος!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ΕΛΑΜ- elamcy.com</strong></div>
</div>
</div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-91773858346332762782018-02-22T04:12:00.000-08:002018-02-22T04:12:15.017-08:00Ο απροσκύνητος Γρηγόρης Αυξεντίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img alt="ellada_1_simaia_new_tsoliades_991" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2017/11/ellada_1_simaia_new_tsoliades_991.jpg" height="281" width="640" /><br />
<br />
<span style="background-color: #f2f2f2;"><span style="color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: 14px;"><b>Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γεννήθηκε σαν σήμερα στις 22 Φεβρουαρίου 1928.</b></span></span></span><br />
<span style="background-color: #f2f2f2;"><span style="color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: 14px;"><b><br /></b></span></span></span>
<img alt="Grigorios_Afxentiou" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2018/02/Grigorios_Afxentiou.jpg" /><br />
<br />
<span style="background-color: #f2f2f2; color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-weight: 700;">Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928 στην Κύπρο. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.</span><br />
<span style="background-color: #f2f2f2; color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-weight: 700;"><br /></span>
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="https://www.youtube.com/embed/20hHltM5L3A" width="650"></iframe>
<span style="background-color: #f2f2f2; color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-weight: 700;"><br /></span>
<br />
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" src="https://www.youtube.com/embed/U-yKSQsJlaY" width="650"></iframe>
<span style="background-color: #f2f2f2; font-size: 14px;"><span style="color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<br />
Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή – Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ποια ήταν η ΕΟΚΑ; 1η Απριλίου 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η σπηλιά όπου δόθηκε η ύστατη μάχη Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ».</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.</div>
<div style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Πηγη: sansimera.gr</div>
<span style="background-color: #f2f2f2; color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-weight: 700;"><br /></span>
<span style="background-color: #f2f2f2; color: #333333; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; font-weight: 700;"><br /></span></div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-58523942044587865242017-01-10T02:22:00.000-08:002017-01-10T02:29:33.906-08:00Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΛΟΧΑΓΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΟΥΝΤΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ἀκούω συχνὰ «ὁ Ῥάμπο», «οἱ Ρᾶμπο» καὶ μὲ αὐτὴν τὴν φράση, ποὺ παραπέμπει στὴν ὀμώνυμη ἀμερικανιά, ἐκφρασθεῖσα σὲ μιὰ ταινία, μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν μετρίας ἀντιλήψεως Σιλβέστερ Σταλόνε, θέλουν νὰ ἀποδώσουν τὴν ἔννοια τοῦ Ἥρωος, τοῦ Σκληροῦ, τοῦ Ὑπέρ-Κομμάντο…<br />Μιὰ ζωὴ μαλάκες ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες…<br />Ψάχνουμε πάντα στὸ διεθνὲς στερέωμα νὰβροῦμε πρότυπα….<br />Ὅταν τὰ πρότυπα τὰ ἔχουμε μπροστά μας, ποὺ στὶς φλέβες τους κυλοῦσε καὶ κυλᾶ Ἑλληνικὸ Αἷμα …ἐμεῖς χρησιμοποιοῦμε «εἰσαγομένους»!!!</span><span id="more-314551" style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αὐτὴν τὴν εἰσαγωγὴ τὴν ἔκανα γιὰ νὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕναν Ἕλληνα, ποὺ ἐμπρός του ὁ «Ῥάμπο» φαντάζει ὡς «λυκόπουλο»!!!</strong></span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<img src="http://filonoi.gr/wp-content/uploads/2016/12/%CE%98%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%E1%BF%96-%CF%84%E1%BF%B7-%E1%BC%80%CE%B8%CE%B1%CE%BD%E1%BD%B1%CF%84%E1%BF%B3-%CE%B3%E1%BD%B9%CE%BD%CF%85-%CE%BA%CE%BB%E1%BD%B7%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B53.jpg" style="background-color: transparent;" /></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ποιός εἶναι αὐτός;;;;<br />Σᾶς λέει κάτι τὸ ὄνομα Λοχαγός Νῖκος Κατούντας;<br />Στοὺς πολλοὺς ἴσως ὄχι καὶ ἐκεῖ εἶναι τὸ πρόβλημα…..</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Λοιπόν…<br />Λοχαγὸς ΚΔ Νικόλαος Κατούντας, Διοικητὴς τοῦ 31ου ΛΚ τῆς 33ης ΜΚ ποὺ εἶχε ἕδρα στὸ Πέλλα Πάις, κοντὰ στὴν Κερύνεια τὸ 1974.</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ὁ Λόχος τοῦ τὸ βράδυ τῆς 20ης πρὸς 21ην Ἰουλίου 1974 πολέμησε στὸν Ἁγιο Ἰλαρίωνα, ἐκεῖ ποὺ οἱ Ἕλληνες καταδρομεῖς τῆς Κύπρου ἐνήργησαν μὲ καταδρομικὲς ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Κοτζάκαγια (31 ΜΚ), κατὰ τῆς Ἄσπρης Μούττης (32 ΜΚ) καὶ στὰ Πετρομούθκια (33 ΜΚ). Ὅταν «ἐλλείψει τάγματος ἀντικαταστάσεως»” (ἔτσι τοὺς εἶπε ἡ ΔΔΚΔ/ΓΕΕΦ) τὰ χαράματα τῆς ἑπομένης ἡμέρας ἠναγκάσθη ἡ 33 ΜΚ νὰ ἀποσυρθῇ, ἀφοῦ ἤδη εἶχε χάση τὸν Διοικητή της, Ταγματάρχη ΚΔ Γεώργιο Κατσάνη, μετὰ τὸ προσκλητήριο, ὁ Λόχος τοῦ διετάχθη, λανθασμένα ἀπὸ στρατηγικὴ ἄποψη, νὰ σταλῇ νὰ πολεμήσῃ σὲ μάχη ἐκ τοῦ συστάδην μὲ τὸν ἐλαφρὺ ὀπλισμό του στὸν Ἁγιο Γεώργιο Κερύνειας, ἐνάντια στοὺς προελαύνοντες Τούρκους, ποὺ μέχρι ἐκείνην τὴν στιγμὴ τοὺς ἀντιμετώπιζε μόνο τοῦ τὸ 251 ΤΠ, τοῦ, ἐπίσης ἔως σήμερα ἀγνοουμένου, Ἀντισυνταγματάρχου Πεζικοῦ Παύλου Κουρούπη.</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ὁ Κατούντας λοιπόν, ἐπὶ κεφαλῆς 62 ἀνδρῶν, συνήντησε σκόρπιους πεζικαρίους ἀπὸ τὸ 251 ποὺ ὀπισθοχωρούσαν. Τοὺς ῥώτησε ποῦ εἶναι οἱ Τοῦρκοι. Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι καλλίτερα νὰ φύγουν, γιατὶ οἱ Τοῦρκοι εἶναι πάρα πολλοί. Ἡ ἐκνευρισμένη ἀπάντησις τοῦ Κατούντα ἤταν:</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">«Σᾶς ἐρώτησα ποῦ εἶναι καὶ ὄχι πόσοι εἶναι. Ἐσεῖς φύγετε, ἑγὼ μὲ τοὺς ἄνδρες μου συνεχίζουμε!»<br />Καὶ προχώρησε καὶ ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε νὰ κρατήσῃ τὴν τουρκικὴ πλημμυρίδα, ποὺ συνεχῶς ἐνισχύετο μὲ πεζικὸ ποὺ ἀκολουθοῦσε τὰ προελαύνοντα τουρκικὰ ἅρματα…<br />Τί νά σοῦ κάνουν ὅμως τὰ Lee Enfield n.4, ἀπέναντι στά Μ-47 τῆς Τουρκικῆς 39ης Μεραρχίας, πού ἀπλωνόταν στά περιβόλια καὶ τοὺς οἰκισμούς, μεταξὺ παραλίας καὶ προπόδων τοῦ Πενταδακτύλου, σέ μίαν «διάταξη σαρώσεως», μήν ἀφήνοντας κάτι ὄρθιο στό διάβα τους;;;</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<img src="http://filonoi.gr/wp-content/uploads/2016/12/%CE%98%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%E1%BF%96-%CF%84%E1%BF%B7-%E1%BC%80%CE%B8%CE%B1%CE%BD%E1%BD%B1%CF%84%E1%BF%B3-%CE%B3%E1%BD%B9%CE%BD%CF%85-%CE%BA%CE%BB%E1%BD%B7%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B54.jpg" style="background-color: transparent;" /></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
</div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τότε ὁ Κατούντας εἶχε τὴν ἐπιλογή του..<br />Ναί, θὰ μποροῦσε ἀκόμη, ὄσο εἶχε καιρό, νὰ ὀπισθοχωρήσῃ. Νὰ σωθῇ… Κι ἂς ἄφηνε ἀκάλυπτο μὲ τοὺς ἄνδρες του, ποὺ ἦσαν στὰ δεξιὰ τῆς ἀμυντικῆς τους παρατάξεως, τὸ δεξιὸ τῆς διαδρομῆς Ἀγίου Γεωργίου-Κερύνειας… Ναὶ θὰ μποροῦσε…<br />Καὶ τὸ πιθανότερο, ἐὰν τὸ ἔκανε, σήμερα νὰ ἦταν στὸ σπίτι του, μὲ τὴν οἰκογένειά του.<br />Εἶναι γλυκειὰ ἡ ζωή, ὅταν εἶσαι τόσο νέος… (31 ἐτῶν)!</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Κι ὅμως δὲν ἔφυγε… Δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πόστο του…. Παλλήκαρος!</strong></span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">«Not on my watch», ποὺ θὰ ἔλεγαν καὶ οἱ κατασκευασμένοι γιὰ τὶς κινηματογραφικὲς ἀνάγκες, Ἀμερικανοὶ «ἥρωες»…<br />Ἔμεινε ἐκεῖ μαχόμενος σὲ μίαν ἐπιβραδυντική, γιὰ τὴν προέλαση τοῦ ἐχθροῦ, ἀποστολή, μόνος, χωρὶς ἐνισχύσεις, μὲ τὸν ἐλαφρὺ ὀπλισμὸ τῶν ἀνδρῶν του, νὰ κρατήσῃ τοὺς περίπου 3.200 Τούρκους, ποὺ εἶχαν ἀποβιβασθῆ μέχρι τὸ πρωϊνὸ τῆς 22ας Ἰουλίου, μιᾶς καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς διλοχίας τοῦ 251 ΤΠ, ποὺ τοὺς ἀντιμετώπισε μὲ ἐπιτυχία μιάμιση ἡμέρα – κι αὐτὸς μόνος, χωρὶς βοήθεια – τελικὰ δὲν ἄντεξε τὸν συσχετισμὸ ὁπλισμοῦ καὶ δυνάμεων, εἶχε συντριβῆ καὶ διαλυθῆ <span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">(*)</strong></span>. Πιεζόμενος ὁ Λοχαγὸς εὑρέθη κοντὰ στο Τουρκοκυπριακὸ χωριὸ Τέμπλος μὲ ἕξια ἄνδρες του, πολεμώντάς συνεχῶς.<br />Οἱ Τούρκοι τοὺς περιεκύκλωσαν… Κλείστηκαν σὲ ἕνα σπίτι καὶ ἔπιασαν μετερίζια…</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τότε ἦταν ποὺ ὁ θρυλικὸς Λοχαγὸς κατάλαβε ὅτι οἱ πάντες τοὺς εἶχαν ἐγκαταλείψη, ὅτι ἡ Κύπρος εἶχε προδοθῆ. Πολεμοῦσε βλέποντας τὰ πυρομαχικὰ καὶ τὶς χειροβομβίδες νὰ τελειώνουν. Κάποιαν στιγμὴ εἶδε ὅτι ἔμειναν μόνον δύο ἄνδρες κοντά του. Ἄνδρες ἀποφασισμένοι νὰ μείνουν δίπλα του… Γιατὶ ὁ Κατούντας ἐνέπνεε ἐμπιστοσύνη, σιγουριά….<br />Κι ὅμως, ἦλθε ἡ στιγμὴ ποὺ πρόσκαιρα ὁ Λοχαγὸς «σπάει» καὶ δείχνει τὸν θυμό του γιὰ τὴν προδοσία.<br />Οἱ δύο ἄνδρες του κυττάζονται μεταξύ τους… Γυρνᾶ καὶ λέει καὶ στοὺς δύο: «Φύγετε, σᾶς καλύπτω ἑγώ!»<br />Οἱ ἄνδρες του ἀρνοῦνται…. «Σᾶς διατάσσω!» τοὺς λέει…. «Φύγετε νὰ σωθεῖτε!!!».<br />Μὲ βαρειὰ καρδιὰ καὶ οἱ δύο φεύγουν, ἀκούγοντάς τον νὰ πυροβολῇ ἐναντίον τῶν Τούρκων, ποὺ ἔχουν πλησιάσει στὸ σπίτι ποὺ εὑρίσκοντο…<br />Ἠταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ τὸν εἶδαν καὶ ἄκουσαν τὴν ἀνδρίκια φωνή του…</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ξέροντας τὸ βιογραφικὸ τοῦ Λοχαγοῦ Νίκου Κατούντα, σκληροῦ Καταδρομέως, Βατραχανθρώπου, Ἀλεξιπτωτιστοῦ καὶ Χιονοδρόμου, ἑνὸς Στρατιωτικοῦ μορφωμένου (σπούδασε Νομική) καὶ Οἰκογενειάρχου, ἑνὸς Ἀξιωματικοῦ Ἑλληναρᾶ χωρὶς εἰσαγωγικὰ καὶ ἔχοντας κατὰ νοῦ τὴν ψυχοσύνθεσή του, θεωρῶ <span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ἀπίθανο</strong></span> νὰ συνελήφθῃ ζωνταντός!<br />Τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ ἔκανε Ἠρωϊκὴ Ἐξοδο, μιὰν ἔξοδο ἀπελπισίας ἀλλὰ καὶ αὐτοκτονίας μὲ βάση τὶς συνθῆκές ποὺ ἐδημιούργησε ἡ Προδοσία τοῦ Ἐπιτελείου τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὸ τὸ Ἐπιτελεῖο τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς…<br />Μίαν Ἡρωϊκὴ Ἔξοδο, ἀνάλογη αὐτῆς τῶν Ὑπερασπιστῶν τοῦ Μεσολογγίου…. καὶ νὰ ἔπεσε διάτρητος ἀπὸ τὶς τουρκικὲς “συμμαχικὲς στὸ ΝΑΤΟ» σφαῖρες…..</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ὅπως εἶμαι καὶ λάτρης τοῦ ὑπερβατικοῦ, εἶμαι σίγουρος πὼς ἀνταμώνει κάθε βράδυ μὲ τὸν Κουρούπη καὶ τὸν Τσιάκκα καὶ ἀφοῦ πιοῦν μαζὺ μίαν ζιβανία, στοιχειώνουν μὲ τὸ πνεῦμα τους τὰ κατεχόμενα ἀπὸ τὸν Μογγόλο παράλια τῆς Κερύνειας, μέχρι τὸν Πενταδάκτυλο… μιᾶς καὶ τὸ πνεῦμα τους θὰ μπορέση νὰ ἀπελευθερωθῇ καὶ νὰ ἠρεμήσῃ, μόνον ὅταν αὐτὰ ἀπελευθερωθοῦν, ὅπως χάθηκαν… Διὰ τῆς λόγχης!!!</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αὐτὸς ἤταν ὁ Νῖκος Κατούντας….. Ὁ Ἕλλην Ῥάμπο…<br />Αὐτὸς ποὺ ἡ γυναῖκα του, ποὺ τὴν ἐλάτρευε, ἡ Ῥούλα του, τὸν εἶχε ἀποχαιρετήση στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους, στὴν Κερύνεια, γιὰ τελευταία φορά, νοιώθοντας βαθειὰ μέσα της ὅτι δὲν ἐπρόκειτο νὰ τὸνξαναδῇ.</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Θνητοῖ τῷ ἀθανάτῳ γόνυ κλίνατε!</span></strong></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ἀντιστράτηγος Νικόλαος Κατούντας…. <span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ἕλλην</strong></span>….. Ἀθάνατος……</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a href="http://filonoi.gr/author/mavroskoufhs/" style="border: 0px; color: #9e0500; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; vertical-align: baseline;" target="_blank"><span style="border: 0px; color: maroon; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="border: 0px; font-family: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Δημητριάδης Κωνσταντῖνος</strong></em></span></a></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: red; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">(*) ἐπεξήγησις:</strong></span><br />τὸ 251 ΤΠ δὲν εἶχε διαθέσιμο κάποιο ΠΑΟ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὰ τουρκικὰ ἅρματα, ποὺ ἀπεβιβάσθησαν καὶ προήλαυναν πρὸς τὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ τὴν Γλυκιώτισσα. Κάποιος ἠλίθιος κομματικὸς ἐγκάθετος, διπλοθεσίτης, Λοχαγὸς καὶ τοῦ 251 ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἐφεδρικοῦ ταυτοχρόνως, εἶχε ἀφαιρέση τοὺς ἐπικρουστῆρες λίγο καιρὸ πρὸ τοῦ Πραξικοπήματος, μὲ σκοπὸ νὰ μὴν χρησιμοποιηθοῦν σὲ ἐνδεχόμενο Πραξικόπημα κατὰ τοῦ Μακαρίου. Ἔτσι ἡ Εἰσβολὴ βρῆκε τὸ 251 σχεδὸν γυμνὸ ἀπὸ Βαρέα Ὅπλα.<br />Ἀλλὰ καὶ τὰ ΠΑΟ 106 τοῦ 120 ΛΒΟ τοῦ Ὑπολοχαγοῦ Ἀργυροπούλου, ποὺ ἐστάλησαν, εὑρέθησαν ἀντιμέτωπα, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν, μὲ τουρκικὰ στρατεύματα καὶ ἔπαθαν μεγάλες ἀπώλειες.</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; color: #45413d; font-family: Ubuntu, "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> Οἱ φωτογραφίες εἶναι ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τῆς κας Ρ.Κατούντα.</span></div>
<div style="background-color: #e5e5e5; border: 0px; font-family: ubuntu, "helvetica neue", helvetica, arial, sans-serif; font-size: 13px; margin-bottom: 1.615em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="color: #45413d;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: maroon; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="border: 0px; font-family: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κώστα Δημητριάδη «Αὐτοὶ ποὺ τίμησαν τὴν στολή τους», ἐκδόσεις Πελασγός, 2017.</strong></em></span></span></div>
<div style="color: #45413d;">
<span style="border: 0px; color: navy; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: maroon; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><em style="border: 0px; font-family: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><strong style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></strong></em></span></span></div>
<span style="color: maroon;"><b><i><a href="http://filonoi.gr/2017/01/08/thnhtoi-to-athanato-gony-klinate/">πηγή</a></i></b></span></div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-50826376758421371742016-07-06T22:59:00.000-07:002016-07-06T22:59:00.574-07:00Ο απροσκύνητος Σταύρος Ανδρεαδάκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="thumb-wrap visible" style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 22.4px; margin: 20px 0px 30px; opacity: 1; outline: 0px; overflow: hidden; padding: 0px; position: relative; vertical-align: baseline; visibility: visible;">
<img alt="Nazis torture" class="attachment-blog_classic_thumb size-blog_classic_thumb wp-post-image" height="431" itemprop="image" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2016/07/Nazis-torture-740x431.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; overflow: hidden; vertical-align: middle; width: 739px;" width="740" /></div>
<div class="post-content-wrap" style="background-color: #f2f2f2; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 22.4px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px 15px; vertical-align: baseline;">
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: bold; line-height: 1.4em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ήταν παιδί, στα<span id="more-661289" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></span></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα. Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει με το στίγμα του κιοτή. Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης.<br style="box-sizing: border-box;" /><img alt="maxi-kritis369-e1433012323891" class="alignnone size-full wp-image-661291" height="400" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2016/07/maxi-kritis369-e1433012323891.jpg" style="border: 0px; box-sizing: border-box; height: auto; margin: 21px 0px 0px; max-width: 100%; vertical-align: middle;" width="600" /><br style="box-sizing: border-box;" />Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη δεν την ήξερα. Τη διάβασα φέτος τον Σεπτέμβρη σε ένα φωτοτυπημένο, αλλά επαρκώς τεκμηριωμένο, φυλλάδιο γραμμένο από τον φιλίστορα δικηγόρο κ. Γιώργο Καρτσωνάκη. Το επόμενο πρωί βρισκόμουν στο Σοκαρά, ένα μικρό χωριό κοντά στο Ασήμι.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Γράφει ο Νίκος Ψιλάκης</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a class="single-popup" href="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/L_Andreadakis.jpg" style="background: 0px 0px; box-sizing: border-box; color: #bd0311; outline: none; text-decoration: none;"><img alt="L_Andreadakis" class="aligncenter wp-image-24290" height="1159" sizes="(max-width: 770px) 100vw, 770px" src="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/L_Andreadakis.jpg" srcset="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/L_Andreadakis.jpg 319w, http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/L_Andreadakis-199x300.jpg 199w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; height: auto; margin: 5px auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" title="Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα από τον Σοκαρά που τον βασάνισαν οι Ναζί" width="770" /></a></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Μόνον ένας από τους αδερφούς του βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Ο Λευτέρης, κοντά στα ογδόντα πέντε του, καλοστεκούμενος ακόμη.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Διαβάζει βιβλία, ψάχνει, ταξινομεί τις αναμνήσεις τοποθετώντας τα γεγονότα σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο Λευτέρης είναι ο τελευταίος θεματοφύλακας των πικρών βιωμάτων που μετουσιώθηκαν κι έγιναν δάκρυ αστείρευτο, που μεταλλάχτηκαν κι έγιναν μνήμη ακατάλυτη, που μεταμορφώθηκαν κι έγιναν πείσμα για λευτεριά, δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο «απαγορευμένος» ήρωας</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Καθώς περνώ το κατώφλι βλέπω απέναντι στον τοίχο μια φροντισμένη κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός νέου άνδρα.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
-Ο Σταύρος; ρωτώ.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
-Ναι, ο Σταύρος, απαντά ο γέροντας οικοδεσπότης κι ένα δάκρυ αυλακώνει το πρόσωπό του.</div>
<div class="alignnone" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-top: 21px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Αναρωτιέται κανείς αν ο πόνος μπορεί να κρατήσει τόσα χρόνια. Το δάκρυ του Λευτέρη είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους θέλουν να ξεχνούν, σε όσους θέλουν να μας κάμουν να ξεχάσουμε την ιστορία αυτού του τόπου, τα βάσανα αυτού του λαού.</div>
<div class="alignnone" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-top: 21px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a class="single-popup" href="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/kriti_nazi.jpg" style="background: 0px 0px; box-sizing: border-box; color: #bd0311; outline: none; text-decoration: none;"><img alt="kriti_nazi" class="aligncenter wp-image-24291" height="506" sizes="(max-width: 770px) 100vw, 770px" src="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/kriti_nazi.jpg" srcset="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/kriti_nazi.jpg 800w, http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/kriti_nazi-300x197.jpg 300w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; height: auto; margin: 5px auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" title="Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα από τον Σοκαρά που τον βασάνισαν οι Ναζί" width="770" /></a></div>
<div class="alignnone" style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-top: 21px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Για δεκαετίες ολόκληρες το όνομα του Σταύρου ήταν σχεδόν απαγορευμένο, όπως και η θυσία του. Κανείς δεν μιλούσε για το παλικάρι του Σοκαρά, μέχρι που δυο λόγιοι του χωριού, ο Γιώργος Καρτσωνάκης και ο Σήφης Κοσόγλου, κατάφεραν να τον αποκαταστήσουν και να παραδώσουν στην ιστορική μνήμη την άσπιλη μορφή ενός παιδιού που έσφιξε τα σαγόνια –δόντια δεν του είχαν αφήσει- και έπνιξε τον αβάσταχτο πόνο για να μη μαρτυρήσει τα μυστικά του αγώνα!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ψυχωμένο παλικάρι ο Σταύρος ανέβηκε από μικρός στα αντάρτικα λημέρια. Εκεί, στην ελεύθερη πατρίδα των Ελλήνων, γνώρισε τους Καπεταναίους και τα ανταρτόπουλα.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
-Δεν ήξερα τι είναι το ΕΑΜ, ήμουν μικρός εγώ, λέει ο Λευτέρης. Για πρώτη φορά το άκουσα από τον αδελφό μου. Τον Αύγουστο του ’44 ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Την ώρα που άλλαζε τα ρούχα του, άνοιξα ένα φάκελο που κρατούσε και τον διάβασα. Θυμάμαι ακόμη, κοντά εβδομήντα χρόνια μετά, τι έγραφε: «Ντροπή στον κρητικό λαό να τον κρατούν στη σκλαβιά μερικές χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες».</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Λίγα λεπτά αργότερα ο Σταύρος έφευγε από το σπίτι. Έπρεπε να φέρει σε πέρας μιαν αποστολή που του είχαν εμπιστευτεί.. Να μεταφέρει ένα μήνυμα από το ΕΑΜ του Σοκαρά στα βουνά, στα Αστερούσια, στο χωριό Αχεντριάς, στον Παπαδάκη, έτσι λέγανε τον παραλήπτη.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η αποστολή πήγε καλά. Ο Σταύρος παρέδωσε το μήνυμα και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Κατηφόρισε από τα μονοπάτια των Αστερουσίων, έφτασε στα πρώτα χωριά του κάμπου. Περνώντας από το Μεσοχωριό βρέθηκε να περπατά μέσα στην κοίτη του ποταμού Αναποδάρη. Από εκεί περνούσε ο δρόμος για το χωριό του. Έσερνε ένα μουλάρι φορτωμένο και προχωρούσε.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Μερικές φορές, όμως, η τύχη παίζει παράξενα παιγνίδια. Οι Γερμανοί είχαν κάμποσους χωρικούς και τους είχαν ζέψει στην αγγαρεία. Δούλευαν εκεί κοντά. Οι κατακτητές, αξιωματικοί και στρατιώτες τους επιτηρούσαν.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο λόγος πάλι στον Λευτέρη:</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
-Τον είδε τον Σταύρο ένας δικός μας, Γκεσταμπίτης, ένας Πήλιος Γούσης, και λέει στον Γερμανό: «Αυτός με το μουλάρι είναι ύποπτος». Περικύκλωσε ο στρατός το παιδί, το έπιασαν. Είχε φορτωμένα δυο δεμάτια σφάκες (πικροδάφνες) στο μουλάρι. Πήρε ο αξιωματικός ένα μαχαίρι και έκοψε τα δεματικά. Οι σφάκες σκορπίστηκαν στη γη κι από μέσα τους πετάχτηκε ένα όπλο, κάμποσα φυσίγγια, και μερικά γράμματα. Το όπλο του το είχε δώσει ο Παπαδάκης να το φέρει στο χωριό, στο ΕΑΜ. Τον συνέλαβαν αμέσως, τον πήγαν στον Πύργο στο Φρουραρχείο, μετά τον πήγαν στον Χάρακα, πάλι στο Φρουραρχείο, κι από κει στις Μοίρες. Όταν ήταν στο Χάρακα φώναξαν τον πατέρα μου, ήταν γέρος άνθρωπος πια και δεν ήξερε τίποτε. «Πού είναι οι γιοί σου;» τον ρώτησαν, εμείς ήμασταν τέσσερα αδέρφια. «Στο χωριό είναι», τους απάντησε. «Και ο Σταύρος;» τον ξαναρωτούν. Πάγωσε ο γέρος γιατί κατάλαβε ότι τον είχανε πιάσει. Τους απάντησε ότι ο Σταύρος βόσκει τα πρόβατα…</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Στον σταυρό!</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Πάνω από τις Μοίρες στα ψηλώματα, κοντά στον μικρό οικισμό Βρέλη, είχαν εγκαταστήσει φυλάκια οι κατακτητές. Εκεί πήγαν τον Σταύρο. Τον έκλεισαν σε ένα παλιό πετρόχτιστο καλύβι και άρχισαν να τον βασανίζουν. Γερμανοί και γερμανοπροσκυνημένοι προδότες εξάντλησαν την αγριότητα και το μένος τους. Άκουγαν οι κάτοικοι τις βρισιές και τα ουρλιαχτά των κατακτητών, άκουγαν και τα βογκητά του παλικαριού. Κάποιοι προσπάθησαν να πλησιάσουν, να βοηθήσουν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να του δώσουν ένα ποτήρι νερό.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Οι βασανιστές προσπαθούσαν να κάμουν τον Σταύρο να μιλήσει. Όσο κρατούσε το στόμα του κλειστό, τόσο θύμωναν, πείσμωναν… Σκύλιαζαν.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Στο μεταξύ ο γέρο Σταμάτης, ο πατέρας του, είχε αρχίσει τον αγώνα της αναζήτησης. Πήγε παντού. Έψαχνε το παιδί του. Αρχαία τραγωδία θυμίζει η προσπάθεια του πατέρα να σώσει το Σταύρο του. Ήθελε να παρακαλέσει. Ίσως να μαλάκωνε η καρδιά του κατακτητή. Τελικά κατάφερε να μάθει πως το παιδί του βρισκόταν στο Βρέλη.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ό,τι κι αν γραφτεί σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, δεν θα μπορέσει να δώσει την εικόνα της συμφοράς. Δεν τον πρόλαβε ζωντανό τον γιο του ο γέρο Σταμάτης.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Οι κάτοικοι του μικρού οικισμού ήταν οι μάρτυρες ενός από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Κρήτη. Ήταν αυτοί που έδωσαν πληροφορίες στην οικογένεια… Οι μαρτυρίες τους, όμως, δεν σώθηκαν σε κανένα επίσημο έγγραφο. Η πατρίδα δεν θεώρησε σκόπιμο να ανασκαλέψει την υπόθεση, να τιμήσει τον ήρωα και να αποκαλύψει τη θηριωδία. Η οικογένεια, όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. Ξέρουν ότι του έβγαλαν τα νύχια, του έβγαλαν τα δόντια, του πετσόκοψαν τα πόδια και τα χέρια, τον κατακρεούργησαν. Ένα από τα μαρτύρια, όχι όμως το τελευταίο, ήταν ο σταυρός! Τόλμησαν ακόμη και να τον σταυρώσουν!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ακρωτηριασμένο και αιμορραγούντα τον ανέβασαν στο σταυρό. Κι όταν οι Γερμανοί κι οι εδώ συνεργάτες τους είδαν κι απόειδαν, κι όταν κατάλαβαν πως αυτό το σκληροτράχηλο παλικάρι δεν πρόκειται να μιλήσει, τον έβαλαν κάτω από τις ερπύστριες. Αυτή θα ήταν η τελευταία απειλή.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Έβαλαν μπροστά τη μηχανή του τανκ. Ο Σταύρος έμεινε αμίλητος! Κράτησε το στόμα του κλειστό ακόμη κι όταν άρχισε να κινείται το θηριώδες όχημα, ακόμη κι όταν άρχισε να πολτοποιείται το κορμί του. Κι ύστερα τον άφησαν εκεί. Ανακατωμένες οι σάρκες με το χώμα. Τον παράτησαν άθαφτο σ’ ένα χωράφι.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο άταφος νεκρός</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Τις νύχτες, που αλυχτούσαν τα σκυλιά και προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους τρώγοντας ανθρώπινες σάρκες, ένας συγγενής των Ανδρεαδάκηδων πήρε την απόφαση. Λέει ο Λευτέρης<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">: “</strong>Είχα ένα θείο στο Βρέλη. Πήγε αυτός να τον πάρει από εκεί και να τον θάψει. Αλλά δεν μπορούσε ούτε να σιμώσει γιατί από πάνω, στο ύψωμα, είχανε στήσει το φυλάκιό τους οι Γερμανοί. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί κοντά. Τελικά, τόλμησε, δεν λογάριασε τον κίνδυνο, πήρε όσα κομμάτια κατάφερε να μαζέψει και τα έθαψε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Τέσσερις φορές έχω πάει εκεί που τον σκότωσαν. Την πρώτη φορά είδα το αίμα, είχε ποτίσει τη γη, φαινόταν για πολύ καιρό.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a class="single-popup" href="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/vreli.jpg" style="background: 0px 0px; box-sizing: border-box; color: #bd0311; outline: none; text-decoration: none;"><img alt="vreli" class="aligncenter wp-image-24292" height="512" sizes="(max-width: 770px) 100vw, 770px" src="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/vreli.jpg" srcset="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/vreli.jpg 556w, http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/vreli-300x200.jpg 300w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; height: auto; margin: 5px auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" title="Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα από τον Σοκαρά που τον βασάνισαν οι Ναζί" width="770" /></a></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο οικισμός Βρέλη. Εδώ βασάνισαν οι Ναζί τον ήρωα…</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ύστερα από χρόνια πολλά ήρθαν και οι επίσημες επιβεβαιώσεις για τα βασανιστήρια του Σταύρου τα έγγραφα των δικαστηρίων που μιλούσαν συγκαλυμμένα. Ήταν οι απολογίες των δοσίλογων. Τα πιο «τρανταχτά» ονόματα προδοτών που έδρασαν στη Μεσαρά ήταν ανακατεμένα στην ιστορία του μικρού ήρωα. Μετά την απελευθέρωση οι δοσίλογοι έπρεπε να απολογηθούν για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει. Αρκέστηκαν να μιλήσουν μόνο για «σκληρά βασανιστήρια», όπως αποκαλύπτει ο Καρτσωνάκης, ο άνθρωπος που έριξε άπλετο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές μιας υπόθεσης την οποία κάποια άνομα συμφέροντα ήθελαν να κρατήσουν στο σκοτάδι.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Μέσα από τις κρυπτικές απολογίες των δοσιλόγων, μέσα από τη σιωπή των γερμανικών πηγών, μέσα από τη συνενοχή των ντόπιων και ξένων εξουσιών, που δεν τιμώρησαν ποτέ τους εγκληματίες πολέμου, δεν είναι εύκολο να ανασυνθέσει κανείς τις λεπτομέρειες του ιστορικού παρελθόντος. Ούτε και να μάθει με πόση περιφρόνηση στάθηκε ένα παλικάρι μπροστά στο θάνατο.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο Λευτέρης Ανδρεαδάκης βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει την αφήγηση.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
-Χρόνια μετά έγινε η εκταφή των οστών του. Μας είπανε στο Βρέλη: «Μην περιμένετε να βρείτε κόκαλα, δεν υπάρχουν». Βρήκαμε μόνο ένα οστό της μιας κνήμης και μια κάτω γνάθο. Ούτε δόντια, ούτε πλευρά, ούτε τίποτα. Μόνο μερικά πολτοποιημένα κόκαλα ήταν θαμμένα εκεί.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Όταν η φρίκη αποτυπώνεται σε ένα ζευγάρι στιβάνια!</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Πέρασαν λίγες μέρες μετά την ταφή. Ο γέρο Σταμάτης ανηφόρησε στο Βρέλη παρέα με κάποιον συγγενή του. Ας τα έσκιαζε όλα η φοβέρα. Αλλά, ποια φοβέρα να σταματήσει έναν χαροκαμένο πατέρα; Από μακριά είδε τα αίματα. Δίπλα κομμάτια από σκισμένα ρούχα και λίγο πιο κει ένα ζευγάρι στιβάνια. Ήταν του Σταύρου!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ο συγγενής έσκυψε, έκανε να τα μαζέψει. Τα υποδήματα του νεκρού ήταν πολύτιμα εκείνα τα χρόνια. Οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι, θα ήταν πολυτέλεια να τα παρατήσουν εκεί. Την ώρα που τα σήκωνε δεν άντεξε. Μια κραυγή πόνου βγήκε από το στόμα του… Τα στιβάνια δεν ήταν άδεια! Μέσα στο κουφάρι τους είχαν μείνει κομμάτια από σάρκες. Τα πόδια του Σταύρου!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ειπώθηκε ότι του έκοψαν τα πόδια με τσεκούρι. Κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ούτε να το διαψεύσει σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σάρκες του ήρωα είχαν μείνει μέσα στα στιβάνια του. Και ότι τα στιβάνια αυτά ήταν σκισμένα στο ύψος των αστραγάλων, ήταν κομμένα και το πετσί κρεμόταν. Άλλο φρικτό σημάδι της συμφοράς.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η συνέχεια της ιστορίας φανερώνει μέσα από πόσες κακοτοπιές, στερήσεις και βάσανα πέρασε αυτός ο λαός. Ο συγγενής παρακάλεσε τον γέρο Σταμάτη να πάρει τα στιβάνια και να τα δώσει στον μικρό γιο του, τον Λευτέρη. Ούτε να τ’ ακούσει ο τραγικός πατέρας. Τελικά τα πήρε άλλος συγγενής, τα πήγε σε τσαγκάρη, έκοψε τα πετσιά που κρέμονταν, τα έκανε παπούτσια και τα έδωσε σε ένα παιδί να τα φορέσει.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τραγωδία χωρίς κάθαρση</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Δώδεκα του Αυγούστου του 1944 σκοτώσανε τον Σταύρο. Πέρασαν πέντε μέρες. Και στις δεκαεφτά του ίδιου μήνα ο Σοκαράς έμελλε να ζήσει ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας του. Στις δεκαέξι το βράδυ πήγε εκεί ο δοσίλογος Πρόεδρος γειτονικού χωριού. Μίλησε στους χωρικούς. Τους είπε να μη φύγει κανείς από το σπίτι του γιατί θα έρχονταν την επόμενη οι Γερμανοί για γυμνάσια. Όποιος έμενε δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί. Όποιος έφευγε θα πλήρωνε ακριβά την αποκοτιά του.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Το απόβραδο της άλλης μέρας βρήκε το χωριό πνιγμένο στο θρήνο. Οι Γερμανοί είχαν πράγματι μεταβεί στο Σοκαρά, αλλά όχι για γυμνάσια όπως έλεγε ο προδότης. Είχαν πάει για να σκοτώσουν! Είκοσι εφτά ήρωες ήταν τα νέα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Είκοσι εφτά προγραμμένοι!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a class="single-popup" href="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/nazi.jpeg" style="background: 0px 0px; box-sizing: border-box; color: #bd0311; outline: none; text-decoration: none;"><img alt="nazi" class="aligncenter wp-image-24293" height="499" sizes="(max-width: 770px) 100vw, 770px" src="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/nazi.jpeg" srcset="http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/nazi.jpeg 623w, http://www.cretanmagazine.gr/wp-content/uploads/2015/05/nazi-300x195.jpeg 300w" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; height: auto; margin: 5px auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" title="Μια απίστευτη ιστορία για ένα ήρωα από τον Σοκαρά που τον βασάνισαν οι Ναζί" width="770" /></a></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<br /></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο Λευτέρης με τη γυναίκα του (2012)</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Και ενώ τα σπίτια του Σοκαρά άδειαζαν, και ενώ το μοιρολόι γινόταν απελπισία και η πείνα γινόταν αχώριστος σύντροφος των επιζώντων, μια καινούργια τραγωδία χτυπούσε την πόρτα των Ανδρεαδάκηδων… Κάποιοι είχαν πιστέψει ότι ο Σταύρος είχε λυγίσει. Και ότι είχε αποκαλύψει τα ονόματα των οργανωμένων στην αντίσταση. Το τίμημα βαρύ, ασήκωτο. Δεν έφτανε η συμφορά και το μοιρολόι. Ήρθε η υποψία να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας. Τέτοιες εποχές κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί. Αποδείξεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Κάπως έτσι κορυφώθηκε η τραγωδία του 1944. Ο νεκρός ήρωας θα μπορούσε να γίνει φαρμακός. Και είναι αλήθεια ότι μια βαριά σιωπή σκέπασε για δεκαετίες ολόκληρες τη μνήμη του.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Λέει ο Γιώργος Καρτσωνάκης:</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
-Αν είχε ομολογήσει ο Σταύρος, τότε θα είχαν πιάσει τους ιθύνοντες του ΕΑΜ. Αλλά αυτούς δεν τους έπιασαν. Όλοι ξέρουν σήμερα ποιοι ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τη σφαγή του Σοκαρά. Ο κατάλογος των προγραφών συντασσόταν για κάμποσους μήνες.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η αποκάλυψη των μαρτυρικών καταθέσεων στο δικαστήριο των δοσιλόγων έδωσε νέα δυναμική στην ιστορία. Και νέα πνοή στη μνήμη. Την ανάστησε. Ναι, εξήντα πέντε χρόνια μετά. Το 2009, με πρωτοβουλία των Σοκαριανών, που μπορούν να περηφανεύονται σήμερα για όλους τους ήρωες τους. Και για τον Σταύρο…</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Νομικό παράδοξο</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η δολοφονία του Ανδρεαδάκη έμεινε ατιμώρητη. Το δικαστήριο των δοσιλόγων που συνεδρίασε μετά την απελευθέρωση, στις 14 Μαρτίου 1946, ήξερε απλά ότι είχαν σκοτώσει ένα παιδί κοντά στο Βρέλη. Κατηγορούμενος για τη δολοφονία ο συνεργάτης των Γερμανών Μαγιάσης. Το δικαστήριο τον απάλλαξε. Όχι επειδή δεν συμμετείχε στο αποτροπιαστικό έγκλημα, αλλά… επειδή τάχατες δεν ήταν γνωστό το όνομα του θύματος. Ο Καρτσωνάκης αποκαλύπτει το σχετικό επίσημο έγγραφο και ρίχνει περισσότερο φως στην τραγωδία:</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
«Το δικαστήριον κηρύσσει τον κατηγορούμενο Ν. Μαγιάση αθώο λόγω αμφιβολιών της κατηγορίας ότι εξετέλεσε, μετά Γερμανού στρατιώτου, κατ΄ Αύγουστον 1944, μεταξύ Μοιρών και Αγίου Αντωνίου, ένα παιδί ηλικίας 18-19 ετών αγνώστου ονοματεπωνύμου, με την κατηγορία ότι απέκρυπτε όπλα…»</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Και συνεχίζει ο φιλίστορας δικηγόρος:</strong></div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
«Στα παγκόσμια ποινικά χρονικά δεν υπάρχει παρόμοιο φαινόμενο, να έχομε έναν άνθρωπο, που βρίσκεται νεκρός σε συγκεκριμένο τόπο, που προσδιορίστηκε η ηλικία του και ο χρόνος του θανάτου, που αποκαλύφθηκε η αιτία για την οποία συνελήφθη και εκτελέστηκε, να παραπέμπεται με βούλευμα κατηγορούμενος για τον φόνο αυτό και η ανάκριση, ο Εισαγγελέας (τότε λεγόταν ειδικός Επίτροπος) και τελικώς και το δικαστήριο […] να αναφέρει ότι το θύμα είναι αγνώστου ονοματεπωνύμου…»</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Εν ολίγοις: Δεν υπάρχει όνομα, άρα δεν υπάρχει… έγκλημα! Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι αυτή. Το όνομα ήταν γνωστό από άλλες υποθέσεις.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Όσο για τον Μαγιάση … Αυτός καταδικάστηκε πολλές φορές σε θάνατο για τα αναρίθμητα εγκλήματά του. Αλλά δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν. Τον έσφαξε ένας Ανωγειανός, ο Βρέντζος ή Τηγανίτης, μέσα στο ίδιο το δικαστήριο!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Γράφε Ιστορία τα ψέματά σου αράδα</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Καθώς βαδίζω στους δρόμους του Σοκαρά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει τους γνωστούς στίχους του Βάρναλη:</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Γράψε ιστορία τα ψέματά σου αράδα</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
και βλόγα τον φονιά, βρίζε το θύμα…</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Είναι τραγωδία ο βασανιστικός θάνατος ενός ανθρώπου. Είναι μεγαλύτερη τραγωδία να τον βαραίνει μια αναπόδεικτη υποψία.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Χρειάστηκε να περάσουν εξήντα πέντε χρόνια μέχρι την τελική αποκατάσταση του ήρωα. Η κάθαρση θυμίζει σκηνικό αρχαίας τραγωδίας. Ο ήρωας μπορεί να αναπαύεται πλέον. Ως ήρωας!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η ιστορία που δεν διδάσκεται:</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη θα πρέπει να τη διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία. Όχι μόνο στα ελληνικά, στα σχολεία όλου του κόσμου, και κυρίως της Γερμανίας, θα πρέπει να διδάσκεται. Για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων πόση δύναμη και πόσο κουράγιο μπορεί να κρύβει η καρδιά ενός δεκαοκτάχρονου παιδιού. Για να καταλάβουν πόση αγριότητα και απανθρωπιά μπορούν να κρύβουν οι ψυχές των ναζιστικών ανδρείκελων.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Σταύρος Ανδρεαδάκης, ετών 18. Ένας ήρωας που τον αγνόησε η ιστορία, τον περιφρόνησε η κοινωνία και τον τιμώρησε η πολιτεία!</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε εκείνους που του έβγαζαν ένα – ένα τα δόντια. Του έκοβαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Του έκοψαν (μάλλον με τσεκούρια) τα πόδια.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Κανείς δεν θα μάθει τα τελευταία λόγια ενός παλικαριού που αγαπούσε τη ζωή. Και τη λευτεριά. Μπορούμε μόνο να τα μαντέψομε.</div>
<div style="border: 0px; box-sizing: border-box; color: inherit; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.6em; margin-bottom: 1em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Νίκος Ψιλάκης</strong></div>
</div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-39288260916980428752015-10-23T03:43:00.003-07:002015-10-23T03:44:52.266-07:00Ο Απροσκύνητος Κωνσταντίνος Κουκίδης <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<header class="entry-header" style="background-color: white; line-height: 24px; transition: opacity 0.3s linear;"><h1 class="entry-title" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; clear: both; line-height: 1.1em; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Ο Πόντιος ήρωας της κατοχής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ (27 Απριλίου 1941)</i></span></h1>
</header><br />
<div class="entry-content" style="background-color: white; border: 0px; line-height: 1.714; margin: 1.5em 0px 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">
<div class="post-meta" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="post-title" style="border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: center; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; line-height: 1.714; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Μια εξαιρετική ανάρτηση από το ιστολόγιο Τέρα Άμου- θερμά συγχαρητήρια και στον δημιουργό της ταινίας! </i></span></strong></div>
</div>
<div class="post-content" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="wp-caption aligncenter" style="border: 0px; clear: both; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><img alt="" border="0" height="358" src="https://oikohouse.files.wordpress.com/2014/04/168dd-koukidis.jpg?w=489&h=274" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); display: inline-block; margin: 7.42188px auto 0px; max-width: 98%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" width="640" /></i></b></span><br />
<div style="border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">
</div>
<div class="wp-caption-text" style="border: 0px; margin-bottom: 0.8075em; margin-top: 0.8075em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: center; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i>Εικόνα από:www.tgbnews.com</i></b></span></div>
</div>
<h3 style="border: 0px; clear: both; margin: 0px 0px 0.8em; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Ένας μισοξεχασμένος ήρωας, ένας ήρωας που ποτέ δεν θα αναφέρουν τα σχολικά βιβλία. Ο πρώτος που θυσίασε τη ζωή του αρνούμενος να δεχτεί την βεβήλωση του ιερού μας συμβόλου, της Γαλανόλευκης. Σκίτσα αν ψάξετε για τον Κωνσταντίνο Κουκκίδη δεν θα βρείτε παρά ένα μόνο αυτό εδώ:</i></span></span></strong></h3>
</div>
<div style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><span id="more-9785" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"></span></i></b></span></div>
<div class="post-content" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><a href="http://tera-amou.pblogs.gr/files/f/465673-DFF5C2BAFF25947FC123A62E3788AD5B.jpg" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; transition: color 0.3s linear, background-color 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><img alt="" class="aligncenter" src="https://i0.wp.com/tera-amou.pblogs.gr/files/f/465673-DFF5C2BAFF25947FC123A62E3788AD5B.jpg" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); clear: both; display: block; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" /></i></b></span></a></span></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>και όπως θα διαπιστώσατε, σε πολύ χαμηλή ανάλυση, το οποίο απεικονίζει τη στιγμή που ο ήρωας, τυλιγμένος με τη σημαία πέφτει από τον βράχο της Ακροπόλεως. Έψαξα πολύ στο δικό μου αρχείο παλαιών περιοδικών και βρήκα δυο σκίτσα, τα οποία και σάρωσα στα 600dpi, ώστε να μπορούν να διακοσμήσουν τα δύο φύλλα που ετοίμασα για την εμβόλιμη διδασκαλία που σκοπεύω να κάνω μέσα στην επόμενη βδομάδα.</i></span></span></strong></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Επειδή τα σχολικά βιβλία ασχολούνται με το ζωικό βασίλειο περισσότερο παρά με την προβολή αξιών, κείμενα ως επί το πλείστον η-λήθια (εκ της “λήθης”) και αποχρωματισμένα, είναι μια καλή ευκαιρία για όποιον ακόμη έχει διάθεση και μεράκι να μιλήσει για πράγματα που το σύστημα έχει στείλει στο πυρ το εξότερον ως μη συγχρωτιζόμενα προς την πολιτική ορθότητα της σημερινής Νεοταξικής Κατοχής.</i></span></span></strong></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Με χαρά ανακάλυψα πως στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ένα μικρό, εξαιρετικό φιλμάκι από τον σκηνοθέτη Αντώνη Σωτηρόπουλο. Το πήρα, προσέθεσα τον εθνικό ύμνο και μερικές φωτογραφίες, φροντίζοντας να αναφέρω στο τέλος το όνομα του σκηνοθέτη. Το βίντεο βρίσκεται στο τέλος της εγγραφής.</i></span></span></strong></div>
<div style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a href="http://tera-amou.pblogs.gr/files/f/465672-%C3%8A%C3%B9%C3%AD%C3%B3%C3%B4%C3%A1%C3%AD%C3%B4%C3%9F%C3%AD%C3%AF%C3%B2%20%C3%8A%C3%AF%C3%B5%C3%AA%C3%AA%C3%9F%C3%A4%C3%A7%C3%B2%20%C3%A9%C3%B3%C3%B4%C3%AF%C3%AB%C3%BC%C3%A3%C3%A9%C3%AF%20%C3%94%C3%9D%C3%B1%C3%A1%20%C2%B6%C3%AC%C3%AF%C3%B5%20(2).jpg" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; transition: color 0.3s linear, background-color 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><img alt="" class="aligncenter" height="640" src="https://i2.wp.com/tera-amou.pblogs.gr/files/f/465671-%C3%8A%C3%B9%C3%AD%C3%B3%C3%B4%C3%A1%C3%AD%C3%B4%C3%9F%C3%AD%C3%AF%C3%B2%20%C3%8A%C3%AF%C3%B5%C3%AA%C3%AA%C3%9F%C3%A4%C3%A7%C3%B2%20%C3%A9%C3%B3%C3%B4%C3%AF%C3%AB%C3%BC%C3%A3%C3%A9%C3%AF%20%C3%94%C3%9D%C3%B1%C3%A1%20%C2%B6%C3%AC%C3%AF%C3%B5%20(1).jpg" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); clear: both; display: block; height: auto; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" width="457" /><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;">.</span><img alt="" class="aligncenter" height="501" src="https://i1.wp.com/tera-amou.pblogs.gr/files/f/465672-%C3%8A%C3%B9%C3%AD%C3%B3%C3%B4%C3%A1%C3%AD%C3%B4%C3%9F%C3%AD%C3%AF%C3%B2%20%C3%8A%C3%AF%C3%B5%C3%AA%C3%AA%C3%9F%C3%A4%C3%A7%C3%B2%20%C3%A9%C3%B3%C3%B4%C3%AF%C3%AB%C3%BC%C3%A3%C3%A9%C3%AF%20%C3%94%C3%9D%C3%B1%C3%A1%20%C2%B6%C3%AC%C3%AF%C3%B5%20(2).jpg" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); clear: both; display: block; height: auto; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" width="360" /></i></b></span></a></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>το δισέλιδο που ετοίμασα</i></span></span></strong></div>
<div align="center" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><a href="http://tera-amou.pblogs.gr/files/f/465668-tera%20amou%20blog%20kwnstantinos%20koukidis%20hrwas%202.jpg" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; transition: color 0.3s linear, background-color 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><img alt="" class="aligncenter" height="640" src="https://i2.wp.com/tera-amou.pblogs.gr/files/f/465668-tera%20amou%20blog%20kwnstantinos%20koukidis%20hrwas%202.jpg" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); clear: both; display: block; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" width="505" /></a><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><br style="transition: opacity 0.3s linear;" /></span></i></b></span></div>
<div align="center" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a href="http://tera-amou.pblogs.gr/files/f/465669-tera%20amou%20blog%20kwnstantinos%20koukidis%20hrwas.jpg" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; transition: color 0.3s linear, background-color 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><img alt="" class="aligncenter" height="640" src="https://i0.wp.com/tera-amou.pblogs.gr/files/f/465669-tera%20amou%20blog%20kwnstantinos%20koukidis%20hrwas.jpg" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); clear: both; display: block; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" width="425" /></i></b></span></a></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i><br style="transition: opacity 0.3s linear;" />τα σκίτσα με τα οποία στόλισα τις σελίδες μου. Απολαύστε τα σε πολύ καλή ανάλυση. Τα έχω μέχρι και σε 4,99 MB για όποιον συνάδελφο θα ήθελε να τα έχει.</i></span></span></strong></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Ένα μήνυμα στο nikos74tera@pathfinder.gr αρκεί.</i></span></span></strong></div>
<div style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<a href="http://tera-amou.pblogs.gr/files/f/465858-%C3%A9%C3%B3%C3%B4%C3%AF%C3%AB%C3%BC%C3%A3%C3%A9%C3%AF%20%C3%94%C3%9D%C3%B1%C3%A1%20%C2%B6%C3%AC%C3%AF%C3%B5%20%C3%8A%C3%BE%C3%B3%C3%B4%C3%A1%C3%B2%20%C3%8A%C3%AF%C3%B5%C3%AA%C3%AA%C3%9F%C3%A4%C3%A7%C3%B2.jpg" style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; transition: color 0.3s linear, background-color 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><b><i><img alt="" class="aligncenter" height="640" src="https://i0.wp.com/tera-amou.pblogs.gr/files/f/465858-%C3%A9%C3%B3%C3%B4%C3%AF%C3%AB%C3%BC%C3%A3%C3%A9%C3%AF%20%C3%94%C3%9D%C3%B1%C3%A1%20%C2%B6%C3%AC%C3%AF%C3%B5%20%C3%8A%C3%BE%C3%B3%C3%B4%C3%A1%C3%B2%20%C3%8A%C3%AF%C3%B5%C3%AA%C3%AA%C3%9F%C3%A4%C3%A7%C3%B2.jpg" style="border: 4px double rgba(0, 0, 0, 0.0980392); clear: both; display: block; margin: 0.5em auto 1.5em; max-width: 100%; opacity: 0.9; transition: opacity 0.3s linear;" width="457" /></i></b></span></a></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; transition: opacity 0.3s linear; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i><br style="transition: opacity 0.3s linear;" />και επανάληψη στην κατακτηθείσα μέχρι τη δεδομένη στιγμή γνώση. Για να μην ξεχνιόμαστε! χεχχεεε</i></span></span></strong></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="color: #38761d; font-family: Courier New, Courier, monospace; font-size: large;"><i>Ήρθε η ώρα για το βίντεο</i></span></span></strong></div>
<div class="Subnormal" style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<strong style="border-image-outset: initial; border-image-repeat: initial; border-image-slice: initial; border-image-source: initial; border-image-width: initial; border: 0px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/SgfWFHaJuO8" width="520"></iframe></strong></div>
</div>
</div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-26204511854425727572014-12-16T08:04:00.003-08:002014-12-16T08:04:40.656-08:00Ο απροσκύνητος Γιάννης Λεοντής ή Γιάννης Βαρβάκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 18px; line-height: 26.400001525878906px;"><img alt="" height="305" src="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/830x420/public/GALLERY/chesme.jpg" style="border: 0px; height: auto; max-width: 100%; outline: 0px;" typeof="foaf:Image" width="640" /></span><span style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 18px; line-height: 26.400001525878906px;"></span><span style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 18px; line-height: 26.400001525878906px;"></span><br />
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-family: 'Open Sans', sans-serif; font-size: 18px; line-height: 26.400001525878906px;">
<div style="margin-bottom: 1.2em;">
Το ιστορικό Βαρβάκειο Λύκειο, η “ψευδώνυμη” Βαρβάκειος Αγορά της οδού Αθηνάς, ο ανδριάντας στο Ζάππειο και ορισμένοι δρόμοι της Αθήνας, οφείλουν το όνομά τους στον Ιωάννη Βαρβάκη, τον πειρατή από τα Ψαρά που έγινε εθνικός ευεργέτης.</div>
</div>
<div style="background-color: white; color: #3b3b3b; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 26.400001525878906px;">
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το “βαρβάκι”</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Στις 24 Ιουνίου του 1745, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο καπετάνιος Ανδρέας Λεοντής επέστρεφε στην πατρίδα του, τα Ψαρά, ύστερα από ταξίδι πολλών μηνών. Καθώς το καράβι του έμπαινε στο λιμάνι του νησιού, ο καπετάν Ανδρέας έψαχνε τη σύζυγό του στην προβλήτα. Όταν δεν την βρήκε, ανησύχησε, γιατί η Μαρία πάντα τον περίμενε στο λιμάνι.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το πλοίο άραξε και ο καπετάν Ανδρέας πήδηξε στο νερό και έτρεξε προς την προβλήτα, αναζητώντας τη γυναίκα του. Τελικά εντόπισε την γριά παραμάνα του σπιτιού, η οποία του ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός. Η Μαρία δεν ήταν στο λιμάνι, γιατί μόλις είχε γεννήσει τον γιο του! Του έδωσαν το όνομα Γιάννης και βαφτίστηκε στο μικρό μοναστήρι της Παναγίας, στα βόρεια του νησιού. Το όνομα “Βαρβάκης” προήλθε από ένα υποκοριστικό που του έδωσαν οι συχγωριανοί του. Στο νησί υπήρχαν πολλά γεράκια με μεγάλα μαύρα μάτια, τα οποία οι Ψαριανοί αποκαλούσαν “βαρβάκια”. Οι φίλοι του Γιάννη συνήθιζαν να τον φωνάζουν κι αυτόν “βαρβάκι”, εξαιτίας των μαύρων ματιών του και του ορμητικού του χαρακτήρα. Έτσι ο Γιάννης Λεοντής έγινε Γιάννης Βαρβάκης και το όνομα πέρασε στην ιστορία.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
<br /></div>
<div style="font-size: 18px;">
<img alt="" height="640" src="http://news247.gr/multimedia/article3199459.ece/BINARY/w660/varva-253x400.jpg" style="border: 0px; height: auto; max-width: 100%; outline: 0px;" title="" width="404" /></div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
<br /></div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Ο πειρατής Βαρβάκης</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Γιάννης ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του. Ήδη από την ηλικία των 8 ετών, ο πατέρας του άρχισε να του μαθαίνει την τέχνη του ναυτικού. Στα 10, είχε φτάσει στο σημείο να πυροβολεί με το κανόνι του πλοίου. Ο γιος του καπετάν Ανδρέα ξεκίνησε από τα χαμηλότερα στρώματα, ως απλός μούτσος και έκανε τις ίδιες δουλειές με όλους τους άλλους. Ξεχώρισε και κέρδισε τον σεβασμό των ναυτών με τη σκληρή δουλειά και την ευστροφία του. Στα 17, ο καπετάν Ανδρέας του έδωσε μερίδιο από τα έσοδα για να ναυπηγήσει το δικό του πλοίο.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το πρώτο καράβι του Βαρβάκη ήταν μία γαλιότα μήκους 42 μέτρων και πλάτους 5 μέτρων. Διέθετε και πολυβόλα, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει και ως καταδρομικό, πολεμικό πλοίο εκτός από εμπορικό. Με πλήρωμα περίπου 100 άνδρες, ο Βαρβάκης ξεκίνησε να εμπορεύεται με γειτονικά νησιά του Αιγαίου και σύντομα ανοίχτηκε προς την υπόλοιπη Ευρώπη.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Με το γρήγορο και άρτια οπλισμένο καράβι του, ο Βαρβάκης επιδόθηκε στην πειρατεία. Συνεργαζόταν με Άγγλους και Ρώσους και έκανε επιθέσεις εναντίον των Οθωμανών για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του και να τους εξοργίσει.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το 1768 η πειρατική του καριέρα διακόπηκε απότομα, γιατί ο οθωμανικός στόλος πήρε πολύ αυστηρά μέτρα εναντίον των Ελλήνων ναυτικών. Τους αιχμαλώτιζε και τους εκτελούσε, ενώ κατέστρεφε ολοσχερώς τα πολύτιμα πλοία τους. Το συνεχές κυνήγι είχε κουράσει τον νιόπαντρο Βαρβάκη, ο οποίος πήρε μια μεγάλη απόφαση για να δώσει οριστικό τέλος στην κατάσταση.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Πούλησε το καράβι του και όλη του την περιουσία. Με τα χρήματα αγόρασε ένα καινούριο πολεμικό πλοίο και προσέφερε τις υπηρεσίες του στον Ρώσο ναύαρχο Ορλώφ. Ο ρώσικος στόλος βρισκόταν στα νότια της Πελοποννήσου για να υποστηρίξει την εξέγερση της Μάνης εναντίον των Οθωμανών.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το καλοκαίρι του 1770, μετά από συνεχείς ναυμαχίες στα ανοιχτά της Πελοποννήσου, ο οθωμανικός στόλος αναγκάστησε να αποχωρήσει και να αναζητήσει καταφύγιο. Οι Οθωμανοί κρύφτηκαν στα στενά της Μικράς Ασίας για να ανασυνταχθούν και οι Ρώσοι μάταια τους αναζητούσαν στα νερά του ανατολικού Αιγαίου, που τους ήταν άγνωστα.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Ο Βαρβάκης όμως γνώριζε άριστα την περιοχή και ενημέρωσε τον ναύαρχο Ορλώφ ότι δύο ήταν οι πιθανές περιοχές που μπορεί να είχε αγκυροβολήσει ο οθωμανικός στόλος, είτε στα στο λιμάνι της Σμύρνης είτε στον κόλπο του Τσεσμέ.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Η ναυμαχία του Τσεσμέ</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Ο Βαρβάκης εντόπισε τους Οθωμανούς στον κόλπο του Τσεσμέ και ενημέρωσε τους Ρώσους, οι οποίοι αποφάσισαν να ναυμαχήσουν μέχρι την εξόντωση του εχθρικού στόλου. Ζήτησαν απ’ τους Έλληνες ναυτικούς των γειτονικών νησιών να παρέχουν τα πλοία τους ως πυρπολικά για να βοηθήσουν την αποστολή. Ο Βαρβάκης ήταν απ’ τους πρώτους που προσφέρθηκαν, αλλά απαίτησε να διοικήσει ο ίδιος το καράβι του.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
<br /></div>
<div style="font-size: 18px;">
<img alt="" height="640" src="http://news247.gr/multimedia/article3199460.ece/BINARY/w660/640px-Chesmabattle-375x400.jpg" style="border: 0px; height: auto; max-width: 100%; outline: 0px;" title="" width="599" /></div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
<br /></div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Στις 26 Ιουνίου του 1770, δύο μέρες μετά τα 25α γενέθλια του Βαρβάκη, ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες της Μεσογείου. Ο Βαρβάκης πλησίασε με το καράβι του τον εχθρικό στόλο και χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, το έδεσε με ένα οθωμανικό πλοίο. Διέταξε το πλήρωμά του να αποβιβαστεί στην εφεδρική βάρκα για να φύγουν, αλλά ο ίδιος έμεινε στο πυρπολικό, μέχρι να σιγουρευτεί ότι θα γίνει σωστά η ανατίναξη. Πήδηξε στη θάλασσα την τελευταία στιγμή και οι ναύτες τον ανέσυραν ημιλυπόθυμο.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το καράβι του Βαρβάκη ανατινάχτηκε, παρασύροντας και πολλά πλοία του οθωμανικού στόλου, καθώς ήταν κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Η ναυμαχία έληξε με το θρίαμβο των Ρώσων και την ολοσχερή καταστροφή του οθωμανικού στόλου.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Ο Ρώσος ναύαρχος Ορλώφ αποκάλεσε τον Βαρβάκη “εθελοντή ήρωα του Τσεσμέ” και του είπε να ζητήσει όποια χάρη ήθελε από την αυτοκράτειρα της Ρωσίας, Αικατερίνη. Ο Βαρβάκης ζήτησε μόνο ένα καράβι για να αντικαταστήσει αυτό που έχασε στη ναυμαχία. Η Αικατερίνη τον ενέταξε στον αυτοκρατορικό στρατό με το βαθμό του υπολοχαγού και το 1771, ο Βαρβάκης αγόρασε ένα καινούριο και μεγαλύτερο πλοίο από αυτό που έχασε στο Τσεσμέ. Ο ναυτικός συνέχισε να αγωνίζεται εναντίον των Οθωμανών ως επικεφαλής του ψαριανού στόλου των καταδρομικών.</div>
<div style="font-size: 18px; margin-bottom: 1.2em;">
Το 1774, όταν υπογράφηκε η ρωσοτουρκική συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, ο Βαρβάκης επέστρεψε στην εμπορική ναυτιλία, με την οποία θα συγκέντρωνε τα πλούτη που θα του επέτρεπαν να ευεργετήσει και την πατρίδα του. Αντλήθηκαν πληροφορίες από τη σειρά «Ελλάδα των Ευεργετών, Ιώαννης Βαρβάκης».</div>
<div style="margin-bottom: 1.2em;">
<a href="http://www.mixanitouxronou.gr/" style="color: #0070b3; text-decoration: none;"><span style="font-size: x-small;">ΠΗΓΗ</span></a></div>
</div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-32186088541015081932014-10-21T13:07:00.000-07:002014-10-21T13:07:19.858-07:00Ο Απροσκύνητος Νικηταράς ο τουρκοφάγος ! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i><img alt="nikitaras" class="attachment-post-thumbnail wp-post-image" src="http://www.makeleio.gr/wp-content/uploads/2014/09/nikitaras1.jpg" height="347" style="border: 0px; height: auto; line-height: 24.799999237060547px; margin: 0px; max-width: 100%; padding: 0px; vertical-align: baseline;" width="469" /></i></span><br />
<div class="blog-content" style="border: 0px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="border: 0px; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="border: 0px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b><i>Σαν σήμερα έφυγε ο Ανιδιοτελής αγωνιστής του ’21 Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.Φυλακίστηκε,τυφλώθηκε, έγινε ζητιάνος αλλά…αρνήθηκε τα λεφτά του Πρέσβη</i></b></span></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i><strong style="border: 0px; font-variant: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span id="more-172275" style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"></span>Διαβάστε την διδακτική ιστορία του “Νικηταρά του Τουρκοφαγου” που δίδαξε τι σημαίνει να είσαι…Ελεύθερος Έλληνας</strong> !Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος…γεννήθηκε το 1784 στη Νέδουσα (Μεγάλη Αναστάσοβα) ένα μικρό χωριό που βρίσκεται στους πρόποδες του Ταϋγέτου, 25 χλμ από την πόλη της Καλαμάτας και πέθανε πάμφτωχος στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 στον Πειαραιά. Καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα, του δήμου Φαλαισίας της Μεγαλόπολης.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Ήταν ανηψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Υπόγραφε και με το όνομα Τουρκολέκας ή Τουρκολακιώτης και μ΄ αυτό αναφέρεται σε μερικά δημοτικά τραγούδια. Τελικά όμως επικράτησε το επώνυμο Σταματελόπουλος από το βαπτιστικό όνομα του πατέρα του (Σταματέλος). Υπηρέτησε όπως και ο Κολοκοτρώνης στον αγγλικό στρατό, στα Επτάνησα. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Συντηρούσε δικό του σώμα ενόπλων με άνδρες που προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας.Με την έκρηξη της Επανάστασης, στην πρώτη μάχη που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις 12 – 13 Μαϊου 1821 (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι τον Απρίλη), ο Νικηταράς που κρατούσε με 200 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 6.000 Τούρκους που επιτίθεντο με πυροβολικό. Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ’ εκείνη τη μάχη, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με τον θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την άλωση της Τρίπολης. Νικηταρά – Νικηταρά πού’χεις στα πόδια σου φτερά και στην καρδιά ατσάλι Όταν η Τρίπολη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δεν ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του κι όταν τον πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή κυβέρνηση. Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του Δράμαλη στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και τον Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει την χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ’ όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, τους προκάλεσε δε μεγάλη καταστροφή.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγινόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία. Στην μάχη αυτή πήρε και το όνομα τουρκοφάγος καθώς σύμφωνα με ιστορικές πηγές έσπασε τρεις πάλες με την δύναμη με την οποία χτυπούσε . Στο τέλος της μάχης το χέρι του είχε μαρμαρώσει και δεν μπορούσε να αφήσει την πάλα.(26 – 28 Ιουλίου 1822).Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε τον Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Όταν αποφυλακίστηκε ήταν σχεδόν τυφλός. Έζησε λίγα ακόμη χρόνια με μια μηδαμινή (άλλες πηγές αναφέρουν καμία σύνταξη) σύνταξη και πέθανε το 1849 στον Πειραιά. Ήταν μάλιστα τόσο φτωχός που κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή!</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης, αυτός απεστάλθη από την κυβέρνηση του στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του. „Τι κάνετε στρατηγέ μου;“ ρώτησε ο ξένος „Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα“ απάντησε υπερήφανα ο ήρωας. „Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;“ επέμενε ο ξένος. „Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος“ απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.</i></span></div>
<div style="border: 0px; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin-bottom: 20px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #b45f06; font-family: Courier New, Courier, monospace;"><i>Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:“ Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!“ Στις 25(ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος. Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη.</i></span></div>
<div style="font-family: verdana; font-size: 13px; line-height: inherit;">
<span style="color: #b45f06;"><a href="http://www.makeleio.gr/?p=172275">πηγή</a></span></div>
</div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-57126962529049136572014-04-07T01:21:00.000-07:002014-04-07T01:21:10.896-07:00Ο Απροσκύνητος Χριστόφορος Σταυρόπουλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;" trbidi="on">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://pygmi.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2014/04/pilotos-stavropoulos.jpg" imageanchor="1" style="border: none; color: #771100; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="320" src="http://pygmi.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2014/04/pilotos-stavropoulos.jpg" style="border: none; position: relative;" width="239" /></a></div>
Συνεχίζοντας την έρευνά μας πάνω στους αγνώστους, στο ευρύ κοινό, Έλληνες ήρωες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από κάθε σελίδα της μακραίωνης ιστορίας μας θυμίζοντάς μας πως ακόμα κι αν οι πιθανότητες σε κάθε περίσταση της ζωής μας δείχνουν να είναι εναντίον μας, πάντα θα υπάρχει κάποια μικρή δίοδος που θα φέρει την ανατροπή… Ή ακόμα κι αν δεν την φέρει, αξίζει σίγουρα η προσπάθεια…<br />«Νοιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια<br /><a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a>στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα…» Νίκος Καζαντζάκης<br /><br />Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε σε μία ακόμη μεγάλη προσωπικότητα, έναν «ατσαλένιο» μαχητή που έδρασε κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922. Το όνομά του Χριστόφορος Σταυρόπουλος. Η ειδικότητά του Αεροπόρος Λοχίας, Β’ Μοίρα Στρατιωτικής Αεροπορίας. Κόντρα στα προγνωστικά και στον -εκτός των άλλων- ψυχολογικό πόλεμο που τους έκαναν οι Τούρκοι έκανε το καθήκον του…<br />Ο ελληνικός στρατός κατακρεουργήθηκε στο μικρασιατικό μέτωπο από τις ορδές του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία είχε και τις Μεγάλες Δυνάμεις στο πλευρό του, καθώς συνέκλιναν τότε τα συμφέροντά τους.<br />Οι Έλληνες, όμως, πρώτα τους έδωσαν ένα καλό μάθημα, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι κανείς δεν μπορεί να κάμψει το φρόνημα, το πείσμα, την τρέλλα και την αγάπη τους για την Ελλάδα.<br /><br />Συγκεκριμένα, την στιγμή που οι πυροβολισμοί και τα τελεσίγραφα έπεφταν βροχή από τα τουρκικά αεροσκάφη με στόχο να λυγίσουν τους Έλληνες στρατιώτες και να τους τρέψουν σε φυγή, εκείνοι πείσμωναν ακόμα περισσότερο κι έμεναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους.<br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://pygmi.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2014/04/mikrasia.jpg" imageanchor="1" style="border: none; color: #771100; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="212" src="http://pygmi.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2014/04/mikrasia.jpg" style="border: none; position: relative;" width="320" /></a></div>
Τα τελεσίγραφα περιείχαν μηνύματα τύπου: «Έλληνες μην πολεμάτε σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι δικό σας. Είστε μακριά από τα σπίτια σας. Μόνο ο θάνατος σας περιμένει. Φύγετε!»<br />Ξαφνικά εμφανίζεται πάνω από τα ελληνικά στρατεύματα ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος (breguet), το οποίο εκτός από την ρίψη προκηρύξεων εντόπιζε μία προς μία τις θέσεις τους και ετοιμαζόταν για επίθεση.<br />Βλέποντας αυτό ο Λοχίας Χριστόφορος Σταυρόπουλος σε συνεργασία με τον Ανθυπασπιστή Ευάγγελο Παπαδάκο πετούν εσπευσμένα προς αναζήτηση του.<br />Όταν το εντοπίζουν ξεκινά μία από τις σημαντικότερες αερομαχίες στην ιστορία του Μικρασιατικού Πολέμου.<br /><br />Ενώ ανταλλάσσονταν πυρά για περίπου 20 λεπτά και σε ύψος 2.800μ. από το έδαφος, το τουρκικό αεροσκάφος αναγκάζεται να υποχωρήσει. Οι Έλληνες αεροπόροι, όμως, δεν εγκαταλείπουν… Συνεχίζουν να το καταδιώκουν, ώσπου το κατέρριψαν φλεγόμενο μέσα στις ελληνικές γραμμές.<br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://pygmi.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2014/04/burget.jpg" imageanchor="1" style="border: none; color: #771100; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="224" src="http://pygmi.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2014/04/burget.jpg" style="border: none; position: relative;" width="320" /></a></div>
Πέραν αυτού, όμως, άξιο θαυμασμού είναι και αυτό που έκανε ο Λοχίας Σταυρόπουλος μετά την εξολόθρευση του εχθρού…<br /><br />Όπως προαναφέραμε, το αεροσκάφος των Τούρκων έπεσε στην περιοχή, στην οποία έδραζαν τα ελληνικά στρατεύματα. Έτσι, ο Χριστόφορος αποφάσισε χωρίς δεύτερη σκέψη να κηδεύσει τους δύο πεσόντες αντιπάλους σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα και όλες τις στρατιωτικές τιμές! Εκτοξεύοντας φωτοβολίδες γνωστοποίησαν στους Τούρκους μια μικρή προσωρινή ανακωχή, ώστε να κηδεύσουν τους πεσόντες του αντίπαλου στρατοπέδου και έπειτα έριξαν έναν φάκελο, μέσα στον οποίον είχαν τοποθετήσει τα ατομικά είδη των φονευθέντων στην αερομαχία της 12ης Ιουλίου 1922 και μια επιστολή, με την οποία πληροφορούσαν τις τουρκικές αρχές για το θάνατό τους και την ταφή τους στον ελληνικό τομέα.<br />«Σας γνωστοποιούμε ότι οι δύο πιλότοι σας ο Κεμάλ Μπεη και ο Αχμετη Μπαχατιν έπεσαν τιμημένα πάνω στην μάχη με Έλληνες πιλότους. Επιστρέψτε τα είδη τους στις οικογένειες τους και πείτε ότι ετάφησαν με όλες τις στρατιωτικές τιμές και με σύμφωνα με την θρησκεία σας».<br /><br />Γι αυτήν του την ενέργεια ο Χριστόφορος έλαβε το αξίωμα του Ανθυπολοχαγού! Έπραξε όπως κάθε Έλληνας πρόγονός του, ο οποίος σε αντίθεση με τις βαρβαρότητες κάποιων λαών, αντιμετώπιζε στο πεδίο της μάχης τον αντίπαλό του, στεκόμενος πάντοτε με σεβασμό απέναντι σε αυτόν.<br />Ο Ανθυπολοχαγός, πλέον, Σταυρόπουλος βρήκε τραγικό θάνατο πάνω στο καθήκον και συγκεκριμένα το 1923…</div>
</div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;">--> </span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;">«Ἀεὶ ὑψικρατεῖν»! Πάντα έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό οι Έλληνες στρατιώτες δεν υπολογίζουν τίποτα μπρος στον κίνδυνο και βάζουν πάνω και πέρα απ’ όλα την πατρίδα μας σεβόμενοι πάντα τον άνθρωπο…</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;" /><a href="http://www.pygmi.gr/" style="background-color: #fafcff; border: none; color: #0a8fbc; font-family: Verdana, Tahoma, Arial, sans-serif; font-size: 11px; font-weight: bold; line-height: 16.416000366210938px; text-decoration: none;" target="_blank"><b>ΠΥΓΜΗ.</b><b>gr</b></a><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px;">Από το </span><a href="http://olympia.gr/2014/04/06/%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%B5%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C/" style="background-color: white; border: none; color: #771100; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; line-height: 20.790000915527344px; text-decoration: none;">olympia</a><br />
<br />
<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-33020019336985469912013-12-26T00:52:00.000-08:002013-12-26T00:52:22.566-08:00Ο απροσκύνητος ταγ/χης Κωνσταντίνος Βερσής <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<img alt="Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, για να μην παραδώσει τα πυροβόλα του στον Γερμανό εισβολέα. Η φήμη για το συνταρακτικό αυτό γεγονός κυκλοφόρησε με ταχύτητα αστραπής ανάμεσα στον διαλυόμενο ελληνικό στρατό και γέννησε ιερό δέος στις ψυχές των χθεσινών νικητών." height="225" src="http://defenceline.gr/media/k2/items/cache/6eb4b1a8ed68214ae7a4c86692674e4d_L.jpg" style="height: auto; width: 520px;" width="400" /><br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-small;">Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, για να μην </span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-small;">παραδώσει τα πυροβόλα του στον Γερμανό εισβολέα. Η φήμη για το συνταρακτικό αυτό γεγονός </span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-small;">κυκλοφόρησε με ταχύτητα αστραπής ανάμεσα στον διαλυόμενο ελληνικό στρατό και γέννησε ιερό</span></span><br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: x-small;"> δέος στις ψυχές των χθεσινών νικητώ</span></span><span style="color: red;"><span style="font-size: x-small;">ν.</span></span><br />
<br />
Στις 23 Απριλίου 1941 υπογραφόταν στην Θεσσαλονίκη, από τον
αντιστράτηγο Τσολάκογλου, τον Γερμανό στρατάρχη Γιόλντ και τον Ιταλό
στρατηγό Φερέρο το 3ο πρωτόκολλο ανακωχής, υπό τον τίτλο Σύμβασις
Συνθηκολογήσεως.<br />
Το άρθρο 4 προέβλεπε τα ακόλουθα:<br />
<i>Τα όπλα, άπαν το πολεμικόν υλικόν και τα αποθέματα της στρατιάς
ταύτης, συμπεριλαμβανομένου και του αεροπορικού υλικού, ως και αι
επίγειοι εγκαταστάσεις της αεροπορίας είναι λεία πολέμου</i>. Στο δε άρθρο 5 διαβάζουμε μεταξύ άλλων: <i>Η
Ανωτάτη Διοίκησις των ελληνικών στρατευμάτων θα φροντίση, με παν μέσον,
όπως παύση πάσα καταστροφή ή εκμηδένισις πολεμικού υλικού και
προμηθειών...</i><br />
Ιδού πώς περιγράφει το συμβάν ο Μάνος Κατράκης που το έζησε:
"Υπηρέτησα κατά τον πόλεμο του 1940-41 στο Ά Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού ως στρατιώτης, με λοχαγό τον Τζακ Κατσόγιαννο και διοικητή μοίρας τον ταγματάρχη Βέρση... Προς το τέλος του πολέμου, η πυροβολαρχία μας ήταν ταγμένη έξω από το Αργυρόκαστρο προς Τεπελένι, στ' αριστερά του Αώου ποταμού. Επέστρεφα έφιππος στη μονάδα μου από τα Γιάννενα, όπου είχα πάει με ειδική αποστολή του λοχαγού, όταν, περνώντας από το αλβανικό χωριό Καλοκαρατζή, σκέφτηκα να χαιρετήσω τον φίλο μου και συγγραφέα Άγγελο Τερζάκη, που υπηρετούσε ως γραφέας στη διοίκηση του Αρχηγείου Πυροβολικού.
"Είπαμε για λίγο τα δικά μας, αποχαιρετηθήκαμε κι ενώ έφευγα καβάλα στο άλογό μου, ο Άγγελος με φώναξε να γυρίσω πίσω. Ζύγωσα πάλι κοντά, μ' ανάγκασε να σκύψω και ψιθυριστά μου εμπιστεύθηκε το μεγάλο μυστικό:
Έχουμε λάβει διαταγή για γενική υποχώρηση, θα κοινοποιηθεί εντός της ημέρας.
"Έμεινα άναυδος να τον κοιτάζω... Χωρίσαμε δακρυσμένοι και σιωπηλοί... Στα Γιάννενα πήραμε διαταγή να παραδώσουμε τον οπλισμό μας. Εκατοντάδες στρατιώτες και αξιωματικοί πετούσαν κατά γης τα όπλα κι έφευγαν δρομέως. Σωροί από κάρα, πυροβόλα, κάθε λογής εφόδια και ό,τι δυσκόλευε την πορεία της επιστροφής, εγκαταλείπονταν από ΄δω και από κεί...
Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα, κάποια στιγμή, μια δυνατή φωνή ξεχώρισε να καλεί όσους ήμασταν του πρώτου Πεδινού. Ήταν ο ταγματάρχης μας Βερσής. Όσοι είχαμε μείνει, μαζευτήκαμε γύρω του. Τότε, εκείνος, ρίχνοντας μια ματιά σε όλους, σαν να ήθελε να μας αγκαλιάσει, είπε, ενώ τον έπνιγε η συγκίνηση:
Παιδιά μου, προδοθήκαμε. Κάναμε το χρέος μας. Φεύγω από κοντά σας, υπερήφανος για σας. Καλή πατρίδα, καλή λευτεριά!
"Έφυγε αργά πάνω στο άλογό του, αφήνοντας μας βουβούς και σκυθρωπούς. Δεν πέρασε λίγη ώρα και από τη μεριά του ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ο ταγματάρχης δεν άντεξε την ντροπή". (Κωνσταντίνα Χατζηπατέρα και Μαρίας Φαφαλιού: "Μαρτυρίες '40-'41", Β' έκδοση, σελ. 375).
Όπως θα δούμε στη συνέχεια, το τελευταίο σημείο της μαρτυρίας του Κατράκη δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, δεν υπήρξε απλώς ένας πυροβολισμός, αλλά ένα τελετουργικό θυσίας, πρωτοφανές στα ελληνικά πολεμικά χρονικά.
Την ίδια μοιραία ημέρα ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος
Βερσής τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, για να μην παραδώσει τα πυροβόλα
του στον Γερμανό εισβολέα. Η φήμη για το συνταρακτικό αυτό γεγονός
κυκλοφόρησε με ταχύτητα αστραπής ανάμεσα στον διαλυόμενο ελληνικό στρατό
και γέννησε ιερό δέος στις ψυχές των χθεσινών νικητών.<br />
<br />
<img alt="Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής." height="640" src="http://defenceline.gr/images/images/Konstantinos_Versis.jpg" title="Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής." width="494" /><br />
Ιδού πώς περιγράφει το συμβάν ο Μάνος Κατράκης που το έζησε:<br />
"Υπηρέτησα
κατά τον πόλεμο του 1940-41 στο Ά Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού ως
στρατιώτης, με λοχαγό τον Τζακ Κατσόγιαννο και διοικητή μοίρας τον
ταγματάρχη Βέρση... Προς το τέλος του πολέμου, η πυροβολαρχία μας ήταν
ταγμένη έξω από το Αργυρόκαστρο προς Τεπελένι, στ' αριστερά του Αώου
ποταμού. Επέστρεφα έφιππος στη μονάδα μου από τα Γιάννενα, όπου είχα
πάει με ειδική αποστολή του λοχαγού, όταν, περνώντας από το αλβανικό
χωριό Καλοκαρατζή, σκέφτηκα να χαιρετήσω τον φίλο μου και συγγραφέα
Άγγελο Τερζάκη, που υπηρετούσε ως γραφέας στη διοίκηση του Αρχηγείου
Πυροβολικού.<br />
"Είπαμε για λίγο τα δικά μας, αποχαιρετηθήκαμε κι ενώ έφευγα καβάλα
στο άλογό μου, ο Άγγελος με φώναξε να γυρίσω πίσω. Ζύγωσα πάλι κοντά, μ'
ανάγκασε να σκύψω και ψιθυριστά μου εμπιστεύθηκε το μεγάλο μυστικό:<br />
Έχουμε λάβει διαταγή για γενική υποχώρηση, θα κοινοποιηθεί εντός της ημέρας.<br />
"Έμεινα άναυδος να τον κοιτάζω... Χωρίσαμε δακρυσμένοι και
σιωπηλοί... Στα Γιάννενα πήραμε διαταγή να παραδώσουμε τον οπλισμό μας.
Εκατοντάδες στρατιώτες και αξιωματικοί πετούσαν κατά γης τα όπλα κι
έφευγαν δρομέως. Σωροί από κάρα, πυροβόλα, κάθε λογής εφόδια και ό,τι
δυσκόλευε την πορεία της επιστροφής, εγκαταλείπονταν από ΄δω και από
κεί...<br />
Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα, κάποια στιγμή, μια δυνατή φωνή ξεχώρισε
να καλεί όσους ήμασταν του πρώτου Πεδινού. Ήταν ο ταγματάρχης μας
Βερσής. Όσοι είχαμε μείνει, μαζευτήκαμε γύρω του. Τότε, εκείνος,
ρίχνοντας μια ματιά σε όλους, σαν να ήθελε να μας αγκαλιάσει, είπε, ενώ
τον έπνιγε η συγκίνηση:<br />
Παιδιά μου, προδοθήκαμε. Κάναμε το χρέος μας. Φεύγω από κοντά σας, υπερήφανος για σας. Καλή πατρίδα, καλή λευτεριά!<br />
"Έφυγε αργά πάνω στο άλογό του, αφήνοντας μας βουβούς και σκυθρωπούς.
Δεν πέρασε λίγη ώρα και από τη μεριά του ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ο
ταγματάρχης δεν άντεξε την ντροπή". (Κωνσταντίνα Χατζηπατέρα και Μαρίας
Φαφαλιού: "Μαρτυρίες '40-'41", Β' έκδοση, σελ. 375).<br />
Όπως θα δούμε στη συνέχεια, το τελευταίο σημείο της μαρτυρίας του
Κατράκη δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, δεν υπήρξε
απλώς ένας πυροβολισμός, αλλά ένα τελετουργικό θυσίας, πρωτοφανές στα
ελληνικά πολεμικά χρονικά.<br />
<img alt="Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βέρσης τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, για να μην παραδώσει τα πυροβόλα του στον Γερμανό εισβολέα. Η φήμη για το συνταρακτικό αυτό γεγονός κυκλοφόρησε με ταχύτητα αστραπής ανάμεσα στον διαλυόμενο ελληνικό στρατό και γέννησε ιερό δέος στις ψυχές των χθεσινών νικητών." height="640" src="http://defenceline.gr/images/images/pyrobolik%CE%BF1.jpg" title="Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Κωνσταντίνος Βέρσης τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, για να μην παραδώσει τα πυροβόλα του στον Γερμανό εισβολέα. Η φήμη για το συνταρακτικό αυτό γεγονός κυκλοφόρησε με ταχύτητα αστραπής ανάμεσα στον διαλυόμενο ελληνικό στρατό και γέννησε ιερό δέος στις ψυχές των χθεσινών νικητών." width="513" /><br />
<br />
<b>Κατέστρεψε τα πυροβόλα</b><br />
Πριν όμως παρουσιάσουμε το τελετουργικό, θα επικαλεσθούμε και τη
μαρτυρία του Αγγέλου Τερζάκη, που δεν ήταν, βέβαια, παρών στο
περιστατικό, αλλά το πληροφορήθηκε από στόμα σε στόμα:<br />
"Με πεισματωμένη πίκρα, πένθιμα, γράφει ο Τερζάκης, στην "Ελληνική
Εποποιία", οι νικητές της Ιταλίας άρχιζαν να παρελαύνουν σε μακρυές
θεωρίες από τους τόπους όπου τους είχαν ορίσει να παραδώσουν τον οπλισμό
τους, να πετάνε χάμου, σε σωρούς, σαν παλιοσίδερα, τα τιμημένα όπλα
τους. Ένας νέος, λεβέντης πυροβολάρχης, έξω από τα Γιάννενα, τίναξε, την
ώρα εκείνη, τα μυαλά του πάνω στα κανόνια του". ("Ελληνική Εποποιία
1940-41", Β' έκδοση, σελ. 222).<br />
Σ' αυτό το βιβλίο του , ο Τερζάκης δεν κατονομάζει - κακώς - των
πυροβολάρχη. Στον "Απρίλη" του όμως δεν παραλείπει να τον κατονομάσει:<br />
"Η διαταγή ήρθε πρωί-πρωί να παραδώσουμε τον οπλισμό μας. Ήμασταν
αιχμάλωτοι. Κατά το μεσημέρι, την ώρα που παραδίδονταν στους Γερμανούς
τα πυροβόλα, αυτοκτόνησε ο ταγματάρχης Βερσής και δύο λοχίες. Είχανε
κρατήσει τον όρκο πως ο πυροβολητής πεθαίνει πάνω στο πυροβόλο του, αλλά
δεν το εγκαταλείπει". ("Απρίλης", Γ' έκδοση, σελ. 178).<br />
Στο σημείο αυτό, θα παρουσιάσουμε το τελετουργικό της θυσίας, όπως το περιγράφει ο υποστράτηγος Ι. Α. Βερνάρδος:<br />
"Το V Σύνταγμα Πυροβολικού παρέδωσε τα πυροβόλα και τον οπλισμό του
εις το χωρίον Σταυράκι. Η ταχύπτερος φήμη έφερε μέχρις ημών την νύκτα
της επομένης, ότι ο ταγματάρχης πυροβολικού Βερσής Κωνσταντίνος,
διοικητής μοίρας πυροβολικού, ετίμησε, κατά τρόπον μεγαλειώδη, το
υπερήφανον όπλον του. Όταν, δηλαδή, έλαβε την διαταγή να παραδώση τα
πυροβόλα του, συνεκέντρωσεν τους άνδρας της μοίρας του με μέτωπον προς
νότον, προς την αιώνιαν Ελλάδα. Διέταξε και πάντες έψαλαν τον Εθνικό μας
Ύμνον, και κατόπιν, αφού ησπάσθη τα πυροβόλα του, έδωσε διαταγήν και τα
συνέτριψαν με δυναμίτιδα. Κι ενώ ακόμη το έδαφος εσείετο από τας
εκρήξεις, ο Βερσής, στηρίξας το περίστροφόν του εις τον δεξιόν του
κρόταφον, ηυτοκτόνησε". (Ι.Α. Βερνάρδου "Τρεμπεσίνα", σελ. 176. Εκδόσεις
Ν. Αλικιώτης και Υιοί).<br />
Η περιγραφή αυτή του Βερνάρδου θεωρείται έγκυρη γιατί στηρίζεται στην
επίσημη ιστορία του στρατού (Δ.Ι.Σ. Φ.641). Αλλά και όσοι άλλοι
ασχολήθηκαν με το θέμα, παραπέμπουν στην ίδια πηγή. Στην "Ιστορία του
Ελληνικού Έθνους" διαβάζουμε:<br />
"Την ίδια μέρα, ο αγώνας της Ελλάδος σημαδεύτηκε από την πράξη ενός
μαχητή στο μέτωπο, που συμβόλιζε το δράμα της χώρας μας και του λαού
της. Στη σχετική με τη δράση του Α' Σώματος Στρατού έκθεση αναγράφεται: Ο
ταγματάρχης του Πυροβολικού Βερσής, διαταχθείς υπό των Γερμανών να
παραδώση τα πυροβόλα της μοίρας του, αφού συνεκέντρωσε ταύτα και τους
απέδωκε τιμάς, ηυτοκτόνησε, ενώ η μοίρα του έψαλλε τον Εθνκόν Ύμνον".
("Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τόμος ΙΕ', σελ. 451. Εκδοτική Αθηνών).<br />
Αξιοπρόσεκτη είναι επ' αυτού η άποψη του Μανόλη Ανδρόνικου, ο οποίος,
με βάση ην ίδια πηγή (Δ.Ι.Σ. Φ. 641), αναφέρεται στο συμβάν και
σημειώνει:<br />
"Δεν νομίζω, πως ο ταγματάρχης Βερσής ήταν ήρωας, όπως δεν ήταν ήρωες
ούτε ο Λευτέρης Αναστασιάδης, που έχασε τα πόδια του στην Αλβανία και
τη ζωή του ύστερα στην Αθήνα, ούτε ο Ηλίας ο Καπέσης κι ο Σωκράτης ο
Διορινός που στήθηκαν μπροστά στο γερμανικό απόσπασμα... Κάποτε, στη
ζυγαριά δεν βαραίνουν μήτε η ζωή μήτε ο θάνατος, όσο βαραίνει κάτι άλλο,
αυτό που λέμε ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, χρέος, τιμή, λευτεριά". (Εφ. Το
Βήμα 1-4-81).<br />
Αν ο Βερσής δεν υπήρξε ήρωας με τη θυσία του - όπως πίστευε ο
Ανδρόνικος - στάθηκε ήρωας με τη δράση του στους πολέμους όπου έλαβε
μέρος: Τον Μικρασιατικό και τον Ελληνοϊταλικό.<br />
Κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο, βροχή πέφτουν οι προτάσεις των ανωτέρων
του για την απονομή αριστείων και εύφημου μνείας στον Βερσή.
Ενδεικτικώς αναφέρουμε τις ακόλουθες:<br />
1) "Ημερησία Διαταγή 7ης Πυροβολαρχίας 3ης Μεραρχίας Γ.Σ.Π.Π. 1
Μαρτίου 1922. Ανθυπολοχαγόν Βερσήν Κωνταντίνον προτείνω, ίνα τω
απονεμηθή το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, διότι κατά το εγχείρημα της 1ης
Μαρτίου επί του λόφου Κατραλή, παρά τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού
και το γεγονός ότι διά πρώτην φοράν εβαπτίζετο εις το πυρ, επέδειξεν
ζηλευτήν ευψυχίαν, ωραίον θάρρος, απόλυτον αφοσίωσιν προς το καθήκον και
περιφρόνησιν προς τον κίνδυνον. Π. Μοσχοβίτης".<br />
2) "Ημερησία Διαταγή Μεραρχίας 6 Μαρτίου 1922. Ποιούμαι εύφημον
μνείαν του ανθυπολοχαγού Κ. Βερσή, διότι κατά την υπό του τμήματος
πεζικού γενομένην επιδρομήν την 4ην ώραν της 1ης Μαρτίου προς υφαρπαγήν
του έναντι του λόφου Κατραλή εχθρικού φυλακίου, κατέβαλεν ζηλευτήν
προσπάθειαν διά την πλήρη επιτυχίαν της ενεργηθείσης επιδρομής,
αιχμαλωτισθείσης απάσης της δυνάμεως του εχθρικού φυλακίου υπό του
ανθυπολοχαγού Βερσή Κωνσταντίνου".<br />
"Απόσπασμα Ημερησίας Διαταγής Γ.Σ.Π.Π. 13-5-1922. Ποιούμαι εύφημον
μνείαν του ανθυπολοχαγού Βερσή Κ., διότι, υπό την προστασίαν ολίγων
μόνον ανδρών του πεζικού, μετέβη δι' αναγνώρισιν, κατ' επανάληψιν, προς
Κεϋπλού, προχωρήσας περί τα δύο χιλιόμετρα εκτός των γραμμών μας και
πλησιάσας το χωρίον τούτο... Καίτοι δε εβλήθησαν δραστικούς υπό εχθρικού
πεζικού, αψηφών προφανή κίνδυνον της ζωής αυτού και πιθανήν
αιχμαλωσίαν, εξετέλεσεν βολήν εναντίον Κεϋπλού και διαφόρων άλλων
στόχων, εξαναγκάσας τον εχθρόν να εκκενώσει εκ νέου το Κεϋπλού και να
εγκατάλειψη τας θέσεις του. Προτείνω ίνα διαμνημονευθή εις την ημερησίαν
διαταγήν της Μεραρχίας. Ο Διοικητής του Συντάγματος Γαρέζος Ιωάννης".<br />
<br />
<br />
<br />
<img alt="Έλληνες πυροβολητές χορεύουν γύρω από το πυροβόλο τους!" height="266" src="http://defenceline.gr/images/images/metopo5.jpg" title="Έλληνες πυροβολητές χορεύουν γύρω από το πυροβόλο τους!" width="400" /><br />
Αυτοθυσία και ηρωισμός
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, ταγματάρχης πλέον ο Βερσής, συνεχίζει να δείχνει, στο πεδίο της μάχης, τα σπάνια επαγγελματικά και ψυχικά του χαρίσματα, όπως αποδεικνύεται από την ακόλουθη ημερησία διαταγή:
"Α' Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού. Ημερησία Διαταγή Αξιωματικών Συντάγματος της 25ης Απριλίου 1941. Τον ταγματάρχην Βερσήν Κωνσταντίνον προτείνω δια την προαγωγήν εις ανώτερον βαθμόν διότι, διοικητής της 1ης Μοίρας τυγχάνων,
α) Κατά την κλιμάκωσιν των πυροβολαρχιών του από του 17ου χιλιομέτρου βορείως Αργυροκάστρου, ήτοι επί των θέσεων Παλαιοκάστρας - Αργυροκάστρου - Βλαχοκοράντζι, από 16 έως 20 Απριλίου 1941, επεδείξατο εξαιρετικήν ψυχραιμίαν, θάρρος και αυτοθυσίαν, συντελέσας διά των πυρών της Μοίρας του να επιφέρη μεγάλας απωλείας εις τον εχθρόν και να επιβραδύνη αυτόν, ώστε η απαγκίστρωσις των Συνταγμάτων της 8ης Μεραρχίας να γίνη κανονικώς και άνευ απωλειών.
β) Διότι, τάξας την Μοίραν του εις λίαν προωθημένην θέσιν εις περιοχήν Κακαβιάς, με εντολήν αντιαρματικήν και αμέσου υποστηρίξεως δι' αντίστασιν μέχρις εσχάτων, επεδείξατο ψυχραιμίαν αξιοθαύμαστον, αυτοθυσίαν και ηρωισμόν, συντελέσας διά των πυρών της Μοίρας του εις επιβράδυνσιν του προελαύνοντος εχθρού και ανακατάληψιν απολεσθέντος σημείου στηρίξεως, παρά το ζωηρότατον και συνεχές πυρ της εχθρικής αεροπορίας, πυροβολικών και αυτομάτων όπλων, διακινδυνεύσας πολλάκις. Ούτος, μη ανεχθείς παράδοσιν εις τον εχθρόν των πυροβόλων του, ηυτοκτόνησεν την 23ην Απριλίου παρά το 7ον χιλιόμετρον νοτίως Ιωαννίνων, εις ύψος Πεδινής -Ραψίστας. Ο Διοικητής του Συντάγματος Δ. Ραζής, αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού".
Από "Έκθεσιν" για τη δράση του Βερσή, που συνέταξε, στις 10 Δεκεμβρίου 1941, ο διοικητής πυροβολικού της 3ης Μεραρχίας Αλέξανδρος Ασημακόπουλος, παραθέτουμε το ακόλουθο απόσπασμα:
"Κατά την διάρκειαν της 15ημέρου μάχης του Καλπακίου, το παρατηρητήριόν του (Ασόνιτσα) ήτο βληματοδόχη. Παρέμεινε ψύχραιμος, διευθύνων τον αγώνα της μοίρας του, καίτοι από απόψεως προσωπικής ασφαλείας δεν ήτο οργανωμένον το παρατηρητήριόν του (μικρά οπή προ της στρατιωτικής οφρύος του ορεινού όγκου, τελείως ασκεπής). Τον εύρισκα, οσάκις μετέβαινα ίνα τον ίδω εκ του πλησίον, βρεχόμενον εντός της λασπώδους οπής εις την οποίαν την πρωίαν, προ της χαραυγής, εισήρχετο και εξήρχετο το εσπέρας, διότι πάσα επικοινωνία με, προς φιλίας γραμμάς, κλιτύς του ορεινού όγκου προυκάλει πυρά του εχθρικού πυροβολικού.
"Το πέριξ του παρατηρητηρίου του έδαφος ήτο ωσεί κεντημένον από τας διαρρήξεις του εχθρικού πυροβολικού και κατά την διάρκειαν της ως άνω μάχης (Νοέμβριος 1940) έβρεχε σχεδόν καθημερινώς. Το παρατηρητήριόν του ήτο εις ύψος 1.100 μέτρα. Ο Βερσής ήτο ασθενής αλλά ουδέν παράπονον εξέφραζεν.
"Κατά την μάχην ταύτην διελύθησαν, υπό μόνον των βολών του πυροβολικού, μια μεραρχία πεζικού του εχθρού και μια μηχανοκίνητος, χωρίς να κατορθώσωσι να λάβωσι στενήν επαφήν, ουδέ να επιτεθώσι κατά της φιλίας τοποθεσίας αμύνης. Η μοίρα του, διά των εύστοχων και επικαίρων βολών, συνετέλεσε τα μέγιστα εις την νίκην ταύτην.
"Από της αναλήψεως της επιθέσεως και της καταδιώξεως του εχθρού, η μοίρα ην διοικούσε, πρώτη εξήλθε της φιλίας τοποθεσίας και ο γενναίος ενθουσιώδης πατριώτης ταγματάρχης Βερσής διεκινδύνευε μεταξύ των πρώτων, ζωντανόν παράδειγμα αφοσιώσεως εις το καθήκον".
Πρωταγωνιστής στο Καλπάκι
Τι προκύπτει από την "Έκθεση" αυτή του συνταγματάρχη Α. Ασημακόπουλου; Σαφώς προκύπτει, ότι ο Βερσής υπήρξε πρωταγωνιστής στη θρυλική μάχη του Καλπακίου, που έσωσε την τιμή των ελληνικών όπλων, χάρη στην ηγεσία της 8ης μεραρχίας, δηλ. τον στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο και τον αρχηγό πυροβολικού Π. Μαυρογιάννη, το Alter Ego του Κατσιμήτρου, όπως τον αποκαλεί ο καθηγητής Α. Τσουκανέλης, συγγραφέας του βιβλίου "Χαράλαμπος Κατσιμήτρος -Πρόμαχος της Ηπείρου".
Σχετικά με την τελευταία πράξη της ζωής του Βερσή, υποστηρίχθηκε η άποψη, ότι ο ηρωικός ταγματάρχης, προκειμένου να περάσει στην αθανασία, είχε από πολλού σχεδιάσει την αυτοκτονία του και δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής. Η άποψη αυτή καταρρίπτεται από επιστολή προς την οικογένεια του, που έγραψε ο Βερσής στις 15 Απριλίου 1941, ήτοι οκτώ ημέρες πριν θυσιαστεί.
Για πρώτη φορά φέρνουμε στη δημοσιότητα την αποκαλυπτική αυτή επιστολή:
"15 Απριλίου 1941. Αγαπητοί, με το σημερινό μου γράμμα σας επιστρέφω και την φωτογραφία της "Νίκης" της 22 Μαρτίου, που μου είχατε στείλει μαζί με άλλες εφημερίδες. Κρατήστε την γιατί με ενδιαφέρει ως ανάμνησις. Βρισκόμουν κι εγώ κάπου.
"Οι Ούνοι του Βορρά, σπουδαίοι μιμηταί του Μουσολίνι... Σαν δεν ντράπηκαν να μας επιτεθούν κατά τέτοιο τρόπο, μετά τόσον καιρόν (μια λέξη δυσανάγνωστη).
"Έχουμε καλοκαιρινές μέρες. Προχθές χιόνισε ψηλά και 2 - 3 μέρες βρέχει, αλλά τώρα πάλι καλοκαίρι. Ο Δρίνος, γείτονας μας, μας προσφέρει το θέαμα του σε βραδιές με φεγγάρι και με δένδρα που έχει στις όχθες του. Και λέει κανείς, γιατί δυο τρελοί να χαλάνε την ομορφιά της φύσεως χωρίς κανένα λόγο, παρά για να ικανοποιήσουν την βουλιμία τους...
"Ο Σωτηράκης τι κάνει; Ήταν πολύ ωραίο το γράμμα του. Να φροντίζετε να μη κόβει την όρεξη του με πολλά γλυκά σε ακατάλληλες ώρες. Να τρώει μόνο σε ώρες που πρέπει και αφού φάγει όλο του το φαγητό πρώτα. Να μάθει να τρώει από όλα τα φαγητά, όπως όλοι εδώ οι στρατιώται, για να γίνει και αυτός ένας καλός στρατιωτάκος όταν μεγαλώσει. Ίσως να με συναντήσει ως στρατιώτης στο μέτωπο, καθώς πάμε, καμμιά φορά. Εις όλους τους δικούς μας χαιρετίσματα.
Φιλιά, Κώστας".
Από την ανάγνωση της επιστολής γίνεται αμέσως φανερό, πως δεν ευσταθεί η θεωρία, ότι ο Βερσής είχε προσχεδιάσει τη θεαματική έξοδο του από τη ζωή:
α) Κρατήστε τη φωτογραφία -γράφει- γιατί με ενδιαφέρει ως ανάμνησις.
β) Ίσως να με συναντήσει ως στρατιώτης στο μέτωπο καμιά φορά - κι εννοεί τον γιο του Σωτηράκη.
γ) Η τρυφερότητα με την οποία μιλάει για τον Σωτηράκη, φανερώνει έναν πατέρα που ενδιαφέρεται ζωηρά για την υγεία και το μέλλον του παιδιού του.
Αλλά αυτός ο σκληροτράχηλος στρατιώτης δεν είναι μόνο ένας τρυφερός πατέρας, έχει και μια ποιητική ψυχή, που συγκινείται από την ομορφιά της φύσης και πονάει βαθιά για την καταστροφή της. Ο Δρίνος, σε μια φεγγαρόλουστη βραδιά, τον συγκλονίζει, καθώς κυλάει τα νερά του ανάμεσα σε κατάφυτες όχθες, σε καιρό πολέμου!..
Η πολιτεία τίμησε τον ηρωικό πολεμιστή Κωνσταντίνο Βερσή με προτομές, στρατόπεδα, ηρώα και δρόμους. Τον ευαίσθητο Άνθρωπο Κωνσταντίνο Βερσή, τον ποιητή του Δρίνου, ποιος θα βρεθεί να τον τιμήσει;<br />
<br />
<a href="http://defenceline.gr/index.php/history/item/721-versis">πηγή </a></div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-47510862349018908502013-07-20T09:04:00.001-07:002013-07-20T09:04:17.986-07:00Ο Απροσκύνητος Συνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKcY_AmyNR_UIb_HA0_DDZSBaYyzSbH3etGXXO_W483Aj3UT9yuFPf4ANCriv_NBfjmLwj0FRZ_F0zvlqp19YMAsHnRGUYdClQnSedP-V22XXa4zwHiRu524trkCqGqFTNGFVVGMO_wU/s400/KalbuCyprusL.jpg" /><br />
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ένας άγνωστος ήρωας του πολέμου της Κύπρου το 1974, ο Συνταγματάρχης Πυροβολικού (αντιστράτηγος πλέον, μετά θάνατον) Στυλιανός Καλμπουρτζής δείχνει στους αιώνες τον δρόμο της τιμής στους διαδόχους του με την μαχητικότητα, την ευστροφία και εν τέλει την θυσία του στο μαρτυρικό νησί. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο Συνταγματάρχης Πυροβολικού Καλμπουρτζής Στυλιανός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη την 31η Ιανουαρίου 1921 από γονείς καταγόμενους από την Ανατολική Θράκη.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Την 17η Οκτωβρίου 1945, σε ηλικία 24 ετών, κατατάχθηκε στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις για τριετή εθελοντική υπηρεσία.Την 1η Ιανουαρίου 1947 προήχθηκε στο βαθμό του Λοχία και την 28η Αυγούστου 1947 προήχθηκε επ ανδραγαθία στο βαθμό του Επιλοχία και του απονεμήθηκε το Πολεμικό Μετάλλιο Ανδρείας.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Την 1η Μαρτίου 1949 εισήχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε την 17η Αυγούστου 1950 και κατατάγηκε στο πεζικό.Την 28η Αυγούστου 1950 ορκίστηκε Ανθυπολοχαγός και την 18η Αυγούστου 1952 προήχθηκε στο βαθμό του Υπολοχαγού. Ο ορισμός του Έλληνα "μπαρουτοκαπνισμένου" αξιωματικού.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Τον Ιούλιο του 1955 παντρεύτηκε την Βαία Γεωργίου Τσαούση με την οποία απέκτησε δύο θυγατέρες.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Την 1η Δεκεμβρίου 1958 μετατάχθηκε στο Πυροβολικό και την 28η Απριλίου 1959 προήχθηκε στο βαθμό του Λοχαγού.Την 18η Αυγούστου 1963 προήχθηκε κατ' εκλογή στο βαθμό του Ταγματάρχη.Την 18η Αυγούστου 1966 προήχθηκε κατ' εκλογή στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Τον Αύγουστο του 1972 μετατέθηκε στη Κύπρο και ανέλαβε Διοικητής της 181 ΜΠΠ η οποία είχε την έδρα της στο χωρίο Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Πολύ πριν την έναρξη των επιχειρήσεων, η 181 ΜΠΒ, που διοικούσε, είχε αποκτήσει τη φήμη μιας από τις πιο αξιόμαχες μονάδες της Εθνικής Φρουράς. Η οργάνωσή της σε όλα τα επίπεδα, η στελέχωσή της με ικανούς και έμπειρους βαθμοφόρους, η άρτια εκπαίδευση των ανδρών της μοίρας, καθως και η πρωτοκαθεδρία της στα αποτελέσματα των ασκήσεων που συμμετείχε, είναι μόνο μερικά αλλά αρκετά για να συνειδητοποιήσουμε ποια ήταν η συνεισφορά της στην άμυνα της Κύπρου.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Κατά τη διάρκεια του κινήματος-πραξικοπήματος που ανέτρεψε πρόσκαιρα τον Μακάριο, η μοίρα διατάχθηκε να κινηθεί από το μέρος που στρατοπέδευε στο Τρίκωμο, προς την Λευκωσία, με σκοπό την ενίσχυση των κινηματιών που κατευθύνονταν από την "αόρατο" δικτάτορα, Δ.Ιωαννίδη.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Τα γεγονότα όμως πρόλαβαν την 181 ΜΠΒ πριν αυτή εμπλακεί στις αδελφοκτόνες συγκρούσεις μιας και οι πραξικοπηματίες κατάφεραν να έχουν τον έλεγχο της Λευκωσίας πριν πάρει θέσεις μάχης η μοίρα. Ετσι διατάχθηκε στα μισά της διαδρομής να επιστρέψει στο στρατόπεδό της.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στο πραξικόπημα και και την εισβολή, η 181 ΜΠΒ είχε προχωρήσει σε προπαρασκευαστικές ενέργειες, μιας και ο διοικητής της Αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής, περίμενε ότι η Τουρκία θα αντιδρούσε, έτσι ώστε η μονάδα να βρισκόταν στους χώρους διασποράς σε μικρότερο χρόνο από τον προβλεπόμενο.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Το ξημέρωμα της 20ης Ιουλίου 1974, βρήκε τη μοίρα πανέτοιμη. Με τη θέα των τουρκικών μαχητικών και τα μαύρα σύννεφα καπνού που υψώνονταν προς τον ουρανό κατάλαβαν πως η εισβολή είχε αρχίσει. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Αμέσως ο της Αντισυνταγματάρχης Καλμπουρτζής δίνει διαταγή η μοίρα να αναπτυχθεί στους χώρους διασποράς και μέσα σε μισή ώρα τα πυροβόλα της 181 βρίσκονταν σε θέση μάχης. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως η διαταγή για ανάπτυξη από το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς (ΓΓΕΦ) ήρθε μετά από 4 ώρες και ενώ η μοίρα έβαλε με τα πυροβόλα της!</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ετσι, η 181 ΜΠΒ παίρνοντας το στίγμα του εχθρού από τις εθνικές δυνάμεις που μάχοντας στην πρώτη γραμμή, άρχισε με τα πυροβόλα της να «ξερνά» καυτό ατσάλι στην πλευρά των Τούρκων από την περιοχή του Συγχαρί όπου ήταν ο χώρος διασποράς της.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Τα πυρά ανασχέσεως ήταν τόσο καίρια και συντριπτικά που μέσα σε λιγότερο από 20 λεπτά, οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής άρχισαν να υποχωρούν άτακτα, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νεκρούς και κατεστραμμένα άρματα μάχης.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Όπως μάλιστα χαρακτηριστικά αναφέρεται στον «Φάκελο της Κύπρου» από κατάθεση ελληνοκυπρίου αξιωματικού: «Οι βολές τους ήταν λες και τις έστελνε ο Θεός κατευθείαν επάνω στους Τούρκους. Γύρισα και είπα στο διοικητή μου: Καλά, το πυροβολικό θέλει να κερδίσει μόνο του τον πόλεμο;»</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Πληροφορούμενος τα αποτελέσματα της δράσης της, ο διοικητής των τουρκικών δυνάμεων αποβάσεως στρατηγός Ντεμιρέλ, δίνει διαταγή στην τουρκική αεροπορία να την καταστρέψει τάχιστα. Αδικα όμως. Τα αποτελέσματα αυτών των επιδρομών ήταν πενιχρά. Το «κυνήγι» της τουρκικής αεροπορίας στοίχισε στην 181 ΜΠΒ μόλις 2 νεκρούς.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Την τρίτη ημέρα, συνεχίστηκαν οι συγκρούσεις από το χάραμα μέχρι το μεσημέρι, οπότε έφθασε σήμα από το ΓΕΕΦ που ειδοποιούσε τις μονάδες πως από τις 22:00 της ίδιας ημέρας έμπαινε επίσημα σε εφαρμογή η κατάπαυση του πυρός.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Οι διοικητές των μονάδων που βρίσκονταν στην περιοχή δέχθηκαν με ανακούφιση αλλά και με σκεπτικισμό την απόφαση, γνωρίζοντας το ποιον του αντιπάλου. Το βράδυ πέρασε σχετικά ήσυχα χωρίς να προκληθούν επεισόδια μεταξύ των εθνικών δυνάμεων και των Τούρκων.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Και ξημερώνει η αποφράδα ημέρα. Το ημερολόγιο έδειχνε 23η Ιουλίου 1974…</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Νωρίς το πρωί και ενώ υπήρχε εκεχειρία, Τούρκοι καταδρομείς είχαν προσπαθήσει να διεισδύσουν στις ελληνικές γραμμές με σκοπό τη δολιοφθορά ενάντια στην 181 ΜΠΒ. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Εγιναν όμως αμέσως αντιληπτοί από τους σκοπούς και ξέσπασε μια λυσσαλέα μάχη μεταξύ των ανδρών της Μοίρας Πυροβολικού και των Τούρκων καταδρομέων.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Τα αποτελέσματα για την ελίτ των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ολέθρια. Αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν άρον-άρον, αφήνοντας πίσω τους 40 νεκρούς και 60 τραυματίες ενώ η ελληνική πλευρά μετρούσε 1 νεκρό και 3 τραυματίες. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Μετά από 3 ώρες οι Τούρκοι καταδρομείς προσπάθησαν να διεισδύσουν από άλλο σημείο. Πάλι γίνονται αντιληπτοί και υποχωρούν αμέσως χωρίς να εμπλακούν.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Αυτές οι ενέργειες των Τούρκων είχαν ανησυχήσει σοβαρά τους διοικητές των μονάδων στην περιοχή και άρχισαν να στέλνουν σήματα προς το ΓΕΕΦ ζητώντας είτε αποδέσμευση βαρέων όπλων, είτε απαγκίστρωση από τη ζώνη ανάπτυξης. Στάλθηκαν δύο σήματα όπως αναφέρεται στον «φάκελο της Κύπρου». Και στα δύο η απάντηση ήταν αρνητική!</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Όπως αναφέρεται στο σχετικό φάκελο, στον «φάκελο της Κύπρου» για το συμβάν, «Παρά το γεγονός πως τα τουρκικά UH-1 του τουρκικού στρατού,κατέγραφαν τας θέσεις των ελληνικών δυνάμεων, ο υπεύθυνος συνταγματάρχης στο ΓΕΕΦ αρνήτο να δώσει τας απαραίτητας εντολάς απαγκιστρώσεως λέγοντας εις τους εκεί αξιωματικούς πως ήτο ελικόπετρα του ΟΗΕ και να μην ανησυχούν περί των κινήσεών τους»!</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Λίγη ώρα μετά, εντοπίζονται τουρκικά ελικόπτερα μέσης μεταφοράς UH-1 Huey να πλησιάζουν τις θέσεις των μονάδων και να καταγράφουν τις θέσεις τους. Οι προθέσεις των Τούρκων ήταν πια ξεκάθαρες.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Στέλνονται άλλα τρία σήματα με αίτημα απαγκίστρωσης. Μετά από αρκετή ώρα το ΓΕΕΦ δίνει στις 14:00 το «πράσινο φως» για την απαγκίστρωση.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Με τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στις 22/07/74 στις 16:00, η 181 ΜΠΠ παρέμεινε ταγμένη στη περιοχή Ασιεντρούσα στη διάβαση του Μπέλλα-Πάις. Αλλά, μετά την κατάπαυση του πυρός, όπως είδαμε πιο πάνω, οι τουρκικές δυνάμεις συνέχιζαν να ενεργούν επιθετικά σε όλα τα μέτωπα στο προγεφύρωμα που είχαν δημιουργήσει και κυρίως στον ανατολικό Πενταδάκτυλο, όπου αμυνόταν η 32 Μ.Κ. και το 399 Τ.Π. με αποτέλεσμα οι μονάδες αυτές να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και να μετακινηθούν ανατολικότερα.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Αργά το απόγευμα, οι αξιωματικοί της 181 ΜΠΠ διαπίστωσαν ότι η Μοίρα παρέμεινε πλήρως ακάλυπτη απέναντι στα τούρκικα τμήματα που κινούνταν στη περιοχή. Τότε αποφασίστηκε η αποστολή σήματος στο ΓΕΕΦ με το οποίο η 181 ΜΠΠ ζητούσε έγκριση για να εγκαταλείψει άμεσα την προωθημένη και ακάλυπτη θέση της.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Με τη λήψη του σήματος το ΓΕΕΦ έστειλε στη περιοχή το πρωί της 23/7/1974 το διοικητή Πυροβολικού ΓΕΕΦ συνταγματάρχη Πούλλο Γεώργιο για να ενημερωθεί για τη κατάσταση και ταυτόχρονα να δώσει διαταγές για τις ενέργειες της Μοίρας.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο συνταγματάχης Πούλλος στη πορεία του προς τη θέση που ήταν ταγμένη η 181 Μ.Π.Π. πέρασε από το Σταθμό Διοικήσεως του 361 Τ.Π., που βρισκόταν πίσω από τη θέση της 181 Μ.Π.Π. και συνάντησε τον διοικητή του τάγματος αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Χάντζο Δημήτριο.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο αν/χης Χάντζος αφού ενημέρωσε το συνταγματάχη Πούλλο για τη κατάσταση στη περιοχή του σύστησε να διατάξει την άμεση και χωρίς χρονοτριβή υποχώρηση της 181 Μ.Π.Π. και την τάξη της σε ασφαλέστερη θέση για να αποφευχθεί η προσβολή και καταστροφή της από τις τούρκικες δυνάμεις.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Αμέσως ο συνταγματάρχης μετέβη στις θέσεις της 181 Μ.Π.Π. και συνάντησε τον διοικητή της μοίρας αντισυνταγματάρχη (ΠΒ) Καλπουρτζή Στυλιανό, ο οποίος του ζήτησε να διατάξει την αναδίπλωση της μοίρας, εξηγώντας του, τους κινδύνους που εγκυμονούσε η ακάλυπτη παρουσία της στη περιοχή. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο συνταγματάρχης Πούλλος αρνήθηκε λέγοντας ότι « το Πυροβολικό ουδέποτε υποχωρεί και ότι αν χρειαστεί, «οι πυροβολητές της 181 Μ.Π.Π. θα πέσετε μέχρι το τελευταίο όπως οι πυροβολητές του Κοσκινά στη Πτολεμαΐδα το 1912 ». (Ο υπολοχαγός Κοσκινάς και οι πυροβολητές του έπεσαν όλοι επί των πυροβόλων τους στη μάχη της Πτολεμαΐδας το 1912, όταν είχαν προσβληθεί από τούρκικο Πεζικό). Άλλος ένας ήρωας που δεν έλαβε τον κατάλληλη από τακτικής άποψης, απόφαση...</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο Καλμπουρτζής κατάλαβε ότι έρχεται το τέλος και αποφάσισε αυτό το τέλος να είναι αντάξιο με το τέλος των προγόνων του στις Θερμοπύλες, στο Μανιάκι και όπου αλλού οι Έλληνες έπεσαν ταγμένοι από μια Μοίρα που τους θέλει να πολεμούν πάντα υπέρτερες δυνάμεις. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Μετά την αποχώρηση του Πούλλου και περί την 12:00 παρατηρήθηκε κίνηση τουρκικών δυνάμεων, τάγματος Πεζικού και Τ/κ καταδρομέων προς τη διασταύρωση του δρόμου προς Συγχαρί με το δρόμο προς Κάτω Δίκωμο. Στρατιώτες της 181 ΜΠΠ δέχτηκαν πυρά από μεγάλη απόσταση από τις τούρκικες δυνάμεις. Η κατάληψη της διασταύρωσης και του μόνου δρομολογίου διαφυγής είχε ήδη ολοκληρωθεί. Το τραγικό τέλος που θα επακολουθούσε είχε προδιαγραφεί.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Περί τις 14:00 είχε εγκριθεί από το ΓΕΕΦ και η μετακίνηση της 181 ΜΠΠ σε ασφαλέστερη περιοχή. Ήταν ήδη πολύ αργά. Η διαφυγή της μοίρας προς Συγχαρί ήταν πλέον αδύνατη.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο διοικητής της 181 ΜΠΠ μετά από πίεση των αξιωματικών καθώς και της 191 Π.Ο.Π. (Πυροβολαρχία Ορεινού Πυροβολικού) που δρούσε υπό τη διοίκηση της 181 Μ.Π.Π. και έγκριση από τη διοίκηση Πυροβολικού ΓΕΕΦ, αποφάσισε να μετακινήσει την 181 ΜΠΠ ανατολικότερα και σε πιο ασφαλισμένη θέση.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Το δρομολόγιο όμως που είχε επιλεγεί μετά από συμβουλή καταδρομέων της 32 Μ.Κ. που γνώριζαν τη περιοχή, αποδείχτηκε μετά από αναγνώριση που εκτέλεσε ο διοικητής της μοίρας αδιέξοδο για το μεγάλο όγκο της φάλαγγας που αποτελούσε τη μοίρα. Τότε αποφασίστηκε και εγκρίθηκε από τη Διοίκηση Πυροβολικού η κίνηση της 181 ΜΠΠ προς Συγχαρί.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Με την προσέγγιση της φάλαγγας στη διασταύρωση του δρόμου προς Κάτω Δίκωμο και Συγχαρί, η 181 ΜΠΠ προσβλήθηκε από τα τούρκικα τμήματα που είχαν στο μεταξύ οργανώσει ενέδρα βάλλοντας κατά της Μοίρας με πυκνά πυρά Πεζικού και κυρίως με βλήματα όλμων και βαριά πολυβόλα με αποτέλεσμα να ακινητοποιηθεί και να καταστραφεί, και μεγάλος αριθμός αξιωματικών και στρατιωτών να σφαγιαστούν.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Μετά τη προσβολή της 181 ΜΠΠ ακολούθησε σκληρή και άνιση μάχη εκ του συστάδην, πρωτοφανής σε αγριότητα για δύο περίπου ώρες με τους πυροβολητές της 181 Μ.Π.Π. και της 191 Π.Ο.Π. να αρνούνται να εγκαταλείψουν τα πυροβόλα τους και να πέφτουν νεκροί πάνω σε αυτά.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Μαρτυρίες αναφέρουν την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλε τις κρίσιμες εκείνες ώρες ο ήρωας διοικητής της 181 ΜΠΠ, αντισυνταγματάρχης Καλμπουρτζής Στυλιανός, εκθέτοντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο βάλλοντας μόνος από προωθημένη θέση για να καλύψει την ασφαλή αποχώρηση των στρατιωτών του.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Με την υποστήριξη των πολυβόλων, οι Τούρκοι άρχισαν να κατεβαίνουν όλο και περισσότερο προς τις θέσεις των ανδρών της 181 ΜΠΒ. Οι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι στρατιώτες ανταπέδωσαν τα πυρά ανακάμπτοντας την επέλαση των τούρκων στρατιωτών οι οποίοι καλύφθηκαν επίσης πίσω από από πέτρες και δέντρα ξεκινώντας μια μάχη εκ του συστάδην.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο σημαντικά υπέρτερος όμως αριθμός των τούρκων, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Το δεύτερο κύμα της επίθεσης δεν κατέστη δυνατό να αναχαιτισθεί.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ετσι οι Ελληνες έβαλαν στα όπλα τους ξιφολόγχες δίνοντας μάχη σώμα με σώμα με τους Τούρκους καταδρομείς, με αναλογία 1:5! Μετά από δυόμιση ώρες σκληρής μάχης, οι Τούρκοι κατάφεραν να λυγίσουν την αντίσταση των ανδρών της 181 ΜΠΒ, πληρώνοντας όμως βαρύ τίμημα.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Όπως αναφέρει στην κατάθεσή του ο έφεδρος αξιωματικός της 181 ΜΠΒ Γ.Λ.: «Όταν τελείωσε η μάχη, ήρθαν σαν τα κτήνη και ξεκοίλιασαν τους τραυματίες μας και μετά γέλαγαν και μας έβριζαν. Ζητήσαμε να τους θάψουμε και αυτοί μας είπαν: “να τους φάνε τα σκυλιά“. Οσοι παραδοθήκαμε και μπορούσαμε να κινηθούμε, μας πήγαν σε φορτηγά και μας βάραγαν με τους υποκόπανους των όπλων. Μας πήγαν σε ένα στατόπεδο με πολύ κόσμο. Στρατιώτες και πολίτες. Ολοι αιχμάλωτοι. Ημουν μαζί με τον διοικητή μου, μέχρι που μας χώρισαν. Εμένα με πήγαν στην Αττάλεια και με τις ανταλλαγές αιχμαλώτων επέστρεψα".</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Η Μοίρα έπαψε να υπάρχει... Και μαζί με αυτήν ο Καλμπουρτζής μπήκε στην λίστα των αγνοουμένων Ελλήνων Αξιωματικών της Κυπριακής Τραγωδίας.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο Συνταγματάρχης Καλμπουρτζής επέδειξε κατά τη μάχη χαρίσματα Ανδρείας, Ηρωισμού και Αυτοθυσίας ανάλογα των Ηρωικών μας Προγόνων.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Κατέστησε βίωμά του τον Προπατορικό Όρκο «Ου καταισχύνω όπλα τα Ιερά ».</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ο Συνταγματάρχης Καλμπουρτζής αποτελεί λαμπρό παράδειγμα Δόξας και Τιμής για τους Πυροβολητές και για τις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση. </span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Το ελληνικό κράτος μετά από 37 χρόνια εδέησε να τιμήσει την θυσία του: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, σε αποκαλυπτήρια τελετή της προτομής του Αντιστρατήγου, μετά θάνατον, Καλμπουρτζή Στυλιανού, στο Μεγάλο Πεύκο,, προσέφερε το ελάχιστο στον Έλληνα αξιωματικό: Την αναγνώριση της θυσίας τους.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι ο Καλμπουρτζής δεν σκοτώθηκε επί τόπου, αλλά συνελήφθη βαριά τραυματισμένος και εκτελέστηκε αργότερα στην Τουρκία. Ίσως να είναι κι έτσι. Υπάρχει μαρτυρία πουν το θέλει αιχμάλωτο στην Τουρκία.</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Ας ηρεμήσει, τουλάχιστον, η ψυχή του. Η Πατρίδα αναγνωρίζει ότι έπεσε "υπέρ βωμών και εστιών"...</span><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><br style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;" /><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 20px;">Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr</span><br />
<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-42971917192565568432013-03-03T05:16:00.000-08:002013-03-03T05:16:31.625-08:00Ο απροσκύνητος Γρηγόρης Αυξεντίου <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
Κυριακή 3 Μαρτίου 1957, ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου πολεμώντας μόνος, περικυκλωμένος από 60 Άγγλους ,έπεφτε νεκρός.
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWdvQ07cYfWbpc9VBRctYv8Onmug7Ln_llnKM5JsrBQ9lzzxtoYSlZgRzfJL6FbjskF7FuosU-ZMTQZlsj6FNzGH5jTZMxWnOMCgjKDJ7osgpA7s8WFnsnN96azMm-Z9bxeRP39tr5UYE/s1600/3.3.13+avxentiou.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWdvQ07cYfWbpc9VBRctYv8Onmug7Ln_llnKM5JsrBQ9lzzxtoYSlZgRzfJL6FbjskF7FuosU-ZMTQZlsj6FNzGH5jTZMxWnOMCgjKDJ7osgpA7s8WFnsnN96azMm-Z9bxeRP39tr5UYE/s400/3.3.13+avxentiou.jpg" width="400" /></a></div>
<b style="font-style: italic!important;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span></b><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Ήταν το τέλος ενός ανθρώπου που απέδειξε
ότι ο ηρωϊσμός δεν είναι θεωρία ,λόγια και κραυγές, αλλά αποφάσεις και
πράξεις.</span>
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8296970628145307737" name="more"></a><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
Ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει στρατιωτικός. Το 1949 απέτυχε στις
εξετάσεις της Σχολής Ευελπίδων και γράφτηκε στη Σχολή Εφέδρων
Αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού και έλαβε κατάρτιση ανθυπολοχαγού. <br />
<br />
Εκεί αφού αποφοίτησε, έκανε τη στρατιωτική του θητεία στον 1° λόχο του 613ου τάγματος πεζικού, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα . Τ<br />
ελείωσε τη θητεία του στις 15/11/1952 και επέστρεψε στην Κύπρο, όπου
άρχισε να εργάζεται στα κτήματα του πατέρα του σαν οδηγός, μεταφέροντας
εργάτες από τη Λύση στην Αμμόχωστο. Εκείνη την περίοδο αρραβωνιάζεται.<br />
<br />
Τον Ιανουάριο του 1955 μυήθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων
Αγωνιστών, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα) από τον
Ανδρέα Αζίνα και είχε την πρώτη του επαφή με το Γρίβα στις 20/1/1955,
που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων.
Αντί του καθιερωμένου όρκου, ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής δέχτηκε τον λόγο
της στρατιωτικής τιμής του Αυξεντίου. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου
συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του
Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας. <br />
<br />
Μέσα στην Οργάνωση πήρε το κωδικό όνομα «Ζήδρος» (το αγωνιστικό του
ψευδώνυμο παρέπεμπε στο Ζήδρο, το Δυτικομακεδόνα κλεφταρματολό επί
Τουρκοκρατίας.), το οποίο και κράτησε μέχρι τον ηρωικό του θάνατο. <br />
Ήταν ηγετική φυσιογνωμία και διέθετε οργανωτικές και στρατιωτικές
αρετές. Ήταν ο μόνος από τους νεαρούς μαχητές που διέθετε στρατιωτική
κατάρτιση.<br />
<br />
Ο Αυξεντίου ήταν ο πρώτος τομεάρχης της <a href="http://www.onalert.gr/tags/%CE%95%CE%9F%CE%9A%CE%91">ΕΟΚΑ</a>
στην περιοχή Αμμοχώστου και την 1η Απριλίου του 1955, πρώτη μέρα του
αγώνα κατά των Άγγλων, επειδή ανακαλύφθηκε το αυτοκίνητο που
χρησιμοποιούσε για την επιχείρηση ανατινάξεων στις πετρελαιοαποθήκες της
αγγλικής βάσης Δεκέλειας, βγήκε στα βουνά και ηγήθηκε των επιθέσεων
εναντίον αγγλικών στόχων στον τομέα του. <br />
<br />
Ήταν ο υπ” αριθμόν ένα καταζητούμενος από τους Άγγλους, οι οποίοι τον
επικήρυξαν αρχικά με 250 λίρες και στην συνέχεια, με το υπέρογκο για την
εποχή, ποσό των 5.000 λιρών, επειδή ανατίναξε αγγλικές περιουσίες. </span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br />
<img alt="" height="584" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/KYPROS/auxentiou-amoibh.jpg" width="400" /><br />
<br />
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κατέφυγε στην οροσειρά τού Πενταδάκτυλου, σε μια
σπηλιά. Εκεί τον βρήκε ο βοσκός από τη Λάπηθο, γέρο Γιώργος Ζοππής και
άρχισε να τον τροφοδοτεί, εκμεταλλευόμενος το επάγγελμά του που
δικαιολογούσε την καθημερινή παρουσία του στο βουνό. Εκεί ο Αυξεντίου
μαθαίνει στους αγωνιστές την χρήση των όπλων, καθώς και τεχνικές
ανταρτοπόλεμου. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η δράση του ήταν πλούσια τόσο στον Πενταδάκτυλο όσο και στο όρος Τρόοδος
όπου κατέφυγε αργότερα. Κρυφά παντρεύτηκε και κάτω από μυθιστορηματικές
συνθήκες την ως τότε μνηστή του Βασιλεία Παναγή, μια νύχτα στο
μοναστήρι του Αχειροποιήτου στις 10/6/1955.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του
ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των
Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν
μεταξύ τους. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το Πάσχα του 1956 βρίσκει τον ήρωα ν’ αναρρώνει στο ιστορικό (ιδρύθηκε
το 1148) μοναστήρι του Μαχαιρά, μετά από εγχείρηση. Εκεί συνέβη και το
πρωτοφανές της εμφάνισής του ενώπιον των διωκτών του, όταν πάνω από 100
Άγγλοι αξιωματικοί και στρατιώτες έζωσαν το μοναστήρι. Μεταμφιεσμένος σε
καλόγερο, με γενειάδα και ράσο, ο Γρηγόρης Αυξεντίου παρουσιάστηκε και
συστήθηκε στον Άγγλο επικεφαλής αξιωματικό ως ο «πάτερ-Xρύσανθος» και
στην συνέχεια τους…κέρασε. Ο Διγενής τού ανέθεσε μαζί με τον τομέα
Πιτσιλιάς και τα χωριά της Ορεινής – Μαχαιρά. Τον Ιούλιο του 1956
προστέθηκαν στον τομέα του και τα κρασοχώρια Λεμεσού.</span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br />
<img alt="" height="739" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/KYPROS/auxentiou_monaxos.jpg" width="400" /><br />
<br />
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 31 Δεκεμβρίου του 1956, παραμονή
Πρωτοχρονιάς, κυκλώνεται μαζί με τα παλικάρια του στο χωριό Ζωοπηγή και
ακολουθεί σφοδρή σύγκρουση. Ο Αυξεντίου τραυματίζεται, αλλά διαφεύγει,
αφήνει όμως νεκρό πίσω, τον συναγωνιστή του Μάκη Γεωργάλλα.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Την 1η Μαρτίου του 1957, οι Άγγλοι ξαναεισβάλλουν στο μοναστήρι του
Μαχαιρά. Υποβάλουν σ’ εξαντλητική ανάκριση τον αγωγιάτη της Μονής και
τον αναγκάζουν ν’ αποκαλύψει ότι ο Αυξεντίου έχει κατασκευάσει
καταφύγιο-κρύπτη ένα χιλιόμετρο πιο κάτω. </span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />
<img alt="" height="300" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/KYPROS/eoka-krhsfygeto-afxentiou-2.jpg" width="400" /><br />
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στις 3 Μαρτίου 1957, Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του κοντά στον Μαχαιρά. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Γρηγόρης φώναξε τότε: </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">«Σύντροφοι, ο θεός να με βγάλει ψεύτη, προδοθήκαμε». «Αρχηγέ, μαζί σου
και στον θάνατο» ψιθύρισαν όλοι. Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν την κουβέντα
τους και οι στρατιώτες έφθασαν στην είσοδο του κρησφύγετου. Φώναξαν
στους άνδρες να παραδοθούν όμως καμία απάντηση. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η μάχη κράτησε για ώρες. Στην ομάδα του ήταν οι Ανδρέας Στυλιανού,
Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης, τους
οποίους, όμως, διέταξε να βγουν από το κρησφύγετο και να παραδοθούν για
να σωθούν, ενώ αυτός έμεινε και πολέμησε μόνος επί 10 ώρες τους εχθρούς,
τραυματισμένος από θραύσμα χειροβομβίδας. Ο ίδιος αποφασισμένος να μην
πέσει ζωντανός στα χέρια των Άγγλων και αν χρειαστεί να θυσιαστεί τους
είπε επί λέξη:</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><u>Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν.</u></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br />
<img alt="" height="262" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/KYPROS/Afxentiou2.jpg" width="374" /><br />
<br />
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σε προτροπές τών Άγγλων να παραδοθεί
είχε μόνο μία απάντηση να δώσει «Μολών Λαβέ». Αμέσως, τέσσερις
στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με
καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος,
ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Σύμφωνα με μαρτυρία του συμπολεμιστή του
Αυγουστή Ευσταθίου, που μετά τη ρίψη χειροβομβίδας στο κρησφύγετο
επέστρεψε, με υπόδειξη των Άγγλων, για να διακριβώσει αν ο Αυξεντίου
ήταν ζωντανός και να τον πείσει να παραδοθεί. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ο Αυγουστής προτίμησε να μείνει μαζί με τον αρχηγό του. Ο Γρηγόρης
φώναξε: «Τώρα είμαστε δύο. Ελάτε να μας πάρετε». Και η μάχη συνεχίστηκε
ως το απόγευμα. Προσπάθειά τους ήταν να κρατήσουν τη μάχη μέχρι να
νυχτώσει και επωφελούμενοι από το σκοτάδι να διαφύγουν. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι Άγγλοι στρατιώτες, που αντιλήφθηκαν τον σκοπό τους, περιέλουσαν το
κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου,
ενώ ο Αυγουστής Ευσταθίου, με βαριά εγκαύματα, επιχειρεί έξοδο και
συλλαμβάνεται.
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι εμπρηστικές βόμβες πετρελαίου,
λαμπαδιάζουν τα πάντα. Έτσι, καιόμενος σαν λαμπάδα, έπεσε ο Γρηγόρης
Αυξεντίου, άμορφη μάζα από καμένη σάρκα, πυροβολώντας ως το τέλος,
Κυριακή 3 Μαρτίου 1957.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<a href="http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/3-1957-60.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#.UTNKPTfPLGg">πηγή</a><br />
<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>
</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-88822195314456828192012-09-13T00:12:00.001-07:002012-09-13T00:12:45.891-07:00Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΛΟΧΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΚΟΥΤΑΣ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<h2 class="PostHeaderIcon-wrapper">
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="PostHeader"></span></span></span></h2>
<h2 class="PostHeaderIcon-wrapper">
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="PostHeader"></span></span></span></h2>
<img alt="" class="alignnone wp-image-19781" height="391" src="http://agiotokos-kappadokia.gr/wp-content/uploads/2012/09/BP_18-474x344.jpg" title="BP_18-474x344" width="540" /><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span class="PostHeader">Πως ένας λοχίας μας αιχμαλώτισε ολόκληρη τουρκική πυροβολαρχία! Αφιέρωμα στο 1912-13</span></span></span><br />
Ο Λοχίας Θεόδωρος Γκούτας υπηρετούσε στο 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων
(Διοικητής Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος Διον) και ήταν γιός παλαιού
οπλαρχηγού του Ολύμπου και μυθικού ήρωος της περιοχής.<br />
Διακρίθηκε για πρώτη φορά στη μάχη των Γιαννιτσών, όταν αιχμαλώτισε
μία ολόκληρη Τουρκική πυροβολαρχία. Η πυροβολαρχία αυτή που αμυνόταν στο
χωριό Πυλωρύγι (τότε Πύλορικ) μετά την έφοδο των Ευζώνων κατόρθωσε να
φορτώσει το υλικό της και να υποχωρήσει “δρομέως” προς ανατολάς. Κατά
την κίνησή της όμως προσέκρουσε στο Ευζωνικό τμήμα που διοικούσε ο
Λοχίας Γκούτας, ο οποίος την συνέλαβε και προς γενική κατάπληξη πάντων
την οδήγησε σε φάλαγγα στον Διοικητή της Μεραρχίας Συνταγματάρχη Μηλιώτη
Κομνηνό. Με την έγκριση του Συνταγματάρχου Παπαδόπουλου είχε σχηματίσει
Διμοιρία (25-30 ανδρών) από εκλεκτούς Ευζώνους που αποτελούσε είδος
τιμητικής φρουράς του Συνταγματάρχου.<br />
<span id="more-19780"></span><br />
Κατά την (αποτυχούσα τελικά) επίθεση της 7ης Ιανουαρίου κατά του
Μπιζανίου το Σύνταγμα των Ευζώνων έχει καθηλωθεί σε μια χαράδρα από δύο
εχθρικά πολυβόλα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνεχίσει την επίθεση
του.<br />
“… Ο Παπαδόπουλος, κατέρυθρος εξ οργής, φωνάζει προς τον υπασπιστή
του Δημητρακόπουλο “Βρε Γιάννη φώναξέ μου τον Σύνδεσμον του Τάγματος” …
Προσελθόντος του Συνδέσμου, ο Συνταγματάρχης του λέγει: “Τρέξε να μου
φέρεις τον Γκούτα” και ο θαυμάσιος δεκανεύς Εύζωνος εξηφανίσθη ταχέως
καλυπτόμενος από τον πυκνό θάμνο προς τα αριστερά. Μετ’ ολίγον χρόνον
δια της αυτής οδού επανήλθεν ακολουθούμενος από τον περιβόητο Λοχία
Θεόδωρο Γκούτα. ‘Ητο μετρίου αναστήματος, ισχνός με μικρούς μέλανας
οφθαλμούς και μικρόν αγκιστροειδώς εστριμμένο μύστακα. Μόλις προσήλθεν
ενώπιον του Συνταγματάρχου ο τελευταίος τον διέταξεν: “Αυτά τα πολυβόλα
εκεί πάνω μας γίνανε τσιμπούρι. Να τους βάλεις χέρι”. Και ο Λοχίας
Γκούτας φέρων την δεξιά στο φεσάκι του απαντά: “Μάλιστα κύριε
Συνταγματάρχα” και εξαφανίζεται έρπων σχεδόν δια μέσου των βάτων. “Θα τα
πάρη αυτός” απεφάνθη μετά πεποιθήσεως ο Παπαδόπουλος.<br />
Εν τη ακμή της μάχης, ο Διοικητής του Συντάγματος διατάσσει
αφελέστατα ένα απλούν Λοχία να του κυριεύσει τα πολυβόλα του εχθρού. Το
έτι καταπληκτικώτερον είναι ότι ο Γκούτας μετ’ ολίγον είχε κυριεύσει τα
δύο εχθρικά πολυβόλα, των οποίων το πυρ διεκόπη αιφνιδίως.<br />
Ο Λοχίας Γκούτας τον οποίον εσεβάσθησαν αι εχθρικαί σφαίρες κατά τας
μάχας, έπεσε την εσπέρα της ιδίας ημέρας δολοφονηθείς ανάνδρως υπο
φανατικού Τούρκου τραυματίου. Μεγαλόψυχος, όπως όλοι οι γενναίοι,
επλησίασεν Τούρκο τραυματία εις τον οποίον έδωκε να πίη εκ του
υδροδοχείου του, και τότε ο άθλιος εκείνος υψώσας το παρακείμενο όπλο
του επυροβόλησε, τραυματίσας καιρίως τον Λοχία στην βουβωνική χώρα. Ο
αετός του Ολύμπου πριν αποθάνει εξεδικήθη, διότι αναρπάσας την
ξιφολόγχην του κατέσφαξε τον άθλιον δολοφόνο. Μέ έρανο μεταξύ των
αξιωματικών ανηγέρθη μαρμάρινος σταυρός στον τάφο του Λοχία Γκούτα στη
Λάζαινα Ιωαννίνων …”<br />
<br />
<a href="http://agiotokos-kappadokia.gr/2012/09/12/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB/">πηγή </a><br />
<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>
***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-25688662000562605632011-12-23T12:11:00.000-08:002011-12-23T12:13:18.762-08:00Ο απροσκύνητος Ευαγόρας Παλληκαρίδης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-25kY0o9e6Mo/TvTf6-hNx3I/AAAAAAAADME/5_C0oLQasrQ/s1600/%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%25821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-25kY0o9e6Mo/TvTf6-hNx3I/AAAAAAAADME/5_C0oLQasrQ/s1600/%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%25821.jpg" /></a></div><br />
Ο <b>Ευαγόρας Παλληκαρίδης</b> γεννήθηκε στην <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%B4%CE%B1" title="Τσάδα">Τσάδα</a> της <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82" title="Πάφος">Πάφου</a>, στις <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/28_%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85" title="28 Φεβρουαρίου">28 Φεβρουαρίου</a> <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1938" title="1938">1938</a>. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη. Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει – δεύτερος ξάδερφος – και ο <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82&action=edit&redlink=1" title="Στέλιος Μαυρομμάτης (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Στέλιος Μαυρομμάτης</a>.<br />
Πέρασε τις 6 τάξεις του Δημοτικού σχολείου με άριστα. Την 1η Απριλίου 1956, ο Ευαγόρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Συγκεκριμένα, στις 2 Ιουνίου θα γινόταν η στέψη της βασίλισσας <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85" title="Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου">Ελισάβετ</a>. Στην <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1" title="Αγγλία">Αγγλία</a> και σε όλες τις αποικίες γίνονταν προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός. Στην Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές. Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργάνωσαν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία: το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για επέκταση των διαδηλώσεων.<br />
Οι μαθητές και το πλήθος συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία ενισχύεται από <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B9_%28%CE%AD%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82%29&action=edit&redlink=1" title="Τούρκοι (έθνος) (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Τούρκους</a>. Ο διοικητής στέλνει διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί, γιατί δεν έπρεπε η στέψη της βασίλισσα να αμαυρωθεί με αίμα. Έτσι οι μαθητές παρέσυραν ό,τι είχε σχέση με τους εορτασμούς για την στέψη. Η Πάφος έγινε το μόνο μέρος όπου δεν γιορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω της μικρής του ηλικίας.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-DLkZ_JP2_-Q/TvTf7pikgaI/AAAAAAAADMM/04KWG5EveyU/s1600/%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="http://2.bp.blogspot.com/-DLkZ_JP2_-Q/TvTf7pikgaI/AAAAAAAADMM/04KWG5EveyU/s320/%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="320" /></a></div>Σε ηλικία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της <a class="mw-redirect" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%9F%CE%9A%CE%91" title="ΕΟΚΑ">ΕΟΚΑ</a>. Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η <a class="new" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%91%CE%9D%CE%95&action=edit&redlink=1" title="ΑΝΕ (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">ΑΝΕ</a> (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Ο Ευαγόρας δεν παραδέχτηκε την κατηγορία και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου. Ήταν η αρχή του τέλους. Μια μέρα πριν τη δίκη, μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα σημείωμα:<br />
<blockquote class="apospasma"><span class="apospasmastart"> </span> Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ. </blockquote><blockquote class="apospasma">Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια<br />
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.<br />
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα<br />
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.<br />
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη<br />
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.<br />
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι<br />
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.<br />
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια<br />
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.<br />
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,<br />
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.<br />
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,<br />
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.<br />
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου<br />
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.<br />
Γειά σας παλιοί συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.<br />
Ευαγόρας Παλληκαρίδης <span class="apospasmaend"> </span></blockquote>Στις <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/18_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85" title="18 Δεκεμβρίου">18 Δεκεμβρίου</a> <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1956" title="1956">1956</a> μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα πυροβόλο Μπρέν γρασαρισμένο. Ήταν συνεπώς ανέτοιμο για να χρησιμοποιηθεί. Επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες γεμάτες.<br />
Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1" title="Λευκωσία">Λευκωσία</a> και η δίκη ορίζεται για τις 25 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλλικαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του:<br />
<blockquote class="apospasma"><span class="apospasmastart"> </span> Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο. <span class="apospasmaend"> </span></blockquote>Την επόμενη μέρα της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον Χάρτιγκ, με το οποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Όλος ο κόσμος αρχίζει μια προσπάθεια να σώσει τον νεαρό μαθητή. Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82" title="Παύλος Α΄ της Ελλάδας">Παύλου</a>. Η <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD" title="Βουλή των Ελλήνων">Βουλή των Ελλήνων</a> στέλνει τηλεγραφήματα προς την <a class="mw-redirect" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD" title="Βουλή των Κοινοτήτων">Βουλή των Κοινοτήτων</a> και τα <a class="mw-redirect" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%97%CE%95" title="ΟΗΕ">Ηνωμένα Έθνη</a>. Ο <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%94%CF%89%CF%81%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%82" title="Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος">Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος</a>, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, 40 Εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν αν ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση. Ο Χάρτιγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος.<br />
Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:<br />
<blockquote class="apospasma"><span class="apospasmastart"> </span> Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί. <span class="apospasmaend"> </span></blockquote><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-oqTVLRcnyfo/TvTgy9Kj1dI/AAAAAAAADMY/Fle9Dz0A5Fc/s1600/%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%25822.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-oqTVLRcnyfo/TvTgy9Kj1dI/AAAAAAAADMY/Fle9Dz0A5Fc/s320/%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%25822.jpg" width="320" /></a></div><br />
Απαγχονίστηκε στις <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/13_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85" title="13 Μαρτίου">13 Μαρτίου</a> <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/1957" title="1957">1957</a>, σε ηλικία μόλις 18 ετών. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.<br />
Ο τάφος του βρίσκεται στα <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1" title="Φυλακισμένα Μνήματα">Φυλακισμένα Μνήματα</a> στη Λευκωσία.<br />
<br />
<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-34402316928732325782011-10-25T09:08:00.000-07:002011-10-25T09:17:51.533-07:00Ο απροσκύνητος Δημήτριος Ίτσιος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-qNdoVmfU6_I/Tqbd00QWoiI/AAAAAAAACfM/Xd3UFP1l_kM/s1600/%25CE%25B7%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-qNdoVmfU6_I/Tqbd00QWoiI/AAAAAAAACfM/Xd3UFP1l_kM/s320/%25CE%25B7%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="220" /></a></div><br />
Ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος ήταν ο διοικητής του Πολυβολείου 8 (Π.8) στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς του Μπέλες, πάνω από τα Άνω Πορρόια Σερρών. Το Π.8 ήταν ένα μεμονωμένο εξωτερικό αμυντικό έργο, που μαζί με το Π.9 αποτελούσαν τα σημαντικότερα σημεία στήριξης των Ελλήνων στην ευρύτερη περιοχή της Ροδόπολης. Τα πολυβολεία αυτά δεν είχαν σχέση με τα οχυρά. Την πρώτη ημέρα της γερμανικής εισβολής, ένα σύνταγμα γερμανών καταδρομέων της 6ης Ορεινής Μεραρχίας με επικεφαλής τον ίδιο τον διοικητή της μεραρχίας, στρατηγό Ferdinand Shorner, επιτέθηκε στο ελληνικό τάγμα που υπερασπιζόταν την Ομορφοπλαγιά.<br />
<br />
<a name='more'></a>Για πέντε ώρες οι Έλληνες αντιστάθηκαν λυσσαλέα στη γερμανική υπεροπλία, υποχρεώνοντας τον Shorner να διατάξει τις βαριές πυροβολαρχίες του στο έδαφος της Βουλγαρίας, καθώς και τους πιλότους των στούκας να επικεντρώσουν τη δράση τους πάνω στις θέσεις του συγκεκριμένου τάγματος. Το αποτέλεσμα ήταν οι γερμανικοί βομβαρδισμοί να μετατρέψουν σε κόλαση την Ομορφοπλαγιά, και να υποχρεώσουν τους επιζώντες έλληνες στρατιώτες να πραγματοποιήσουν τακτική υποχώρηση προς τα Κρούσσια. Στο πλαίσιο αυτό οι άνδρες του Π.8 και Π.9 ανέλαβαν να καθυστερήσουν την προέλαση των γερμανών καταδρομέων, ώστε να δοθεί χρόνος να εκκενώσουν οι Έλληνες την Ομορφοπλαγιά. Το Π.9 καταλήφθηκε μέσα σε λίγη ώρα από τους Γερμανούς, αλλά το Π.8 με τον λοχία Ίτσιο και δύο στρατιώτες του αντιστάθηκε για πάνω από τέσσερις ώρες. Στο διάστημα αυτό οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να προωθηθούν προς τα Άνω Πορρόια, για να ανακόψουν την υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων προς τα Κρούσσια. Ο Ίτσιος ήταν ο χειριστής του πολυβόλου και ξόδεψε και τις 33.000 σφαίρες που υπήρχαν στο πολυβολείο, προτού παραδοθεί στους Γερμανούς. Σύμφωνα με έρευνά μου, οι άνδρες του Π.8 ευθύνονται για τον θάνατο 200 γερμανών στρατιωτών, δηλαδή όσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941! Στη διάρκεια της μάχης της Ομορφοπλαγιάς σκοτώθηκε και ο αντισυνταγματάρχης Ebeling, διοικητής του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών, ο πιο υψηλόβαθμος γερμανός αξιωματικός που έχασε τη ζωή του στη διάρκεια της Μάχης των Οχυρών.<br />
<br />
Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε τον σχεδιασμό του για την πρώτη ημέρα του πολέμου. Όταν ο Shorner πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και έδωσε διαταγή να δολοφονηθεί ο Ίτσιος, αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-oJa7juZ1tDU/TqbeuTWotEI/AAAAAAAACfc/z-1NBgp_yVo/s1600/%25CE%2597%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%2594%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2599%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582.1jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="385" src="http://1.bp.blogspot.com/-oJa7juZ1tDU/TqbeuTWotEI/AAAAAAAACfc/z-1NBgp_yVo/s400/%25CE%2597%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%2594%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2599%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582.1jpg.jpg" width="400" /></a></div><br />
<br />
Επρόκειτο για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες που αναφέρετε επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί. Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί να εντοπίσει ακόμη και τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε. <br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/iMZISCfAGRs?feature=player_embedded" width="520"></iframe><br />
<a href="http://www.hellasontheweb.org/2010-04-05-22-32-27/2010-04-06-11-49-23/1444-2011-06-16-20-14-53">πηγή</a> , <a href="http://www.blogger.com/goog_1318558314">πηγή</a><a href="http://www.youtube.com/watch?v=iMZISCfAGRs&feature=player_embedded#%21"> βίντεο</a><br />
=============================================<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>***ΜΑΚΕΔΩΝ***http://www.blogger.com/profile/03027810393639151106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-22106928461545595832011-09-16T03:16:00.000-07:002011-09-16T03:16:21.316-07:00Ο ΗΡΩΣ ΟΘΡΥΑΔΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJupAyMDmwdd7GQmhMn6hFXh3DdplRvPaMaQAf9nfSq2ZtEOAzAXXhHGeLOIu-Y9PFUvFkNfSY-wDLc64DfOt5kIm8P3roB4ZVC7oGiVuLSx3jX2eGrpo8PA4SemBsYVB52IgnyL5fXqs2/s1600/%25CE%25BF%25CE%25B8%25CF%2581%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="329" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJupAyMDmwdd7GQmhMn6hFXh3DdplRvPaMaQAf9nfSq2ZtEOAzAXXhHGeLOIu-Y9PFUvFkNfSY-wDLc64DfOt5kIm8P3roB4ZVC7oGiVuLSx3jX2eGrpo8PA4SemBsYVB52IgnyL5fXqs2/s400/%25CE%25BF%25CE%25B8%25CF%2581%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: x-small;">ΛΟΥΒΡΟ : Ο ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΗΡΩΣ ΟΘΡΥΑΔΗΣ ΘΝΗΣΚΩΝ </span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Οι Σπαρτιάτες, έχοντας ήδη αποσπάσει από το Άργος την ισχυροτέρα σύμμαχό του, την Τεγέα, σύντομα απέσπασαν τα Κύθηρα την νότια Κυνουρία και, τέλος, την Θυρεάτιδα, η απώλεια της οποίας θ’ αποτελέσει βαρύτατο οικονομικό πλήγμα για το Άργος, που εκήρυξε πλέον επισήμως τον πόλεμο κατά της Σπάρτης. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Η φήμη της Σπάρτης ήταν πλέον τόσο μεγάλη, ώστε οι Ιωνικές πόλεις εζήτησαν την βοήθειά της μετά την κατάλυση του λυδικού κράτους υπό των Περσών, ενώ τα επόμενα έτη ο Αιγύπτιος Φαραώ Άμασις θα επιδιώξει την εξασφάλιση της φιλίας των Σπαρτιατών. Εν τω μεταξύ, στην Πελοπόννησο, κατά την σύγκρουση του έτους αυτού που έκρινε μάλιστα τον πόλεμο Σπάρτης - Άργους, έχουμε ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός που αποδεικνύει την αξία που απέδιδε η Σπάρτη στις έννοιες της Τιμής, της Πίστεως και της Αξιοπρεπείας. </span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Προς αποφυγή ασκόπου αιματοχυσίας, οι δύο στρατοί συνεφώνησαν να πολεμήσουν από την κάθε πλευρά μόνον 300 επίλεκτοι οπλίτες («Λογάδες») και το υπόλοιπο των στρατών να αποτραβηχθεί στις πατρίδες τους. Η σύγκρουση των δύο επιλέκτων σωμάτων, με επικεφαλής τον Σπαρτιάτη Οθρυάδη και τον Αργείο Θέρσανδρο, ορίσθη, κατά τα πολεμικά ειωθότα των Ελλήνων, και επραγματοποιήθη στην τοποθεσία Πάρπαρο. Στην άγρια μάχη που διεξήχθη, έως την άφιξη της νυκτός, εφονεύθησαν άπαντες εκτός τριών μόνον οπλιτών, δύο Αργείων (του Αλκήνωρος και του Χρομίου) και του σοβαρώς τραυματισθέντος Σπαρτιάτου αρχηγού Οθρυάδου. Οι Αλκήνωρ και Χρόμιος, θεωρώντας ότι ήσαν οι μόνοι ζωντανοί, έφυγαν από το πεδίο της μάχης για ν’ ανακοινώσουν την νίκη τους στο Άργος, αλλά ο Οθρυάδης, συνεκέντρωσε τότε τις δυνάμεις του, εστάθη όρθιος, απέκδυσε τα σώματα των νεκρών Αργείων και με τον οπλισμό τους ύψωσε Τρόπαιο, επάνω στο οποίο έγραψε με το ίδιο του το αίμα: «(Λακεδαιμόνιοι) κατ’ Αργείων» (σύμφωνα με τον Λουκιανό και το «Ανθολόγιο» Στοβαίου) ή «(Λακεδαιμόνιοι) Διί Τροπαιούχωι» (σύμφωνα με τον Πλούταρχο). Εν συνεχεία, ο Σπαρτιάτης πολεμιστής άφησε την τελευταία του πνοή δίπλα στους 299 νεκρούς συμπολεμιστές του. Μόλις έφθασαν στο πεδίο της μάχης οι δύο στρατοί, το επόμενο πρωϊ, για να διαπιστώσουν το αποτέλεσμα, η νίκη αμφισβητήθη και υπό των δύο πλευρών και, από λόγο σε λόγο, οι δύο πλευρές ήλθαν σε κανονική πλέον σύγκρουση. Μετά από αιματηρό αγώνα, ενίκησαν οι Σπαρτιάτες και η Θυρέα οριστικώς επέρασε στην επικράτειά τους. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αντίθετα από τον Ηρόδοτο που θέλει τον αρχηγό των Σπαρτιατών Οθρυάδη να έχει αυτοκτονήσει μετά την ύψωση του Τροπαίου, μη θέλοντας να επιστρέψει ζωντανός στην Σπάρτη όταν όλοι οι συλλοχίτες του ήσαν ήδη νεκροί, η παράδοση των Αργείων τον θέλει να έχει τραυματισθεί θανασίμως υπό του Περιλάου, τον οποίο μάλιστα ετίμησαν οι Αργείοι, με ανδριάντα στο Θέατρο της πόλεως, όπως διασώζει ο Παυσανίας (2. 20, 6). Η εκδοχή των Αργείων φαίνεται πιο αληθινή, δεδομένου ότι δεν θ’ άφηναν ποτέ ζωντανό οι δύο Αργείοι τον αρχηγό των αντιπάλων τους, άρα είναι λογικό να έχει ανασηκωθεί ο τελευταίος, τραυματισμένος σοβαρά, μέσα από νεκρά κορμιά συμπολεμιστών και αντιπάλων, «ΑΜΙΚΛΑΣΤΟΙΣ ΔΟΡΑΣΙ ΕΠΕΡΕΙΔΟΜΕΝΟΣ» όπως γράφει ο Πλούταρχος στα «Ηθικά» του, δηλαδή στηριζόμενος σε σπασμένα δόρατα, όταν απεχώρησαν οι επιζήσαντες δύο πολεμιστές του Άργους από το πεδίο της μάχης για να αναγγείλουν την νίκη στην πατρίδα τους. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Προς ανάμνηση αυτής της μάχης σώζονται επιγραφές, όπως η ακόλουθη: «ΖΕΥ ΠΑΤΕΡ, ΟΘΡΥΑΔΑ ΤΙΝΑ ΦΕΡΕΤΡΟΝ ΕΔΡΑΚΕΣ ΑΛΛΟΝ ΟΣ ΜΟΝΟΣ ΕΚ ΘΥΡΕΑΣ ΟΥΚ ΗΘΕΛΗΣΕ ΜΟΛΕΙΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΠΙ ΣΠΑΡΤΗΝ ΔΙΑ ΔΕ ΞΙΦΟΣ ΗΛΑΣΕ ΠΛΕΥΡΑΝ ΔΟΥΛΑ ΚΑΤΑΓΡΑΨΑΣ ΣΚΥΛΑΣ ΚΑΤ’ ΙΝΑΧΙΔΩΝ (δηλαδή κατ’ Αργείων)». Μετά απ’ αυτή την μάχη, η Σπάρτη είχε πλέον υπό τον απόλυτο έλεγχό της μία μεγάλη έκταση 8.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που αντιστοιχούσε στα 2/5 της όλης Πελοποννήσου. Οι Αργείοι, εξύρισαν εις ένδειξη πένθους τα κεφάλια τους και ορκίσθησαν να μην αφήσουν ξανά μακριά μαλλιά, μήτε οι γυναίκες τους να φορέσουν κοσμήματα χρυσά έως ότου επαναποκτηθεί η Θυρεάτις. Αντιθέτως, οι Σπαρτιάτες καθιέρωσαν έκτοτε τα υπερβολικά μακριά μαλλιά σε ανάμνηση της μεγάλης νίκης τους επί των Αργείων και συμπεριέλαβαν ειδικούς ανδρικούς χορούς, στην μνήμη του Οθρυάδου και εκείνων που έπεσαν στην Θυρέα, στους ετησίους εορτασμούς των Γυμνοπαιδιών προς τιμήν του Θεού Απόλλωνος Καρνείου, κατά την τελευταία ημέρα των εορτών, στον χώρο του Θεάτρου της πόλεως. Οι χορευτές Σπαρτιάτες πολεμιστές, γυμνόποδες και με μακριά μαλλιά (σε υπενθύμιση του όρκου των αντιπάλων τους), προσέφεραν με το τέλος των εορτασμών σπονδή στους Θεούς και στην ψυχή του ήρωος Οθρυάδου. Οι τελετές εκείνες, συνεδυάζοντο χρονικώς με άλλη, μικρότερη εορτή, τουλάχιστον έως το 370 όταν εχάθη η Θυρεάτις, τα λεγόμενα «Παρπαρώνεια», στην ακριβή τοποθεσία όπου έγινε η αιματηρή μάχη. <br />
<br />
Στους δικούς μας καιρούς, 30 και πλέον συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι, έχουν υμνήσει την ανδρεία του Οθρυάδου, ο δε ποιητής Αρίστος Καμπάνης (1883 - 1956), συνέγραψε προς τιμή του το παρακάτω ποίημα, με τίτλο «Τρόπαιον»: </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Απ' την αυγή πολέμααν ως το δείλι, <br />
στης πολυζήλευτης Θυρέας τον κάμπο, <br />
οι Αργείοι με τους Σπαρτιάτες <br />
και το αίμα το νεοχλόϊστον επότιζε το χώμα. <br />
Κι όταν ο ήλιος έπεσε <br />
στα ρείθρα του Ωκεανού πατρός, <br />
να ξεκουράσει απ' την τόση <br />
τα μάτια του τη φρίκη, <br />
Αργείος δεν ανάσαινε κανένας, <br />
κι απ' τους Σπαρτιάτες τρεις μονάχα <br />
ανάμεσ' απ' τους νεκρούς συντρόφους των <br />
επρόσμεναν το θάνατο, που δε θ' αργούσε. <br />
Κι ήρθεν η άλλη αυγή, κι ήρθεν ο ήλιος, <br />
ήρθε να πήξει τα αίματα και να λαμπρύνει <br />
τον ηρεμαίο το θάνατο ηρώων τόσων <br />
στον κάμπο το πολύχλοο της Θυρέας. <br />
Κι από τους τρεις μόνον <br />
ένας απ’ τους Σπαρτιάτες <br />
αργοσάλευε μες απ' τα κουφάρια. <br />
Το αίμα του τ' αργόπινε το χώμα, <br />
ενείρονταν τα Ηλύσια και το πλήθος <br />
το ηρωϊκό των Ηρακλειδών προγόνων... <br />
Και καθώς αντιχτύπησε <br />
στο πρόσωπό του το φέγγος, <br />
άθροισεν ο νιος τη δύναμή του τη λίγη. <br />
ορθοτινάχτηκε, κι η κόμη ανέμισέ του στην αύρα της ημέρας. <br />
Το στηθοβόρον, έπνιξε τον πόνο, <br />
το πολέμιον αιχμηρό βγάζει βέλος <br />
που του είχε τρυπήσει το γυμνίτη <br />
και κοιτώντας τριγύρω, ώ τι τρομάρα, <br />
νεκρούς τους εχθρούς ξάνοιξε και τους Σπαρτιάτες, <br />
και νικητής ελόγιασε πως ήτον <br />
της πολυαίμακτης μάχης στη Θυρέα. <br />
Μ' όσην είχε ζωή ο Οθρυάδης, <br />
απ' τους Αργείους ανάμεσα <br />
και τους Σπαρτιάτες, <br />
λίθο μεγάλο εστύλωσε. <br />
Κατόπι αφού βούτηξε στο αίμα του το ξίφος, <br />
«Ενίκησαν οι Σπαρτιάτες», γράφει. <br />
Έπειτα πέφτει για να κοιμηθεί τον ύπνο, <br />
Πού 'χαν υπνώσει <br />
οι σύντροφοι και οι εχθροί του». </span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><a href="http://www.rassias.gr/SPARTA13.html"><b><i>πηγή</i></b></a></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">=====================================</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #999999; font-family: Verdana, sans-serif;"><b><i>Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</i></b></span></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-1891744020973642022011-09-15T09:58:00.000-07:002011-09-15T09:58:52.465-07:00Ταγματάρχης (ΜΧ) Σταυριανάκος Σωτήριος : Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw78hKzgaSlZiCncS7Ut8irsMV95tvnZpW3uBIWaYIhKD80Xhy0hO0qXZUQVuGE2_5zNHnqlYcUFNlo62KqwHMLrx5ct3oelGib3Mpz5qy578xtpl9Prr6dBcnO45lg4tbHWqty3_oeDhJ/s1600/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2583.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw78hKzgaSlZiCncS7Ut8irsMV95tvnZpW3uBIWaYIhKD80Xhy0hO0qXZUQVuGE2_5zNHnqlYcUFNlo62KqwHMLrx5ct3oelGib3Mpz5qy578xtpl9Prr6dBcnO45lg4tbHWqty3_oeDhJ/s400/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2583.jpg" width="292" /></a></div><h3><span class="Apple-style-span" style="font-size: small; font-weight: normal;">Γεννήθηκε στο Σκουτάρι Λακωνίας την 11η Ιανουαρίου 1941. Κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 30η Σεπτεμβρίου 1961, απ'όπου αποφοίτησε την 27η Ιουλίου 1965 ως Ανθυπολοχαγός Μηχανικού. Στην ΕΛ.ΔΥ.Κ υπηρέτησε από 6 Αυγούστου 1974 ως Διμοιρίτης Διμοιρίας Μηχανικού του Λόχου Διοικήσεως. Φονέυθηκε την 16η Αυγούστου 1974 κατά τη μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ, κατά την οποία ως επικεφαλής της Διμοιρίας του υπερασπίσθηκε με πείσμα και αυταπάρνηση το στρατόπεδο. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζήσαντων φονεύθηκε από βλήμα πυροβόλου τούρκικου άρματος από μικρή απόσταση.Προήχθη μετά θάνατον στο βαθμό του Ταγματάρχη.Σήμερα το στρατόπεδο του Συντάγματος της ΕΛ.ΔΥ.Κ φέρει τιμητικά το όνομα του.</span></h3><br />
<a name='more'></a><br />
<strong>Στιχομυθία του Λοχαγού Σταυριανάκου Σωτήριου με το Λοχία Πλέσσα Διονύσιο.</strong><br />
<br />
Την 16η Αυγούστου 1974, και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ, ο Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος, μαζί με τους στρατιώτες του, είναι ανάμεσα στους τελευταίους υπερασπιστές του στρατοπέδου. Ένας από αυτούς, ο Λοχίας Πλέσσας Διονύσιος (Λόχος Διοικήσεως / πολυβολητής), βλέποντας τις συνεχείς επιθέσεις του τούρκικου στρατού και τη συντριπτική υπεροχή των τούρκων με άρματα και πολυάριθμο πεζικό, απευθύνεται στο Λοχαγό του και έχει την παρακάτω στιχομυθία (αφήγηση του ιδίου):<br />
<br />
<em><strong>"Δε μου λες, κύριε Λοχαγέ εμείς εδώ οι λίγοι, τι κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Τους 300 του Λεωνίδα; Γιατί όσο και να αντέξουμε, όσο και να κρατήσουμε, σε κάποια στιγμή θα πέσουμε".</strong></em><br />
<br />
<em><strong>Και αυτός του απάντησε:</strong></em><br />
<br />
<em><strong>"Ακουσέ να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πεσουμε μέχρι ενός.Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας".</strong></em><br />
<br />
Αυτός ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος.Λίγο αργότερα, σηκώθηκε από τη θέση μάχης που κατείχε για να εξουδετερώσει πολυβολητή επερχόμενου τουρκικού άρματος.Εκείνη τη στιγμή τον βρήκε το φονικό βλήμα...<br />
<br />
<br />
===========================================<br />
Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-20472752126852761112011-09-13T13:56:00.000-07:002011-09-13T13:58:55.964-07:00Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioTKTyCsiaOBHfQ5oEg7hZ4mjgjBrbpwu98NvC5PnR_ZFW_JM8DP2TLVWleBMpWVfmCJcO_qUlxSzj0NMgehglyMGa5KIBhpn7TcPbjOmbsPtBhN4FTuT-NubDblArtW8oJTYHtRa0xTkg/s1600/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B7+%25CE%25B1%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><img border="0" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioTKTyCsiaOBHfQ5oEg7hZ4mjgjBrbpwu98NvC5PnR_ZFW_JM8DP2TLVWleBMpWVfmCJcO_qUlxSzj0NMgehglyMGa5KIBhpn7TcPbjOmbsPtBhN4FTuT-NubDblArtW8oJTYHtRa0xTkg/s400/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B7+%25CE%25B1%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1.png" width="400" /></span></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Χωρίς σχόλια…..Από μήνυμα που λάβαμε</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">“Είμαι ο ίδιος. Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων από το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή ή σε ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα, όταν μπαίνω στη φωτιά, όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι στα λιμάνια.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πιλότος, Ναύτης, Στρατιώτης, Αστυνόμος, Πυροσβέστης, Λιμενικός. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι. Ποτέ δε ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ’ όπου με στέλνεις. Με παλιά μηχανήματα, με κατεστραμμένα αυτοκίνητα, με ό,τι κι αν μου δώσεις. Με την μέση θρύψαλα από τα G, με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου, με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ’ την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ’ ανοιχτά της Σομαλίας, με τις πληγές μου ανοιχτές έξω από το Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, με τις παλάμες σάπιες απ’ την αρμύρα να βγάζω απ’ τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στ’ ακρονήσια. Αχ, αυτά τα μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν.</span><br />
<a name='more'></a><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σ’ απογοητεύω πολλές φορές. Το ξέρω. Αλλά κι εσύ δεν ήρθες στην κηδεία μου. Δεν μου άναψες ένα κερί. Δεν έκανες μια γιορτή για μένα στα σχολειά. Δεν κράτησες ένα δάκρυ για μένα όταν έπεφτα απ’ τα ουράνια, ούτε όταν μ’ ένα ελικόπτερο πάλευα εκείνη τη Νύχτα μες’ στο σκοτάδι και στην αντάρα των Ιμίων, ούτε με έκρυψες για να μη με δει ο <span id="more-13161"></span>Τούρκος από τις τηλεοράσεις σου. Δεν ήρθες στο νοσοκομείο μου δίπλα στο κρεβάτι να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά όταν με καίγανε οι σφαίρες και οι μολότωφ που σφηνώθηκαν πάνω μου. Τώρα ούτε σε παρέλαση δε θες να με βλέπεις. Και η σημαία μου έχει σταυρό πάνω και μπορεί να σε ενοχλεί. Και για τα παιδιά μου; Την οικογένειά μου; Δε νοιάστηκες όταν γκρεμιζόμουν, όταν πνιγόμουν, όταν με έλιωναν οι ερπύστριες, όταν καιγόμουν στη φωτιά. Ποτέ δε με ρώτησες τον καιρό της αφθονίας αν χρειάζομαι κάτι. Έδινες στους άλλους κι εγώ σε περίμενα. Μη μιλάς μου λες. Μη ζητάς. Είσαι Στρατιώτης. Αλλά κι εγώ ήμουν πολύ μακρυά για να μ’ αφουγκραστείς. Στα σύνορα, στον ουρανό, στη θάλασσα. Μέσα στη φωτιά να παλεύω με τις μάνικες και τα Καναντέρ. Καμιά φορά από κει μακρυά άκουγα να με φωνάζεις “καραβανά” και “μπάτσο” και “ταβλαδόρο”. Γελούσα και χαιρόμουν, γιατί κι εγώ αυτήν την ελευθερία υπερασπίζομαι.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Να μου λες ό,τι θες κι εγώ να είμαι εκεί. Ακοίμητος και Άγνωστος. Τώρα με βγάζεις στα κανάλια και στα ραδιόφωνα. Μου λες βάλε πλάτη, βόηθα κι εσύ να περάσουμε τη φουρτούνα.<br />
Δώσε κι εσύ να καβατζάρουμε τη χρονιά. Μου λες ότι μ’ έχεις γεμίσει επιδόματα και σπίτια και νοσοκομεία και λέσχες, όλα δικά μου. Δε λες την αλήθεια, αλλά δεν με πειράζει. Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα;<br />
Όταν έχω σκοπό να μείνω με την Ελλάδα στην αιωνιότητα λες να με απασχολεί η 25ετία; Αλλά ξέρεις κάτι; Μου ‘χεις δώσει το μεγαλύτερο προνόμιο απ’ όλα, όταν μου είπες ότι με χρειάζεσαι διαθέσιμο 24 ώρες το 24ωρο, κάθε μέρα της ζωής μου:</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όταν σκοτώνομαι είναι για την Πατρίδα. Όταν τραυματίζομαι είναι για την Πατρίδα.<br />
Δεν βγαίνω στη σύνταξη. Μπαίνω στην Εφεδρεία. Δεν πεθαίνω. Πάω να γίνω ένα με τον Ηλιάκη και το Σαλμά. Τον Γιαλοψό, τον Καραθανάση και τον Βλαχάκο. Γιατί εγώ το ξέρω καλά. Ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι Έλληνας. Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας”.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΦΕΡΟΥΣΗΣ<br />
ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟΣ Λ.Σ. (ε.α.)</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εκπαιδευτικοί Λήμνου</span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;">=============================================</span></div><b><i><span class="Apple-style-span" style="color: #999999; font-family: Verdana, sans-serif;">Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</span></i></b></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-85415112704592354892011-09-09T04:41:00.000-07:002011-09-10T12:49:10.829-07:00Έσφαξε μέσα στο δικαστήριο τον φονιά του αδελφού του !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><b><i><u>Η ιστορία ενός ρεπορτάζ που γράφτηκε με καθυστέρηση 36 χρόνων…</u></i></b><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: x-small;">Το δημοσίευμα στις "Κρητικές Εικόνες"</span></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbFkcOObnVDorWg-S-r84FH4Y28mkGT9JTdZr7oczjf5Cvevm3Im54Fj-LWU3or4GVCb_OvoBWMW3Q2eod45zfZWezfnN0CeVYePBS9WgKl3CDetr89kAFqp7rJFezleGVvJPKThRc4EGv/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbFkcOObnVDorWg-S-r84FH4Y28mkGT9JTdZr7oczjf5Cvevm3Im54Fj-LWU3or4GVCb_OvoBWMW3Q2eod45zfZWezfnN0CeVYePBS9WgKl3CDetr89kAFqp7rJFezleGVvJPKThRc4EGv/s400/1.jpg" width="316" /></a></div><br />
Είχαν περάσει 35 χρόνια και το γεγονός που συγκλόνισε τη μεταπολεμική Κρήτη είχε σχεδόν ξεχαστεί. Ακουγόταν μόνο σαν θρύλος, σαν μακρινή ανάμνηση, σχεδόν σαν ένα παραμύθι που όποιος το αφηγείται προσπαθεί να προσθέσει και κάτι δικό του, συνήθως πιο εντυπωσιακό. Έλεγαν για κάποιον ψυχωμένο Κρητικό που είχε κόψει την κεφαλή ενός δοσίλογου μέσα στα δικαστήρια του Ηρακλείου. Η αρχική ιστορία δεν είχε γραφτεί, οι λεπτομέρειες δεν είχαν διευκρινιστεί. Ακούγονταν πολλά· άλλος μιλούσε για έναν αντάρτη που μπήκε ξαφνικά στην αίθουσα του δικαστηρίου, διέκοψε τη συνεδρίαση, πλησίασε το εδώλιο, έβγαλε το μαχαίρι και, αφού έκοψε το κεφάλι του προδότη, το πήρε και έφυγε. Άλλοι παρουσίαζαν τα πράγματα πιο σκληρά: ο δράστης παρακολουθούσε τη δίκη κι όταν έκοψε το κεφάλι το πέταξε από το παράθυρο στο δρόμο. <br />
<a name='more'></a>Το στοιχείο της υπερβολής διακρινόταν παντού…<br />
Η ιστορία που σκέφτηκα να θυμίσω στους φίλους αναγνώστες του «Κ.Π.» αρχίζει λίγο παλιότερα. Ήταν μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, μόλις λίγα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας και οι αφηγήσεις για την Κατοχή και την Αντίσταση προσλάμβαναν άλλες διαστάσεις. Μυθοποιούσαν μιαν ολόκληρη εποχή. Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος είχα ακούσει αυτές τις περίεργες εκδοχές στο μεγάλο σχολείο των Τριών Καμαρών, στις «καρέκλες», όπως αποκαλούσαμε οι έφηβοι και οι νέοι της εποχής τη σημερινή πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου. Εκεί στις πίσω καρέκλες του Νέου Κέντρου καθόμασταν με τις ώρες και συζητούσαμε· ήταν εκπρόσωποι πολιτικών νεολαιών και κομμάτων, ήταν και κάμποσοι μεγαλύτεροι που προφανώς έρχονταν να μας «στρατολογήσουν» σε κάποιο κόμμα. Θυμάμαι, ανάμεσα σε τόσους άλλους, τον Ανδρέα, σπουδαστή τότε και ευγενικό μαχητή, τον σημερινό Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου. Κάπου απέναντι, στις καρέκλες του Αστόρια, καθόταν μια άλλη παρέα, εκείνη του Νίκου του Περάκη, μοναδικού αφηγητή και σπουδαίου λογίου της Αριστεράς. Κάθε βράδυ ο Περάκης έπινε εκεί τον καφέ του (πάντα «περίσσα γλυκό»)· μόλις έφτανε στο στέκι του μαζεύονταν κάμποσοι Καστρινοί, τον έβαζαν στη μέση κι εκείνος άρχιζε να μιλά. Μου θύμιζε κύκλο αρχαίου φιλοσόφου. Ο μακαρίτης ο Νίκος ήταν δεινός αφηγητής με βαθιά μόρφωση. Νόμιζα τότε πως ήξερε τα πάντα! Κι αν του έφερνε κανείς αντιρρήσεις, ακολουθούσε μια μέθοδο μάλλον σωκρατική για να ξεδιπλώσει τα επιχειρήματά του. Κάποια άλλη φορά θα πρέπει να γράψομε κάτι γι’ αυτή τη μοναδική συντροφιά…<br />
Ας ξαναγυρίσομε όμως στο θέμα. Ένας συνομήλικός μας από τα Ανώγεια είχε αρχίσει ένα μεσημέρι να διηγείται την ιστορία του Μαγιάση. Με συγκλόνισε! Τον θεωρούσε προδότη, έλεγε ότι είχε κάψει ολόκληρα χωριά ο Μαγιάσης, ότι είχε ξεκοιλιάσει έγκυες γυναίκες και ότι ένας χωριανός του κατάφερε να τον τιμωρήσει όπως του άξιζε. Τον μαχαίρωσε μέσα στο δικαστήριο. Δεν πρόλαβε να τελειώσει και οι υπόλοιποι της παρέας άρχισαν να συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της προφορικής ιστορίας. Κανένας δεν είχε προσωπικές μνήμες, όλοι είχαν γεννηθεί κάμποσα χρόνια μετά απ’ αυτό το συγκλονιστικό γεγονός. Επομένως οι «μνήμες» δεν ήταν δικές τους. Όσα διηγούνταν τα είχαν ακούσει από άλλους, μεγαλύτερους. Σκέφτηκα να ρωτήσω δυο ανθρώπους που τους εμπιστευόμουν. Τον Περάκη, που για ένα φεγγάρι γράφαμε μαζί στην εφημερίδα, και τον θεωρώ δάσκαλο στο ρεπορτάζ, και τον Βασίλη τον Κωνιό, κρεοπώλη, αντιστασιακό και υπέροχο άνθρωπο. Παρά τη μεγάλη διαφορά της ηλικίας μας, τον είχα μάλλον φίλο τον μπάρμπα Βασίλη, άλλωστε ο ίδιος, όπως και ο Περάκης, γοητεύονταν να μιλούν με νέους. Έτσι άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι. Η ιστορία για την τιμωρία του Μαγιάση ήταν πέρα για πέρα αληθινή, τουλάχιστον στα βασικά της σημεία, και ο πρωταγωνιστής της ονομαζόταν Βρέντζος.<br />
Πέρασαν κάμποσα χρόνια ακόμη. Η ιστορία του Μαγιάση και του Βρέντζου συνέχιζε να με απασχολεί· ήθελα να συναντήσω κάποτε τον πρωταγωνιστή της, να μιλήσω μαζί του. Κατά βάθος πίστευα ότι ήταν δύσκολο να τη ζωντανέψω με κάποιο ρεπορτάζ, άλλωστε δεν ήξερα αν είχε απογόνους ο Μαγιάσης κι αν έξυνα πληγές σε ανθρώπους που δεν φταίνε. Σκεφτόμουν συχνά πως τα παιδιά του θα σήκωναν πάντα το βάρος της πατρικής υστεροφημίας, πως δεν θα άντεχαν να ακούνε ότι είχαν πατέρα προδότη. Με μια μικρή έρευνα διαπίστωσα ότι ο Μαγιάσης δεν ήταν Κρητικός, ότι είχε έρθει από άλλη περιοχή της Ελλάδας και πως δεν είχε οικογένεια.<br />
Το φθινόπωρο του 1982, λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές εκείνου του χρόνου, συνάντησα στα δικαστήρια του Ηρακλείου τον Βαγγέλη Βρέντζο, δικηγόρο με πλούσια δράση, μακαρίτη πια. Ο Βαγγέλης ήταν ξεχωριστή προσωπικότητα του δικηγορικού κόσμου. Καθώς είχε υπερασπιστεί τους πάντες, από κοινωνικούς αγωνιστές μέχρι ζωοκλέφτες και θαμώνες χαρτοπαικτικών λεσχών, ήξερε να αφηγείται περίεργα περιστατικά και ανέκδοτα με μοναδικό τρόπο. Καθίσαμε στη βιβλιοθήκη του δικηγορικού συλλόγου και τον ρώτησα αν ήξερε για κάποιον Γιώργη Βρέντζο από τα Ανώγεια.<br />
- Ποιον Γιώργη λες; Τον Τηγανίτη;<br />
Δεν ήξερα αν τον έλεγαν Τηγανίτη, αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ για να ξεκαθαρίσω ότι ο άνθρωπος που αναζητούσα ήταν αυτός. Έτσι τον έλεγαν στα Ανώγεια… Ήταν συγγενής του.<br />
Ο Βαγγέλης με καθοδήγησε. Μου είπε πως ο Γιώργης ο Βρέντζος ζούσε, αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο να τον συναντήσω και ακόμη πιο δύσκολο ακόμη να μου μιλήσει. Δεν σκορπούσε τα λόγια του στον αέρα και δεν είχε μιλήσει ποτέ για την απόφασή του να μακελέψει τον Μαγιάση. <br />
Βρέθηκα στα Ανώγεια ένα κυριακάτικο απόγευμα, φθινόπωρο του 1982. Στο Περαχώρι. Πήγα στο καφενείο του Αλκιβιάδη του Σκουλά – του γνωστού και αγαπητού σε όλους Γρυλλιού.<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: x-small;">Ο Γρυλιός (Αλκιβιάδης Σκουλάς)</span></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVU6idgVyJuFl0flt5yPhjPbWLOYVlNdLDPhgZdEvSDGebOyQ3E2FcgxMQ1ObgsjUyoB24PC4_WHbM42Q1zzrVeWP_u_crvgmGI5GNAx06ArEP5aqz7TVUpsyT7lcrsu_sW3mzdqPNs0Qb/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVU6idgVyJuFl0flt5yPhjPbWLOYVlNdLDPhgZdEvSDGebOyQ3E2FcgxMQ1ObgsjUyoB24PC4_WHbM42Q1zzrVeWP_u_crvgmGI5GNAx06ArEP5aqz7TVUpsyT7lcrsu_sW3mzdqPNs0Qb/s320/4.jpg" width="212" /></a></div><br />
Μορφή των Ανωγείων ο Γρυλλιός, χωρατατζής και ετοιμόλογος, ήξερε να καλοδέχεται τους γνωστούς και τους ξένους. Η αλήθεια είναι πως είχα περίσσιο θάρρος με τον τετραπέρατο γέροντα· δυο χρόνια πριν μια ομάδα νέων τον είχαμε κάθε βράδυ μαζί μας μέχρι αργά τη νύχτα. Έλεγε ανέκδοτα, μαντινάδες, τραγούδια, πειράγματα· αληθινός θησαυρός. Κατέγραψα κάμποσα. Μερικά απ’ αυτά είναι γραμμένα σε χαρτοπετσέτες των ρακάδικων και των ταβερνών του Ηρακλείου και φυλαγμένα στο αρχείο μου.<br />
Μας σέρβιραν καφέ (αν θυμάμαι καλά χρέη καφετζή εκτελούσε ο γιος του ο Γιώργης, ο Σακκούλας). Με τρόπο τον ξεμονάχιασα και τον ρώτησα πού είναι το σπίτι του Τηγανίτη. Ποτέ δεν είδα τα μάτια του Γρυλλιού τόσο μεγάλα! Γούρλωσε από έκπληξη, άνοιξε το στόμα κι έμεινε έτσι για μερικά δευτερόλεπτα.<br />
- Ετουτονέ που ζητάς έναι δύσκολο. Δεν μπορείς να τον-ε δεις τον Τηγανίτη.<br />
Δεν περίμενα αυτήν την απάντηση. Ο συνομιλητής μου δεν μασούσε τα λόγια του. Για να το λέει κάτι παράξενο θα συνέβαινε. Έμενε να το μάθω για να εκτιμήσω κι από μόνος μου την κατάσταση. Ο Γρυλλιός, όμως, γινόταν όλο και πιο λιγομίλητος. Καθόταν δίπλα στο παράθυρο του καφενείου και κρατούσε την κεφαλή του. Κατάλαβα πως δεν ήθελε να με στενοχωρήσει. Στα στερνά μου σκάει το μυστικό:<br />
- Απόψε παντρεύει την κόρη του.<br />
Άρχισα να καταλαβαίνω πως θα ήταν δύσκολο να τον δω, άλλωστε θα ήταν τουλάχιστον βάρβαρο να του ζητήσω να φύγει από τον γάμο ή να μιλήσει μαζί μου σε μια τέτοιαν ώρα. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να αναβάλω το εγχείρημα.<br />
Χαμογέλασα και είπα στον Γρυλλιό πως θα ξανάρθω σε λίγες μέρες.<br />
- Μωρέ, δεν εκατάλαβες. Ο Γιώργης δεν είναι στο γάμο. Στο σπίτι του κάθεται.<br />
Έτσι έμαθα πως ένα βαρύ οικογενειακό πένθος κρατούσε έγκλειστο τον πρωταγωνιστή της ιστορίας που διψούσα να τη μάθω από πρώτο χέρι. Ήταν τόσο βαρύ, που δεν του επέτρεπε να πάει ούτε στη χαρά του παιδιού του. Λίγους μήνες πριν είχε κηδέψει το βλαστάρι του, το γιο του, ένα παλικάρι από τα πιο καλά του χωριού, σκέτο μάλαμα.<br />
Κουβεντιάσαμε για λίγο ακόμη. Και σχεδιάσαμε μιαν «επιχείρηση προσέγγισης» του Βρεντζογιώργη. Έστειλε ένα κοπέλι να του φωνάξει τον Γιάννη τον Καλομοίρη, τον κουρέα. Τον λένε και Τσίκη.<br />
Σε λίγο ένας νέος άνθρωπος, μελαχρινός, με μαύρο μουστάκι και έντονο βλέμμα βρισκόταν κοντά μας στην πλατεία, στο Περαχώρι.<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: x-small;">Ο Τσίκης (Γιάννης Καλομοίρης).</span></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSzmXQcPtm2gQ5jQtQx8RQVltATX1Mos7VNWoEWogED8zG22Hl8iyHtVAtPD6AqV-rLcUUj7HfvLo7XxuFdfQ2zaheqQB_lAIanfiQsh4LW4wkZ5iyjaR34r2g_0xxjiMwKk8T2yV5FZOa/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSzmXQcPtm2gQ5jQtQx8RQVltATX1Mos7VNWoEWogED8zG22Hl8iyHtVAtPD6AqV-rLcUUj7HfvLo7XxuFdfQ2zaheqQB_lAIanfiQsh4LW4wkZ5iyjaR34r2g_0xxjiMwKk8T2yV5FZOa/s320/3.jpg" width="220" /></a></div><br />
Σαν έμαθε τι ζητούσα κούνησε το κεφάλι, έμεινε για λίγο σκεφτικός, έκοψε δυο – τρεις βόλτες και έφυγε χωρίς να πει πολλά λόγια. Στις παραδοσιακές κτηνοτροφικές κοινωνίες λειτουργούν ακόμη κάποιοι άγραφοι νόμοι, ισχυρότατοι. Ο άγνωστός μου άνθρωπος με το μαύρο μουστάκι ήταν το κατάλληλο πρόσωπο, εκείνος που μπορούσε να μεσιτέψει, να ανιχνεύσει τις προθέσεις του Βρέντζου. Με συγκίνηση θυμούμαι ακόμη ότι το περιοδικό που εξέδιδα τότε, οι «Κρητικές Εικόνες», αποτελούσε διαβατήριο· στο επίκεντρό του βρισκόταν η Κρήτη, ο πολιτισμός, η ιστορία, η παράδοση. Και οι Κρητικοί εκείνης της όχι και τόσο μακρινής εποχής ήξεραν να τα εκτιμούν όλα αυτά.<br />
Μισή ώρα αργότερα, ίσως και μία, τρεις άνθρωποι βαδίζαμε σκεφτικοί στα ανωγειανά σοκάκια. Εγώ, ο Γιάννης ο Καλομοίρης και ένας τρίτος, ηλικιωμένος – δεν θυμούμαι το όνομά του. Τώρα που το σκέφτομαι, 27 χρόνια μετά, νιώθω την ανάγκη να τους ευχαριστήσω. Με βοήθησαν να ζήσω μια μοναδική εμπειρία και να κατανοήσω καλύτερα τους ηθικούς κώδικες που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων στις κτηνοτροφικές κοινότητες.<br />
Ο ήρωας που αναζητούσα είχε δεχτεί να με συναντήσει και να μου μιλήσει, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση σε όλους. Τώρα τα ήξερα όλα, ή σχεδόν όλα. Και για το πένθος, και για το γάμο, δηλαδή γι’ αυτό το αναπάντεχο και ακραίο ανακάτεμα των συναισθημάτων. Για μια στιγμή δείλιασα, αλλά με παρότρυνε ο Τσίκης. Άλλωστε είχα βρει ήδη ένα επιχείρημα για να πείσω τον εαυτό μου: Η κουβέντα θα έκανε τον συνομιλητή μου να ξεχαστεί, άρα θα μπορούσε να ξεφύγει από μια δύσκολη προσωπική στιγμή, να βρει αραξοβόλι στο ασφαλές καταφύγιο της μνήμης. Είπα στους συνοδοιπόρους μου πως η αναδρομή στο παρελθόν απομακρύνει τους ανθρώπους από το σήμερα. Συμφώνησαν. Δεν ήξερα, όμως, ακόμη αν προσπαθούσα να πείσω τους άλλους ή τον ίδιο τον εαυτό μου.<br />
Ο Γιάννης θεώρησε φρόνιμο να με δασκαλέψει:<br />
- Ό,τι κι αν δεις δεν θα μιλήσεις…<br />
Και δεν μίλησα…<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Ο Γιώργης Βρέντζος (Τηγανίτης).</span></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIVyOUZvzGUlvQAH9DNRyYUACpMWihpY7WIapun2yWikoeaF1pZj8hvafRggOxflMoJUeKPCCIxWuUbP8gpSCSS4FwaOfn1nvnZmLK6AA1eMzy0Ax6TvIBjBYF_KpiJDQ-9aNIrC0RdX1B/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIVyOUZvzGUlvQAH9DNRyYUACpMWihpY7WIapun2yWikoeaF1pZj8hvafRggOxflMoJUeKPCCIxWuUbP8gpSCSS4FwaOfn1nvnZmLK6AA1eMzy0Ax6TvIBjBYF_KpiJDQ-9aNIrC0RdX1B/s400/2.jpg" width="371" /></a></div><br />
Το σπίτι του Βρέντζου ήταν τυπικά ανωγειανό. Ένα τραπέζι με λιτό τραπεζομάντιλο, μερικές ξύλινες καρέκλες, κάποιες φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων, είναι απ’ αυτά που θυμούμαι ακόμη. Δεν θα ξεχάσω, όμως, ποτέ εκείνη την κορνίζα με λίγες μαντινάδες που είδα μόλις μπήκα, κομμένες σε ημιστίχια:<br />
Ένας αητός τω Βρέντζηδω σκότωσε το Μαγιάση<br />
κι όλοι μαζί φωνάξαμε η χέρα του ν’ αγιάσει<br />
Μέσα στο δικαστήριο γιατί ’χενε σκοτώσει<br />
κι έπρεπε οπωσδήποτε αίμα κι αυτός να δώσει.<br />
Τις είχε πει ένας βοσκός, ο Μανώλης Δακανάλης. Κι ένας καλόγερος τις είχε γράψει σε χαρτί με ωραία καλλιγραφικά γράμματα, ζωγραφίζοντας με λουλούδια το περιθώριο. Δεν θυμάμαι ποιος καλόγερος ήταν. Πιθανότατα, όμως, ήταν έργο του αξέχαστου καλλιγράφου καλογέρου από τη Μονή Απανωσήφη, του Γαβριήλ Μαμουγιώργη.<br />
Τίποτε δεν μαρτυρούσε ότι ο νοικοκύρης ζούσε, ή έπρεπε να ζει εκείνη τη βραδιά, μια από τις πιο μεγάλες χαρές του. Ήταν καθισμένος στο τραπέζι, σκεφτικός, σχεδόν χωρίς έκφραση. Πίσω από τα μεγάλα γυαλιά του έλαμπαν δυο μικρά μάτια, αστραφτερά από δικού τους. Ήταν ένας άνθρωπος πονεμένος· κουρασμένος από τη ζωή και πικραμένος από τις απανωτές κακοτοπιές της. Εκείνο το βράδυ μας καλοδέχτηκε, γέμισε τα ποτήρια ρακή και μας έβαλε να καθίσομε δίπλα του. Του ευχηθήκαμε για το γάμο και νιώσαμε μιαν αδιόρατη χαρά να γεμίζει τα μάτια του σαν υποψία ελπίδας.<br />
Ήταν ένα από τα πιο δύσκολα ρεπορτάζ που έχω κάνει ποτέ. Ο Γιώργης Βρέντζος μίλησε για πρώτη και τελευταία φορά.<br />
<br />
Στη δίκη των δοσιλόγων…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKHnwN9rN75lTQdEsnr21jtSvRrxGgLsX20DR5KhchgCXcHccK5oKkYfgK-LEkJaFSqJEe_h04tln7ic8v-1iuV5ftBH5KPDu3n1PR_XKHnusM6CVCwKjD2Tg8_Eun57li2P7jT0sdbiCj/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKHnwN9rN75lTQdEsnr21jtSvRrxGgLsX20DR5KhchgCXcHccK5oKkYfgK-LEkJaFSqJEe_h04tln7ic8v-1iuV5ftBH5KPDu3n1PR_XKHnusM6CVCwKjD2Tg8_Eun57li2P7jT0sdbiCj/s640/5.jpg" width="467" /></a></div><br />
Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες του 1947, ο σημερινός αναγνώστης δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος των γεγονότων που είχαν σημαδέψει την ιστορία αυτής της τρομερής περιόδου. Το χτες, η φρικτή ναζιστική κατοχή, φάνταζε σαν μαύρο πέπλο στα μάτια των ανθρώπων, καθρεφτιζόταν στα κείμενα των δημοσιογράφων, απλωνόταν σε κάθε πτυχή της ζωής, ήταν κάτι σαν πλοηγός της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Σαν μαύρο πέπλο φάνταζε και το σήμερα. Ήταν δύσκολο. Χωρισμένη στα δυο η Ελλάδα, με πληγές που δεν έλεγαν να κλείσουν και άλλες, καινούργιες, που άνοιγαν κάθε μέρα· κανένας δεν ήξερε ότι θα χρειάζονταν χρόνια και χρόνια για να κλείσουν.<br />
Στις 30 Απριλίου μια τοπική εφημερίδα, η «Ελεύθερη Κρήτη», έγραφε σ’ ένα τίτλο μικρού ρεπορτάζ: «Να προφυλάξομε την Κρήτη από τον αλληλοσπαραγμό – να διατηρηθεί η τάξη στο νομό». Ο τίτλος είναι και σχόλιο μαζί. Και ευχή. Το ρεπορτάζ μιλούσε για μια σύσκεψη εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων που είχε γίνει το μεσημέρι της προηγούμενης ημέρας στον «Ντορέ», καθώς και για την απόφαση «να γίνει έκκληση προς το λαό της Κρήτης», αφού είχε διαπιστωθεί «η ομόθυμη επιθυμία του λαού να διατηρήσει με κάθε προσπάθεια το αγαθόν της ησυχίας και της τάξεως». Η έκκληση δημοσιεύτηκε, μάλιστα, σε ξεχωριστή θέση με μεγαλύτερα γράμματα. Οι μνήμες από την τραγωδία της Κατοχής συμπλέκονταν με την αγωνία των ανθρώπων. Στις εφημερίδες γράφονταν ειδησάρια σαν και τούτο: «Προχθές στο Αλάγνι οι Γεώργιος Τελάκης, Γ. Δημάκης και Γ. Πολυζωάκης από τις Αγιές Παρασκιές πολτοποιήθηκαν κυριολεκτικά από έκρηξη οβίδας που προσπαθούσαν να αδειάσουν».<br />
Εκείνες τις μέρες όλοι έβλεπαν μπροστά τους το φάσμα μιας νέας συμφοράς. Και μάλιστα, τη στιγμή που οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές, τα χωριά καμένα, οι γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, η γη σπαρμένη με οβίδες, οι νάρκες κρυμμένες προσεκτικά στις επικίνδυνες περιοχές, τα όπλα πίσω από τις πόρτες.<br />
Εκείνες τις μέρες γινόταν στο Ηράκλειο η δίκη των δοσιλόγων.<br />
Στην εφημερίδα «Ελεύθερη Γνώμη» της Πρωτομαγιάς του 1947 η είδηση για τον Μαγιάση καλύπτει μόλις ένα μικρό μονόστηλο. Λέει:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE9QZR6jV7QrvQRCbuZuMwRdR655prdf9qLaVec8_1Pu3MWlFwutVnt9Z_hL1ef21OBhPwcYdPJHmg2HZEvreDbaUbqLHMj0CbPhjdY3D3_g_QvsqOYXAxWEzHaJdpjtYwmacUo21lXd9Q/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE9QZR6jV7QrvQRCbuZuMwRdR655prdf9qLaVec8_1Pu3MWlFwutVnt9Z_hL1ef21OBhPwcYdPJHmg2HZEvreDbaUbqLHMj0CbPhjdY3D3_g_QvsqOYXAxWEzHaJdpjtYwmacUo21lXd9Q/s400/6.jpg" width="357" /></a></div><br />
«Χθες το πρωί δικαζόταν στο Δικαστήριο Δοσιλόγων Ηρακλείου ο γνωστός προδότης Μαγιάσης για την εκτέλεση του Μιχαήλ Βρέντζου από τ’ Ανώγεια που είχε κάμει ο ίδιος στη Νίδα. Κατά την ώρα της συνεδριάσεως στις 11.30΄ περίπου και ενώ εξεταζόταν ο μάρτυρας κατηγορίας και αδελφός του εκτελεσθέντος Γεώργιος Βρέντζος γύρισε και κτύπησε δυο φορές με μαχαίρι τον κατηγορούμενο δοσίλογο στην κοιλιακή χώρα. Αμέσως δε κατέθεσε στην έδρα του δικαστηρίου το μαχαίρι και παραδόθηκε στη φρουρά της αίθουσας. Ο Μαγιάσης μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο. Τα τραύματά του είναι βαρύτατα».<br />
Την επόμενη μέρα η εφημερίδα δεν εκδόθηκε λόγω της αργίας της Πρωτομαγιάς. Τη μεθεπόμενη, 3 Μαΐου, η συνέχεια της είδησης δημοσιεύτηκε με πολύ λίγες λέξεις, λες και ήταν ένα ασήμαντο γεγονός. Αλλά τι λέω; Ο θάνατος ενός ανθρώπου που όλοι τον θεωρούσαν προδότη μπορεί και να ήταν ένα ασήμαντο γεγονός, αν τον παραβάλει κανείς με εκατοντάδες θανάτους πατριωτών, με τα ρημαγμένα χωριά και τους τάφους πάνω από τους οποίους συνέχιζαν να τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Η είδηση δόθηκε με μόλις δεκατέσσερις λέξεις:<br />
«Ο τραυματισθείς στο δικαστήριο την Τετάρτη προδότης Μαγιάσης πέθανε το απόγευμα της ίδιας μέρας».<br />
Το ίδιο λιτή ήταν και η «Ελεύθερη Κρήτη». Στο φύλλο της 2 Μαΐου: έγραφε:<br />
«Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΜΑΓΙΑΣΗΣ ΥΠΕΚΥΨΕ.<br />
Ο τραυματισθείς προχθές στο δικαστήριο κατά την ώρα της δίκης του, προδότης Μαγιάσης, υπέκυψε στο τραύμα του ύστερα από λίγες ώρες».<br />
Κάπως έτσι γραφόταν ο επίλογος μιας ιστορίας από αυτές που σημάδεψαν το φαιό μεταπολεμικό σκηνικό στην Κρήτη.<br />
<br />
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΓΙΩΡΓΗΣ ΒΡΕΝΤΖΟΣ <br />
<br />
<b>Η αφήγηση του Βρέντζου :</b><br />
<br />
Καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι με τα ποτήρια γεμάτα ρακή ζούσαμε όλοι στιγμές αμηχανίας. Δεν ήξερα πώς να αρχίσω, δεν ήξερα καν αν έπρεπε να αρχίσω, αν ήταν σωστό που είχα φτάσει μέχρι εκεί και ιδιαίτερα τέτοια βραδιά. Ωστόσο, ο ίδιος ο Γιώργης ο Βρέντζος στάθηκε και πάλι γενναίος.<br />
«Αποφάσισα να σου μιλήσω», μου είπε, χωρίς να εκφέρει κανένα επειδή, κανένα διότι. Έτσι απλά· αποφάσισε να μιλήσει. Φαίνεται πως ο Καλομοίρης είχε κάνει καλή δουλειά, αν και δεν έμαθα ποτέ τι ακριβώς είχαν πει οι δυο τους.<br />
Έτσι άρχισε η κουβέντα. Κρατούσα σημειώσεις και ένα μικρό φορητό μαγνητόφωνο. Ο λόγος του ήταν σταθερός, το βλέμμα του διαπεραστικό· νόμιζα πως το παρελθόν και το παρόν συμπλέκονταν στη σκέψη του, δημιουργώντας ένα αδιάσπαστο σύνολο. Δεν έμοιαζε τόσο με αφήγηση ο λόγος του, όσο με μια ζωντανή περιγραφή γεγονότος που γινόταν εκείνη την ώρα.<br />
Παρακολουθούσαμε συγκλονισμένοι τα λόγια του. Αν υπήρχε κάποιος Σοφοκλής στον Ψηλορείτη, ίσως να έγραφε μια καινούργια Αντιγόνη. Θα καταλάβαινε ότι οι αξίες του πολιτισμού μας δεν ξεχνιούνται και δεν χάνονται. Ο Γιώργης ο Βρέντζος μου μιλούσε για το χρέος απέναντι στο νεκρό. Οι Ναζί είχαν σκοτώσει τον αδελφό του. Δηλαδή, ποιοι Γερμανοί, ο Μαγιάσης τον είχε σκοτώσει και τον είχε παρατήσει άταφο στον Ψηλορείτη. Για μια βδομάδα οι αέρηδες της Νίδας έδερναν το άψυχο σώμα του. Τα όρνια καραδοκούσαν. Σαν το έμαθε ο Γιώργης έψαχνε να βρει τρόπο να τον θάψει, να αποδώσει τις πρέπουσες τιμές. Όπως γίνεται σε κάθε νεκρό.<br />
Κοίταξα την κορνίζα με τις μαντινάδες του Δακανάλη. Έλεγε ορθά κοφτά πως ο Μαγιάσης έπρεπε «αίμα κι αυτός να δώσει». Προσπαθούσα να καταλάβω αν εκείνο που είχε οπλίσει το χέρι του Βρέντζου ήταν οι νόμοι του γδικιωμού ή μήπως η ιδιότυπη φιλοπατρία με την οποία ήταν γαλουχημένοι οι Κρητικοί. Άλλωστε, ο άγραφος και απαράβατος νόμος που κρατούσε από τον αιώνα των κρητικών επαναστάσεων, τον 19ο, επέβαλε στον κάθε πατριώτη να γίνει αυτόκλητος τιμωρός του προδότη. Ομολογώ πως δεν κατάφερα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και να κατανοήσω τα κίνητρα. Ίσως να ήταν και τα δυο μαζί…<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Το δημοσίευμα στις "Κρητικές Εικόνες"</span></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj28p6zoEOkxfOxhj1gRUXST-fhioceQ44WwL4SZ0FVWLgXJyBsEYwY_o8lQbAcVpZ3Gmlil93qY3E6yvR14-ADxWDyAxZ0eirWWtXIeIl_604uc2E26Q266wRrmRYo_g6iapUZ12yIzxpO/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj28p6zoEOkxfOxhj1gRUXST-fhioceQ44WwL4SZ0FVWLgXJyBsEYwY_o8lQbAcVpZ3Gmlil93qY3E6yvR14-ADxWDyAxZ0eirWWtXIeIl_604uc2E26Q266wRrmRYo_g6iapUZ12yIzxpO/s640/7.jpg" width="512" /></a></div><br />
Έγραψα το ρεπορτάζ την επόμενη μέρα. Κι αυτό με δυσκολία. Σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να διαψεύσω τις προσδοκίες αυτού του ανθρώπου, να μην προδώσω την απρόσμενη εμπιστοσύνη του. Σκεφτόμουν, ακόμη, ότι οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές και πως 35 χρόνια δεν φτάνουν για να γίνει ιστορία κάποιο περιστατικό, όσο σημαντικό και να ’ναι. Απλώς οι προφορικές διηγήσεις το μετουσιώνουν σε θρύλο. Έτσι εξηγούσα όλες εκείνες τις εκδοχές που ακούγονταν σχεδόν παντού στο νησί για τον Κρητικό που μπήκε στο δικαστήριο και έκοψε το κεφάλι του προδότη.<br />
Η ιστορία μας λοιπόν αρχίζει στα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής, στον Ψηλορείτη. Δεν ήταν λίγοι οι βοσκοί που βρίσκονταν στα βουνά· ανάμεσά τους και τα δυο αδέλφια, ο Μιχάλης και ο Γιώργης Βρέντζος. Ένα γερμανικό στρατιωτικό απόσπασμα συλλαμβάνει τον Γιώργη. Τον κρατούν και αρχίζουν να τον ανακρίνουν. Κάποια στιγμή ακούγονται δυο πυροβολισμοί από μακριά. Ούτε ο Γιώργης, ούτε οι Γερμανοί ήξεραν τι συνέβαινε. Ο ψυχωμένος βοσκός του Ψηλορείτη, όμως, αρχίζει να καταστρώνει σχέδια απόδρασης. Εκμυστηρεύτηκε τις προθέσεις του σε δυο Ανωγειανούς που εκτελούσαν χρέη οδηγών του γερμανικού αποσπάσματος, στον Κουκιαδονικόλα και στον Χρονομιχάλη. Κανείς δεν γνωρίζει αν τον ενθάρρυναν ή αν προσπάθησαν να τον αποστρέψουν.<br />
Είχε νυχτώσει, περνούσαν οι ώρες, κόντευε να ξημερώσει. Δεν είχε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Κι όταν άρχισε να χαράζει η μέρα, ο Γιώργης βρήκε ευκαιρία και το έβαλε στα πόδια. Απέδρασε… Οι Γερμανοί δεν τον πήραν χαμπάρι. Άλλωστε, αυτά τα άγρια βουνά τα ήξερε σαν το σπίτι του, εκεί είχε μεγαλώσει και τα κατατόπια τα κάτεχε καλά.<br />
Σαν έφτασε στο πατρικό του διαπιστώνει ότι ο αδελφός του, ο Μιχάλης, δεν ήταν εκεί. Άρχισε να κακοβάνει. Τον ψάχνει παντού. Ρωτά τους βοσκούς· τίποτα. Κανείς δεν τον είχε συναντήσει, κανείς δεν ήξερε. Η έγνοια είχε αρχίσει να τον βασανίζει. Συνεχίζει να ψάχνει και την επόμενη νύχτα ανεβαίνει στον Ψηλορείτη. Το σκοτάδι ήταν πυκνό και άνθρωπος δεν φαινόταν πουθενά. Αρχίζει να φωνάζει με όλη τη δύναμή του<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">«Μιχάλη, Μιχάλη, Μπρε συ Μιχάληηηη»…</span><br />
Τίποτα.<br />
<br />
Ακούγαμε τον Βρέντζο να αφηγείται και νιώθαμε στα σωθικά μας την αγωνία του. Βρήκα κουράγιο να τον διακόψω:<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">- Τι νόμιζες, τι πίστευες; Πού θα μπορούσε να βρισκόταν ο Μιχάλης;</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;"><i>- Είχα ακούσει τους δυο απανωτούς πυροβολισμούς και είχε περάσει από το μυαλό μου ότι κάπου θα ήταν τραυματίας. Γι’ αυτό τον φώναζα. Περίμενα να τον ακούσω να απηλογάται, σχεδίαζα να τον πάρω, να τον κατεβάσω στο χωριό και να τον περιποιηθώ. Αλλά απόκριση δεν πήρα.</i></span><br />
<br />
Ήταν μια νύχτα μαρτυρική. Το ίδιο και η επόμενη μέρα. Ο Γιώργης άρχισε να πιστεύει ότι ο αδελφός του είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς και ότι θα τον κρατούσαν σε κάποιο στρατόπεδο στο Ηράκλειο. Παίρνει το δρόμο και κατεβαίνει στη Χώρα. Μεταφέρω και πάλι τα λόγια του:<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;"><i>- Στο Ηράκλειο ήταν ένας Γκεσταμπίτης, ο Καψάλης. Τον ήξερα και πήγα στο σπίτι του. Είντα να δεις εκεί; Ουρές ο κόσμος απόξω, όλοι ήθελαν να τον δουν, να ρωτήσουν για κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο. Περίμενα κι εγώ τη σειρά μου να τον –ε- δω. Την ώρα που περίμενα θωρώ δυο άλλους Γκεσταμπίτες να μπαίνουν μέσα, ο Τζουλιάς και ο Στιβακτάκης, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ τα ονόματά ντως. Τα ρούχα τους μύριζαν αιματίλα, ήταν βαμμένα. Κάθονται στο γραφείο κι αρχίζουν να λένε για τα κατορθώματά ντως. Λέει ο ένας, «εσκοτώσαμε μωρέ δυο αντρακλαράδες. Ο ένας ετινάχτηκε δυο μέτρα απάνω όταν του δίναμε τη χαριστική βολή». Αηδίασα και ταράχτηκα, δεν εμπόρου να τους ακούω άλλο, κόντεψα να λιγοθυμήσω κι εσηκώθηκα κι έφυγα άπραχτος.</i></span><br />
<br />
Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει κι αρχίζει να περπατά στους δρόμους. Φτάνει στα Λιοντάρια. Κι εκεί τον περίμενε μια απρόσμενη συνάντηση. Βλέπει μπροστά του τον Κυριακομιχάλη από τις Καμάρες. Ήταν κουμπάροι.<br />
Τον αγκαλιάζει.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">«Κουμπάρε Γιώργη»</span>, του λέει, <span class="Apple-style-span" style="color: orange;">«χαίρομαι που σε βλέπω ζωντανό. Εμείς σε κατέχαμε σκοτωμένο, εμάθαμε στο χωριό πως σε σκότωσαν οι Γερμανοί»</span>.<br />
Σάλεψε ο νους του· άρχισε να βάνει πιο βαθιά στο μυαλό του το κακό. Κουβέντα με τη κουβέντα κατάλαβε τι ακριβώς είχε συμβεί… Ένα στρατιωτικό απόσπασμα είχε ανεβεί στον Ψηλορείτη από τις Καμάρες. Για οδηγό τους οι Γερμανοί είχαν πάρει ένα κοπέλι, ένα βοσκάκι από το χωριό. Ήταν ανηψάκι ενός συντέκνου των Βρέντζηδω και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα. Μετά την περιπολία στον Ψηλορείτη το βοσκάκι επέστρεψε στο χωριό ταραγμένο. Στους δικούς του εκμυστηρεύτηκε ότι είχε γλιτώσει παρά τρίχα και ότι είχε ζήσει μια φρικτή εμπειρία στη Νίδα. Μπροστά στα μάτια του είχαν σκοτώσει ένα από τα πιο καλά παλικάρια των Ανωγείων, τον Γιώργη τον Βρέντζο. Ας φανταστούμε τώρα τη χαρά του Κυριακομιχάλη που έβλεπε μπροστά του τον άνθρωπο που νόμιζε σκοτωμένο! Αλλά ο Γιώργης δεν μπόρεσε να τη μοιραστεί αυτή τη χαρά με τον κουμπάρο του. Ήταν σίγουρος πια· λάθος είχε κάνει το κοπέλι. Τον σκοτωμένο δεν τον έλεγαν Γιώργη αλλά Μιχάλη!<br />
Μ’ αυτόν τον απίστευτο τρόπο έμαθε, μακριά από τον Ψηλορείτη, την πιο θλιβερή είδηση που μπορούσε να ακούσει. Έτσι εξηγούσε τους πυροβολισμούς που είχε ακούσει όταν ήταν κρατούμενος και τον ανέκριναν οι Γερμανοί.<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Το οροπέδιο της Νίδας</span></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZL_FyHaWazvqTw5VR30SZheJTBnr0Bfr5gnob5hG47YBUvYEyCVJSpiwLnhmKKXn2u8ObuRCMYHuUAz4lBW1zEf-sLIQ0km2ZGZi_lMZmFw7JbseWOKbEOelcrqg-em8QRN5t-LpLcJwc/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZL_FyHaWazvqTw5VR30SZheJTBnr0Bfr5gnob5hG47YBUvYEyCVJSpiwLnhmKKXn2u8ObuRCMYHuUAz4lBW1zEf-sLIQ0km2ZGZi_lMZmFw7JbseWOKbEOelcrqg-em8QRN5t-LpLcJwc/s400/8.jpg" width="400" /></a></div>Πήρε πάλι το δρόμο για τα Ανώγεια. Πήγε από το δρόμο της Δαμάστας, σταμάτησε στο Γενί Γκαβέ, στο χωριό όπου ήταν εγκατεστημένος ο Γερμανός φρούραρχος, ο Σήφης – έτσι τον έλεγαν. Του μίλησε παλικαρίσια. Του είπε για ένα παλικάρι που χάθηκε, τον Μιχάλη τον Βρέντζο. Και για τις πληροφορίες που έλεγαν πως ο Μιχάλης ήταν ήδη νεκρός στη Νίδα. Παρέλειψε μόνο να του πει ότι ο Μιχάλης ήταν αδελφός του· προτίμησε να εμφανιστεί σαν απλός συγγενής, σαν ξάδελφος. Άρχισε να αραδιάζει επιχειρήματα· ο νεκρός δεν έπρεπε να μείνει άταφος, δεν το άντεχε κανείς Κρητικός να ξέρει πως ένα κουφάρι κείτεται στο χώμα άκλαυτο. Πείστηκε ο Γερμανός. Και τη μεθεπόμενη μέρα ξεκινούσε ένα απόσπασμα από το Γενί Γκαβέ. Οκτώ Γερμανοί στρατιώτες, ο Σήφης ο φρούραρχος, ο Γιώργης και μερικοί άλλοι στενοί συγγενείς από τα Ανώγεια. Μαζί τους και ο Λιοντρογιάννης, ο Ταμπακογιάννης, ο Μακρομιχάλης, ο Κουλογιάννης ο Δήμαρχος, ο Μπατζογιάννης, ο παπα-Γιώργης και ο Μανόλης ο Κωνιός που εκτελούσε χρέη διερμηνέα. <br />
Ανέβηκαν στη Νίδα· δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν τον Μιχάλη πάνω από το οροπέδιο, κοντά στη Σπηλιάρα – το Ιδαίον Άντρο. Εξέτασαν το άψυχο σώμα. Οι υποψίες του Γιώργη ήταν βάσιμες, δυστυχώς. Τον είχαν σκοτώσει με δυο σφαίρες, όσοι και οι πυροβολισμοί που είχε ακούσει. Τα ρούχα του ήταν ξεσκισμένα, ο μπέτης του φαινόταν ξεγυμνωμένος· στο στήθος, πάνω στη ρόγα, ήταν καρφωμένος ένας κάλυκας. Μερικοί δεν άντεξαν στο θέαμα και ξέσπασαν σε λυγμούς. Ακόμη και ο Σήφης, ο Γερμανός φρούραρχος, συγκλονίστηκε. Δεν πίστευε στα μάτια του.<br />
Μεταφέρω λέξη προς λέξη την αφήγηση του Γιώργη του Βρέντζου:<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">- Ο Γερμανός φρούραρχος σάστισε και μας είπε: «Δεκατέσσερα χρόνια είμαι στη Γκεστάμπο. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της. Ξέρω καλά τι πρέπει να κάνομε και σας λέω ότι τούτον εδώ τον άνθρωπο δεν τον εσκότωσε Γερμανός. Αν τον σκότωσε Γερμανός, εγώ σκίζω όλα τα βιβλία μου». Αυτά πάνω – κάτω μας είπε όταν είδε τον κάλυκα καρφωμένο πάνω στη ρώγα του αδερφού μου και ήθελε να απολογηθεί, να πει πως οι Γερμανοί δεν βασανίζουν νεκρούς. Ανοίξαμε ένα λάκκο δίπλα στην εκκλησία της Ανάληψης, είδα και τον ίδιο τον φρούραρχο να σκάφτει. Τον θάψαμε· εγώ δεν άντεχα να μην τον αγγίξω, πρόλαβα και τον ακούμπησα στο χέρι. Το δέρμα του εμαδούσε…»</span><br />
<br />
Πρώτο μέλημα του Γιώργη ήταν τώρα να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί. Δεν δυσκολεύτηκε. Βρήκε το βοσκάκι από τις Καμάρες· τα ήξερε όλα. Και τα έκανε χαρτί και καλαμάρι. Κουμάντο στο γερμανικό απόσπασμα έκανε ένας Έλληνας, ο Μαγιάσης. Πιάσανε τον Μιχάλη, τον ανακρίνανε…<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">- Λέει του ο Μαγιάσης: «Εσύ Βρέντζο ετάισες πέρυσι τους αντάρτες». </span>Απαντά του ο Μιχάλης πως δεν εκάτεχε ποιοι ήτανε, λέει του,<span class="Apple-style-span" style="color: orange;"> εμείς στον τόπο μας το έχομε συνήθεια, παρατήρημα, να φιλεύγομε και να φιλοξενούμε κάθε περαστικό και δεν ρωτούμε ούτε ποιος είναι, ούτε πού πάει</span>. Ο Μαγιάσης επέμενε, λέει του πως εκάτεχε ότι ήτανε αντάρτες. Και ο Μιχάλης επέμενε, δεν ήξερα, του λέει. Ήξερες, λέει ο ένας, δεν ήξερα λέει ο άλλος, ήξερες επιμένει ο Μαγιάσης. Τελικά του λέει: Όταν σου λέω, πήγαινε στην πίσσα, θα πηγαίνεις στην πάνω μπάντα, στην κορφή κι όταν σου λέω, πήγαινε στον παράδεισο, θα –ν- έρχεσαι κοντά μου. Στην πάνω μπάντα έστεκε ένας Γερμανός με ταχυβόλο. Έτσι έγινε. Ο Μαγιάσης έβαλε τον αδερφό μου να πηγαίνει πάνω – κάτω, πάνω – κάτω. Άνοιξε δρομάκι να πηγαινόρχεται. Πάνω – κάτω, πάνω – κάτω συνέχεια. Στα στερνά αγανάκτησε και διαμαρτυρήθηκε. Τραβά τότε το πιστόλι ο Μαγιάσης και τον πυροβολεί στ’ αυτί. Τον ρίχνει κάτω, του δίνει και τη χαριστική βολή. Το κοπέλι από τις Καμάρες, το κουμπαράκι μας τα θώρειε όλα αυτά. Για να μη μαρτυρήσει βγάνει ο Μαγιάσης το όπλο να το σκοτώσει. Ξεσηκώθηκαν τότε οι Γερμανοί, αντέδρασαν, δεν τον άφησαν να το κάνει και το κοπέλι εγλίτωσε…<br />
<br />
Πέρασαν οι μέρες, έφυγαν οι Γερμανοί, ήρθε η μέρα της απελευθέρωσης. Στο μυαλό του Γιώργη δεν υπήρχε άλλη σκέψη από την εκδίκηση. Δεν άντεχε να μην πάρει πίσω το αίμα· ήθελε με κάθε τρόπο και κάθε θυσία να σκοτώσει τον προδότη.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">- Όχι, δεν ήθελα να κάμω βεντέτα, δεν είχα εγώ οικογενειακά, ήθελα να τον σκοτώσω γιατί δεν είχε δικαίωμα να ζει, όχι μόνο γιατί είχε σκοτώσει τον αδελφό μου. Ξέρεις πόσους λάκκους είχε ανοίξει ο Μαγιάσης; Πόσα κοπέλια είχε αφήσει ορφανά, πόσες γυναίκες χήρες; <b><u>Τρακόσους εξήντα δυο μετρημένους είχε σκοτώσει στην Κρήτη, τρακόσους εξήντα δυο…</u></b></span><br />
Έμαθε ότι ο «λεγάμενος» (έτσι τον αποκάλεσε) είχε συλληφθεί στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση και ότι τον είχαν στείλει στην Κρήτη για να δικαστεί. Άρχισε να τον ψάχνει. Κατεβαίνει στο Ηράκλειο, βρίσκει τον τρόπο να προμηθευτεί ρούχα ενωμοτάρχη της Χωροφυλακής, τα φορά και βγαίνει στους δρόμους. Με αυτή τη στολή μπορούσε να πάει παντού. Σε τμήματα της χωροφυλακής, σε κρατητήρια, παντού· όλο και κάπου θα έβρισκε τον κρατούμενο δοσίλογο… Χρόνια μετά θυμόταν πως ήταν δύσκολο· δεν μπορούσε να μιμηθεί ούτε το ζάλο, ούτε το ύφος του χωροφύλακα.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">- Ντύθηκα χωροφύλακας αλλά δεν εκάτεχα να προπατώ με αυτή τη στολή, μου φαινόταν πως με ξάνοιγαν όλοι στο δρόμο. Κατάφερα να μπω στη φυλακή χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Εγύρισα όλα τα κελιά, είδα άλλους γκεσταμπίτες, είδα κρατούμενους, πουθενά ο Μαγιάσης. Τον είχανε στην απομόνωση.</span><br />
Απογοητευμένος πετά τα ρούχα του χωροφύλακα και αρχίζει να σχεδιάζει άλλους τρόπους. Το μυαλό του δεν ησύχαζε ούτε στιγμή. Κάπως έτσι έφτασε η μέρα της δίκης. Τριάντα Απριλίου του 1947 (ο Γιώργης μου έλεγε πως ήταν το 1946, αλλά η μετέπειτα έρευνα κατέδειξε ότι η δίκη έγινε ένα χρόνο μετά). Τα μέτρα ασφαλείας αυστηρότατα. Η χωροφυλακή ήξερε ότι κινδύνευαν οι δοσίλογοι και έλεγχε εξονυχιστικά τον κάθε Κρητικό που περνούσε την πόρτα της δικαστικής αίθουσας. Έψαχναν μέσα στα στιβάνια, στις μασχάλες, στις ζώνες, παντού. Ο Γιώργης ήταν μάρτυρας κατηγορίας. Δικηγόρος πολιτικής αγωγής ήταν ο συγχωριανός και θείος του, ο Βασίλης ο Βρέντζος. Πρωί – πρωί τον καλεί στο γραφείο του και του παίρνει με το ζόρι το όπλο και ένα στιλέτο που κρατούσε· τα άφησε πάνω στο δικηγορικό γραφείο και έφυγαν μαζί για το δικαστήριο. Μεταφέρω και πάλι τα λόγια του:<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">- Τον εξεγέλασα. Επήγα στην αγορά, βρίσκω ένα καλό μαχαίρι, βάνω το μαχαιρά να το ακονίσει να κόβει σαν ξυράφι, το παίρνω και φεύγω. Φτάνω στο δικαστήριο, αλλά πώς να περάσω; Περίμενα καρτερικά να κάμουν διάλειμμα και να αδειάσει η αίθουσα. Την ώρα αυτή σταμάτησαν οι έλεγχοι. Σιμώνω στην πόρτα, την ανοίγω λίγο – λίγο, κανείς δεν ήταν μέσα, προλαβαίνω και καρφώνω το μαχαίρι στο μαδέρι, στην πίσω μεριά, στο κούφωμα της πόρτας, αλλά κάτω χαμηλά για να μη φαίνεται. Σε λίγο ξανάρχισε η δίκη, πήγα κι εγώ, με έλεγξαν, έψαξαν ακόμη και στα τακούνια τω στιβανιώ μου. Δεν ηύραν τίποτα, πέρασα στο διάδρομο, όχι μέσα στην αίθουσα, περιμένοντας την ευκαιρία να αρπάξω το μαχαίρι. Ο πρόεδρος φώναζε έναν – ένα τους μάρτυρες: Χριστομιχάλης Ξυλούρης, Στεφανογιώργης Δραμουντάνης, Παπαγιάννης Σκουλάς κι άλλοι, κι άλλοι. Ήταν να φωνάξει το όνομα του Γιώργη του Δραμουντάνη, αλλά κάνει λάθος και φωνάζει «Γεώργιος Βρέντζος», μπαίνω μέσα, σιμώνω και τότε καταλαβαίνει ο Πρόεδρος ότι έκανε λάθος. Μου λέει να φύγω και να φέρουν τον Δραμουντάνη. Απάνω στη σύγχυση σκύβω πιάνω το μαχαίρι και ξαναβγαίνω στο διάδρομο χωρίς να με δει κανείς. Σε λίγη ώρα έρχεται η σειρά μου, με φωνάζουν, μπαίνω στην αίθουσα και θωρώ τον κακούργο να κάθεται και να τον προστατεύουν οι χωροφύλακες.</span><br />
<br />
Λίγα δευτερόλεπτα μετά άρχιζε η κατάθεση… Τον ρωτά ο Πρόεδρος, «τι γνωρίζετε διά την εκδικαζομένην υπόθεσιν, κύριε μάρτυς;» Απάντηση καμιά. Σαν να μην άκουγε, να μην επικοινωνούσε· αλλού ήταν εκείνου ο νους του. Ξαναρωτά ο Πρόεδρος: «Κύριε μάρτυς, καταλάβατε τι σας ρώτησα;» Ο Γιώργης κουνά το κεφάλι, «ναι, ναι, εκατάλαβα», λέει. «Τι γνωρίζετε, λοιπόν;» Πάλι σιωπή. Και αναστάτωση. Όλοι τον κοιτάζουν καθώς στέκεται σχεδόν αποσβολωμένος μπροστά στους δικαστές. Αρχίζει να ψελλίζει κάτι μισόλογα, μασημένα. «Μα δεν έχετε εδώ το μυαλό σας, κύριε μάρτυς;» ξαναλέει απορημένος ο Πρόεδρος. Και φυσικά δεν το είχε. Τότε ακριβώς κάνει ένα βήμα πίσω. Όλοι τον κοιτάζουν. Σαν αστραπή τραβά το μαχαίρι και το καρφώνει με δύναμη στην κοιλιά του Μαγιάση. Χώνεται η λεπίδα στο σώμα του. Ο Βρέντζος νιώθει το κεφάλι του να βουίζει· ένας χωροφύλακας τον είχε χτυπήσει με τον υποκόπανο του όπλου· άλλος ένας τον χτυπά στο χέρι, το δεξί· μαραίνεται. Αλλά το πείσμα δεν τον αφήνει. Πιάνει τη λαβή με το άλλο χέρι, το αριστερό· δεύτερη μαχαιριά… αίματα, φωνές, ο Μαγιάσης λυγίζει, οι δικαστές αποχωρούν, κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει τι έγινε τότε στο δικαστήριο. Οι χωροφύλακες είναι έτοιμοι να δράσουν, ίσως να τον χτυπούσαν πιο βαριά, ίσως και να τον σκότωναν ακόμη· τόσο δύσκολες ήταν αυτές οι μέρες. Την ώρα εκείνη ακούγεται η φωνή ενός άλλου χωροφύλακα, Κλάδο τον έλεγαν, «μην τον πειράξετε γιατί έχουν ζώσει οι Ανωγειανοί το δικαστήριο». Ψέματα το έλεγε. Αλλά αυτό το ψέμα έκανε τα πνεύματα να ηρεμήσουν. <span class="Apple-style-span" style="color: red;">«Θέλω τον Εισαγγελέα»</span>, ακούγεται η φωνή του Βρέντζου. Το μαχαίρι το κρατούσε ακόμη στο χέρι του. Σαν ήρθε ο Εισαγγελέας, πλησίασε με θάρρος. Παρέδωσε το ματωμένο μαχαίρι και δήλωσε πως δεν θέλει να κάνει κακό σε κανέναν άλλο.<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red;">- Του είπα να με δικάσει, να με συλλάβει, να κάνει ό,τι λέει ο νόμος. Εγώ ήμουν ήρεμος πια, είχα ξαλαφρώσει, είχα κάνει αυτό που έπρεπε. Γυρίζω πίσω και θωρώ ανθρώπους να κλαίνε από χαρά και συγκίνηση, άλλοι με χειροκροτούσαν, άλλοι φώναζαν μπράβο. Με έκλεισαν στη φυλακή και με πήγαν στα Χανιά για να δικαστώ.</span><br />
<br />
Ο Βρέντζος θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία· από την αρχή ως το τέλος. Στις «Κρητικές Εικόνες» του 1982 έγραφα πως όλες αυτές οι λεπτομέρειες «δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν στον περιορισμένο χώρο του περιοδικού». Το ίδιο λέω και σήμερα.<br />
Στα Χανιά, στο δικαστήριο, ο Βρέντζος παρακολουθούσε τη δίκη του σχεδόν αδιάφορος. Ο Εισαγγελέας είχε προτείνει την ενοχή και την θανατική καταδίκη του. Αλλά και πάλι ένα απρόβλεπτο γεγονός ήρθε να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Ο Καπετάν Γύπαρης έφτασε στο δικαστήριο, έβγαλε ένα χαρτί, το παρέδωσε. Ήταν μια απόφαση του Συμμαχικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής. Ο Βρέντζος θυμόταν πως η απόφαση καλούσε τους Κρητικούς να σκοτώσουν τον Μαγιάση και τους άλλους γκεσταμπίτες. Επομένως, δεν επρόκειτο για ένα φονικό· το θεώρησαν ως καθήκον απέναντι στην πατρίδα. Ο Βρέντζος αθωώθηκε. Γύρισε στο χωριό του σαν ήρωας. Κι από τότε κάθε χρόνο ανηφόριζε στη Νίδα τη μέρα της Ανάληψης για να κάνει το μνημόσυνο του αδελφού του.<br />
<br />
Λίγα χρόνια μετά τη συνέντευξη ο Γιώργης ο Βρέντζος πέθανε. Πήγε να συναντήσει τον αδελφό του και τους άλλους μάρτυρες του αγώνα.<br />
Φέτος το καλοκαίρι που βρέθηκα στη Νίδα συνάντησα τον Γιάννη τον Καλομοίρη, στο περίπτερο του Στελή του Σταυρακάκη, μαζί με μια παρέα Ανωγειανών. Δεν τον γνώρισα. Αλλά και δεν χρειάστηκε πολύ για να θυμηθώ τον άνθρωπο που με είχε βοηθήσει το φθινόπωρο του 1982, νέο δημοσιογράφο τότε, να ζήσω μια μοναδική στιγμή· την πρώτη και τελευταία συνέντευξη που έδωσε ο πρωταγωνιστής μιας από τις πιο παράξενες μετακατοχικές ιστορίες, ο ήρωας των ανωγειανών και των καστρινών θρύλων.<br />
<br />
Ο Μαγιάσης… «ΕΛΑΣίτης»<br />
<br />
Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ πότε και πώς είχε συλληφθεί ο Μαγιάσης και κάτω από ποιες συνθήκες οδηγήθηκε στο δικαστήριο δοσιλόγων. Το έμαθα τυχαία φέτος από ένα φίλο που ασχολείται συστηματικά με την ιστορία αυτής της περιόδου. Και το δημοσιεύω εδώ γιατί ίσως να φωτίζει μια ακόμη πλευρά της ιστορίας.<br />
Μετά την απελευθέρωση ο περιβόητος Μαγιάσης παρίστανε… τον αντιστασιακό. Φόρεσε στολή αντάρτη, έβαλε στο καπέλο του το σήμα του ΕΛΑΣ και άρχισε να κυκλοφορεί στην Αθήνα, εκεί που κανείς δεν γνώριζε για τη δράση του στην Κρήτη. Έτσι… λεβέντη και περιβεβλημένο με το κλέος του ήρωα τον συνάντησε ένας Κρητικός, ονόματι Μαμαλάκης, στην Ομόνοια. Ο Μαμαλάκης συνεργαζόταν με ένα ναυτιλιακό πρακτορείο, μάλλον ήταν οικογενειακή επιχείρηση και ασχολούνταν με μεταφορές από και προς την Κρήτη με ιδιόκτητα καΐκια. Το κλίμα στην Αθήνα ήταν παράξενο. Κόσμος πολύς στους δρόμους, οι Έλληνες έβγαιναν από μια μεγάλη περιπέτεια η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον ήταν έκδηλη. Όπως ήταν έκδηλη και η σύγχυση.<br />
Ο Μαγιάσης μπήκε στο πρακτορείο και άρχισε να διαπραγματεύεται τη μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων ελαιολάδου από την Κρήτη στην Πελοπόννησο. Κανείς δεν ξέρει με ποιόν τρόπο είχε αποκτήσει τόσο λάδι. Ή, μάλλον, όλοι υποψιαζόμαστε. Αν και η πείνα θέριζε τις ανθρώπινες ζωές οι συνεργάτες των κατακτητών είχαν τον τρόπο τους.<br />
Έτριβε τα μάτια του ο Μαμαλάκης. Δεν πίστευε ότι ο άνθρωπος που είχε μπροστά του ήταν ο μακελάρης της Κρήτης, και μάλιστα ντυμένος με στολή αντάρτη. Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος του δοσίλογου. Αντί να διαπραγματευτεί τη μεταφορά ο ναυτιλιακός πράκτορας, φρόντισε να ενημερώσει τον ΕΛΑΣ ή κάποιον άλλο. Έτσι συνελήφθη ο Μαγιάσης…<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: #f6f6ee; font-family: Arial, Verdana, Helvetica, sans-serif;">πηγή : <a href="http://www.%20karmanor.gr/">ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ </a></span><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
<i><b><span class="Apple-style-span" style="color: #999999;">Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</span></b></i></div></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-40074528486893971412011-09-08T04:26:00.000-07:002011-09-08T04:55:16.204-07:00Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvtdtVUj5rBRQtMgWz_5vsvVEKYjkKNZ6-Jo1a7b6T3feGcDS4flGZGEj0F-EoG7WCst359ZkL3M00Zt_GZAbwEvn0o3AGtwZmOpsDdY7Gz5NmZq_Pm3dS6yVDoefugKsYCYYR5kfvXZND/s1600/%25CE%2593%25CE%25B5%25CF%258E%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%258A%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><img border="0" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvtdtVUj5rBRQtMgWz_5vsvVEKYjkKNZ6-Jo1a7b6T3feGcDS4flGZGEj0F-EoG7WCst359ZkL3M00Zt_GZAbwEvn0o3AGtwZmOpsDdY7Gz5NmZq_Pm3dS6yVDoefugKsYCYYR5kfvXZND/s400/%25CE%2593%25CE%25B5%25CF%258E%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%258A%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></span></a></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ένας απ’ τους πολλούς και μεγάλους πρωταγωνιστές και ήρωες της Επανάστασης, που δολοφονήθηκε με ύπουλο τρόπο απ’ το Ρωμαίικο παρακράτος ήταν και ο </span><span style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Γεώργιος Καραϊσκάκης</span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">.</span></span><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;"> Υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αγωνιστής και μία </span><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">τεράστια στρατιωτική ιδιοφυΐα</span><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;"> του απελευθερωτικού Αγώνα του 1821. Παρά την έλλειψη μόρφωσής του το στρατηγικό του δαιμόνιο τον οδηγούσε σε κάθε ρωμαλέα και επιτυχημένη ενέργεια του στρατιωτικού του βίου, απ’ την εποχή που βγήκε για πρώτη φορά ως Κλέφτης στα βουνά μέχρι και το σημείο της προδοτικής δολοφονίας του στην μάχη του Ανάλατου.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">«O Kαραϊσκάκης προσηλώθη αναποσπάστως εις την εθνικήν δόξαν, διεκρίθη ως ουδείς άλλος και εν μέσω δεινής απορίας αφήλκυσε πλήθη πεινόντων και γυμνητευόντων και τους οδήγησεν εις την δόξαν όχι θεραπεύων, αλλά χαλινών τας ορέξεις των και απαγορεύων τας καταχρήσεις των». Σ. Τρικούπης.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span><br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Απ’ όλους τους ιστορικούς αναφέρεται ως γιός της καλογριάς Ζωής Διμισκή, που γεννήθηκε το 1872 εντός σπηλαίου κοντά στο χωριό Μαυρομμάτι Καρδίτσας. Για κάποιους πατέρας του ήταν ο κλεφταρματωλός του Βάλτου Δημήτρης Ίσκος (Φωτιάδης) ή Καραΐσκος (Περραιβός, Γαζής, Βλαχογιάννης), για κάποιους άλλους ο κλέφτης Αραπόγιαννος, ενώ για κάποιους άλλους παραμένει μυστήριο. Υπάρχει όμως και μία σημαντική μαρτυρία του υπαρχηγού του Ναπολέοντος Ζέρβα και του ΕΔΕΣ Μιχάλη Μυριδάκη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν για την πατρική του καταγωγή. Στο βιβλίο του «Η Εθνική Αντίσταση ΕΔΕΣ-ΕΘΕΑ 1941-44 τόμος Α΄», αναφέρει ότι όταν βρισκόταν στο χωριό Σκουληκαριά της Ηπείρου πολεμώντας τους Ιταλούς, συνομιλούσε με κατοίκους του χωριού.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ένας απ’ αυτούς του είπε για την καταγωγή του Καραϊσκάκη: «Εγνώριζα ότι ο Καραϊσκάκης καταγόταν απ’ την Σκουληκαριά αλλά μου έκανε εντύπωση, όταν μου είπαν, ότι πρώτα είχε αρχίσει αυτός τον εθνικό αγώνα απ’ τον Αη-Λια. Όταν δε ερώτησα αυτόν πως το γνωρίζει αυτός μου απήντησε, ότι απ’ τις ιστορίες παλαιοτέρων συγχωριανών του και από ένα μικρό βιβλίο που είχαν εκδώσει το 1843 δώδεκα δημογέροντες της Σκουληκαριάς δηλαδή δεκαοκτώ έτη μετά απ’ τον θάνατό του, σχετικά με τον τρόπο που εγεννήθη απ’ τους γονείς του και την ιστορία των πρώτων χρόνων της ζωής του. Συγκεκριμένα μου είπε ότι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν νόθο παιδί μιας πεντάμορφης κοπέλας της Σκουληκαριάς της Διαμάντω Διμισκή και ενός αρματωλού του Νικολάου Πλακιά κι αυτού κατοίκου της Σκουληκαριάς και ότι εγεννήθη μέσα σ’ ένα κελί του μοναστηριού της Παναγίας της Σκουληκαριάς. Εκεί είχαν κλείσει την Διαμάντω οι δύο κλέφτες αδελφοί της Κώστας και Γιώργος για ν’ αποφεύγει τις ενοχλήσεις των Τούρκων, που είχαν μόνιμα εγκαταστημένα καρακόλια στο χωριό. Γι’ αυτό τον λόγο αυτή ύστερα από απόφαση της μάνας της και των αδελφών της ζούσε στο μοναστήρι και φορούσε ράσα χωρίς να είναι καλογριά, ότι η Διαμάντω όταν ζούσε στο μοναστήρι εσυνδέθη ερωτικά με τον αρματωλό συγχωριανό της Νικόλαο Πλακιά απ’ τον οποίο και έμεινε παράνομα έγκυος και που ότι η εγκυμοσύνη της είχε μείνει μυστική ακόμα και απ’ τον ηγούμενο του Μοναστηριού Καλλίνικο συγγενή της Διαμάντως. Ύστερα από σαράντα μέρες μετά την γέννηση του παιδιού ο ηγούμενος του μοναστηριού με κάθε μυστικότητα και με το όνομα Ζωή έστειλε αυτήν και το νεογέννητο στον φίλο του ηγούμενο του μοναστηριού του Αγ. Γεωργίου στο Μαυρομμάτι της Καρδίτσας, που πριν με επιστολή του τον είχε ειδοποιήσει. Εκείνος για να την προστατεύσει την πήρε χωρίς ράσα βέβαια για να εργάζεται στην υπηρεσία του μοναστηριού και να μεγαλώνει το παιδί της. Μετά από οκτώ έτη ξαναγύρισε στην περιοχή του τόπου της γεννήσεώς της. Εγκαταστάθηκε σαν Ζωή πάλι στο χωριό Δούνιτσα του Βάλτου γειτονικό χωριό της Σκουληκαριάς. Εκεί δούλευε και είχε μαζί της τον γιο της Γεώργιο στο αρχοντικό του Δημητρίου Ίσκου, που σαν τραυματία τον είχε περιποιηθεί στο μοναστήρι τ’ Αη Γιώργη της Καρδίτσας. Επειδή το παιδί δούλευε σαν παραγιός του Ίσκου και είχε πολύ μαύρο δέρμα τα παιδιά της Δούνιτσας τον φώναζαν Καρά του Ίσκου. Λόγω του ότι το μυστικό είχε μαθευτεί οι κλέφτες αδελφοί της Διαμάντως σκότωσαν τον σπιούνο Νικόλαο Πλακιά μέσα στον συνοικισμό Γιαννιώτη, όταν αυτός οδηγούσε τούρκικο ασκέρι εναντίον τους».<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Επομένως σύμφωνα με αυτή την μαρτυρία ο Καραϊσκάκης, ούτε γιος καλογριάς υπήρξε, όπως αρέσκεται να προσφωνείται απ’ την «επίσημη ιστορία» μας, ούτε πατέρα είχε τον Ίσκο ή τον Αραπόγιαννο. Ο ίδιος δεν μίλησε ποτέ και σε κανέναν για τον πατέρα του, παρά αποκαλούσε τον εαυτό του περήφανα και σαρκαστικά μπάσταρδο ή μούλο.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Κατά τα πρώτα εφηβικά του πήρε όπλο έγινε κλεφτόπουλο και βγήκε στα βουνά. Λίγο καιρό αργότερα πήγε στον Κατσαντώνη, όπου και έγινε το πρωτοπαλίκαρό του. Δίπλα του έμαθε τα μεγάλα μυστικά του ανταρτοπόλεμου. Μετά τον θάνατο του Κατσαντώνη ο Καραϊσκάκης και οι λίγοι Κλέφτες που είχαν απομείνει προσκύνησαν τον Αλή πασά, όπου και διέμειναν στην αυλή του ακολουθώντας τον στις διάφορες εκστρατείες του. Οι περισσότεροι οπλαρχηγοί Ρωμαίικης καταγωγής, που μαθήτευσαν εκεί μυήθηκαν απ’ την Φιλική Εταιρεία στην ιδέα και στην δημιουργία του Νεοελληνικού κράτους.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο μετεπαναστατικός ορυμαγδός της Ρωμιοσύνης<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Η Β΄ Εθνική Συνέλευση στο Άστρος Κυνουρίας το 1823 έγινε απ’ τους κοτζαμπάσηδες, τους μεγάλους πλοιοκτήτες και τους κληρικούς, με σκοπό να στραγγαλίσουν τον λαό και τους οπλαρχηγούς του. Έτσι έστρεψαν την επανάσταση σε εμφύλιο πόλεμο εναντίον τους. Πρόκειται για την αντεπανάσταση, που αναφέραμε παραπάνω. Όμως η διαφωνία ανάμεσά τους για το πάνω χέρι της εξουσίας δημιούργησε και πόλεμο αναμεταξύ τους. Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ο ραδιούργος Φαναριώτης πρωθυπουργός Μαυροκορδάτος εκδιώχθηκε ταπεινωμένος απ’ την προεδρία του Εκτελεστικού σώματος δια της βίας απ’ τον Κολοκοτρώνη και πήγε στην Δυτική Στερεά. Εκεί όμως βρήκε έναν άλλο μεγάλο εχθρό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Για τον Καραϊσκάκη ο Μαυροκορδάτος ήταν «το τζογλάνι του Ρέιζ αφέντη, ο τεσσαρομάτης». Ο Φωτιάδης γράφει γι’ αυτόν: «Ο πιο διαβολεμένος απ’ όλους τους Φαναριώτες, που ήρθανε στην Ελλάδα στάθηκε ο Μαυροκορδάτος. Το τι κακό έκανε αυτός ο άνθρωπος σε τούτον τον τόπο δεν λέγεται. Και δεν το πλέρωσε μονάχα η γενιά του Εικοσιένα. Ίσαμε τώρα το δικό του πνεύμα μας κυβερνάει και δεν μας αφήνει να προκόψουμε» («Καραϊσκάκης» σελ. 117).<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Μαυροκορδάτος προσεταιρίστηκε τον Γιαννάκη Ράγκο αντίπαλο του Καραϊσκάκη στο αρματολίκι των Αγράφων, ο οποίος συνέπραττε φανερά με τους Τούρκους εναντίον των Ρωμιών. Το Ρωμαίικο καθεστώς δεν τον κατηγόρησε ποτέ όμως για την προδοσία του αυτή, λόγω της καλής σχέσης του με τον Μαυροκορδάτο και του κατεστημένου του.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Την ίδια εποχή ο Καραϊσκάκης μετέβη στην Κεφαλονιά λόγω της φυματίωσης, που τον ταλαιπωρούσε. Υπό την καθοδήγηση του Μαυροκορδάτου ο Ράγκος επιτέθηκε στις δυνάμεις του, που βρίσκονταν τώρα υπό την ηγεσία του Αντώνη Ζαραλή, τον οποίο είχε αφήσει στο πόδι του. Ο Καραϊσκάκης γύρισε στα Άγραφα κακήν κακώς και προσπάθησε να πείσει τον Μαυροκορδάτο ν’ αλλάξει την εναντίον του τακτική. Όμως ο Μαυροκορδάτος είχε σκοπό την εξόντωση του Καραϊσκάκη, αφού αποτελούσε εμπόδιο στις βλέψεις του.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Οι συκοφαντίες του Μαυροκορδάτου<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Έτσι φθάνουμε στις ψεύτικες κατηγορίες, που κατασκεύασε ο Μαυροκορδάτος εναντίον του Καραϊσκάκη για δήθεν για προδοσία του στους Τούρκους. Οι καθεστωτικοί του Ρωμαίικου παρακράτους, όσους απ’ τους ηρωικούς οπλαρχηγούς δεν μπορούσαν να τους δολοφονήσουν ή να τους προδώσουν στους Τούρκους τους δίκαζαν για προδότες: Γράφει ο Ν. Σπηλιάδης στα («Απομνημονεύματα 1821-1843», τόμος Γ΄, σελ.41): «Πλην ο Καραϊσκάκης υπό του οποίου την σημαίαν κατετάσσεντο πρόθυμοι κι αυθόρμητοι οι στρατιώται διότι τον ηγάπων, όχι μόνον ήτον αρκετά δυνατός αλλά και κάθ’ ημέραν εγίνετο δυνατότερος, διότι ο αριθμός των υπό την οδηγίαν του στρατιωτών αδιακόπως επολλαπλασιάζετο και επομένως εγίνετο προς αυτόν φοβερότερος. Δια τούτο ο Μαυροκορδάτος κατέφυγεν εις την συκοφαντίαν και τον κατηγορεί ως προδότην, συνενοούμενον τάχα με τον Ωμερβριώνην, επί σκοπώ να του παραδώσει την Δυτικήν Ελλάδα».<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Έφθασε μάλιστα να πλαστογραφήσει έγραφα, που δήθεν βρέθηκαν πάνω σε κάποιον στημένο μάρτυρα, όπου απ’ την εικονική σύλληψή του απεδείκνυαν, δήθεν, ότι ο Καραϊσκάκης ήταν προδότης: «Ο Μαυροκορδάτος επιβαρύνει την κατηγορία του κατά του Καραϊσκάκη, την οποίαν επεστήριξεν επί ενός και μόνον μάρτυρος του Κωνσταντίνου Βουλπιώτου, ος τις απήλθεν εις Ιωάννινα δι’ υπόθεσίν του και μέλλων να επιχειρήσει πάλιν το αυτόν ταξείδιον συνελλήφθη από τον Μαυροκορδάτον, ανεκρίθη και ομολόγησεν ότι εγνώριζε και ο Καραϊσκάκης τα εις Ιωάννινα ταξείδια του. Ευρέθησαν δε πάνω του γράμματα του Μαυροκορδάτου αυτού και άλλων οπλαρχηγών, επιπλήξεις δια την άτακτον διαγωγήν του (τα οποία ήσαν πιθανώς πλαστογραφημένα), ως μέλλοντα τάχα ν’ αποδείξωσιν εις τον Ωμερβιώνην, ότι ο Καραϊσκάκης ήτον προς αυτόν πιστός, ενώ η άτακτος διαγωγή του, ούτε προδοσίαν, ούτε πίστιν αποδεικνύει προς τον Καραϊσκάκην».</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsOppRFy_QKeMLL66Gf1xR9P7hK414T_xmzrhBUJ7YKglDP0w1Jul1MMB2ziYD9Xll_d7NWDd6C6hT1NptBTVOVyPzRsV2G5LI9-Axg21B4SvPH0NRFNkEYmZzIQvTgmBCYiLlPuJgy3yO/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsOppRFy_QKeMLL66Gf1xR9P7hK414T_xmzrhBUJ7YKglDP0w1Jul1MMB2ziYD9Xll_d7NWDd6C6hT1NptBTVOVyPzRsV2G5LI9-Axg21B4SvPH0NRFNkEYmZzIQvTgmBCYiLlPuJgy3yO/s400/%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1.bmp" width="277" /></span></a></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><span style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;"><o:p> </o:p></span> </span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Το Διάταγμα Μαυροκορδάτου σύστασης δικαστηρίου για την καταδίκη του Καραϊσκάκη («Ελληνικά Χρονικά», 29/9.4.1824.)<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Παρωδία δίκης σε εκκλησία-δικαστήριο με πρόεδρο επίσκοπο</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Έφτασε μάλιστα στην θέση να σύρει σε δίκη τον Καραϊσκάκη: «Τοιουτοτρόπως ο Μαυροκορδάτος ετέκτηνε την προδοσίαν του Καραϊσκάκη… Δεν δύναται δε να τον καταδικάσει ως προδότην, διότι διόρισεν επιτροπήν να δικάσει και αυτόν και όσους άλλους ήθελον ευρεθεί ένοχοι των αναφυσικών διχοστασιών (όχι της προδοσίας). Διόρισε και συνηγόρους να παρουσιάσωσι τα δικαιώματα του έθνους εναντίον του και εναντίον όσων άλλων ήθελον φανεί ένοχοι επιβουλής κατά της πατρίδος (αλλά φανεί και όχι αποδειχθεί)» (σελ.42).<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Μαυροκορδάτος όρισε πρόεδρο της εισαγγελικής επιτροπής τον επίσκοπο Πορφύριο από την Άρτα. Η δίκη παρωδία έγινε την 1η Απριλίου (σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα!) στην εκκλησία της Παναγίας στο Αιτωλικό που χρησίμευσε σαν δικαστήριο. Ο επίσκοπος Πορφύριος ανήγγειλε τις κατηγορίες, οι οποίες ήταν δεκατρείς τον αριθμό και δεν θα μπορούσαν ν’ απευθυνθούν ούτε στον μέγιστο εγκληματία και προδότη της ιστορίας. Η κάθε μία απ’ αυτές οδηγούσε τον Καραϊσκάκη στο εκτελεστικό απόσπασμα. Κατηγορίες όπως «κρυφή ανταπόκριση με τους εχθρούς», «εσχάτη προδοσία», «έπιασε άρματα εναντίον της πατρίδος», «χρηματίστηκε απ’ τους Τούρκους», «απείθεια σε διαταγές ανωτέρων του» κ.ά. Όμως εκείνος αντιμετώπισε θαρραλέα ειρωνικά και με εύστοχη αστειολογία τις ψευδείς αυτές κατηγορίες των εχθρών του.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Τελικά η απόφαση ήταν καταδικαστική κηρύσσοντας τον Καραϊσκάκη επίβουλο κατά της πατρίδας και ένοχο προδοσίας. Παρά ταύτα η ποινή της επί τόπου εξορίας του, που του επιβλήθηκε ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τις βαρύτατες κατηγορίες που τον εβάρυναν. Ύστερα απ’ την επαίσχυντη δολοφονία του Ανδρούτσου απ’ τους καθεστωτικούς ο Καραϊσκάκης είχε πάρει τα μέτρα του, φροντίζοντας να έχει μέσα και γύρω απ’ την εκκλησία-δικαστήριο εξακόσιους αρματωμένους άνδρες αφοσιωμένους προς αυτόν, έτοιμους να τον προστατεύσουν ανά πάσα στιγμή με τη ζωή τους. Είχε επίσης και την συμπαράσταση του καπετάνιου Α. Ίσκου, που κατέβαινε ήδη απ’ τον Βάλτο με τους άνδρες του για να βοηθήσει το φίλο του. Ο Μαυροκορδάτος και οι κατήγοροί του φοβήθηκαν το μακελειό που θα επακολουθούσε αν τον καταδίκαζαν σε θάνατο. Έτσι η λύση της εξορίας ήταν η πιο συμφέρουσα.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Εξορία και αφορισμός του Καραϊσκάκη<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Δύο ημέρες μετά την απόφαση ο Καραϊσκάκης αναχωρούσε. Πριν φύγει πήγε απ’ το σπίτι του Μαυροκορδάτου, που ήταν συγκεντρωμένοι και οι άλλοι οπλαρχηγοί δηλώνοντάς του απειλητικά: «Αι! Μαυροκορδάτε, ηθελήσας να με προσάψεις την ατιμίαν της προδοσίας, αλλά ελπίζω να σε την σφραγίσω εις το μέτωπον μίαν ημέραν» (Ν. Σπηλιάδης «Απομνημονεύματα 1821-1843», τόμος Γ΄, σελ. 46). Ακολούθησε η αποκήρυξη και ο επίσημος αφορισμός του απ’ την Εκκλησία.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Τον Μάιο του 1824 ο Καραϊσκάκης έκανε χρήση της παραγράφου της αποκήρυξης και του αφορισμού του, όπου γινόταν λόγος για συγνώμη. Έτσι έστειλε γράμμα στον Μαυροκορδάτο ζητώντας άφεση των υποτιθεμένων αμαρτιών του. Στην επιστολή του, που σώζεται μέχρι σήμερα αναφέρει: «Εμένα η κακή μου τύχη έφερε αρρώστεια οπίσω. Δεν εξεύρω κι όλα απ’ τα κρύα τα πολλά ήταν, ή από τους τόσους αφορισμούς οπού μου εκάματε, και σε παρακαλώ να με συγχωρέσει η Διοίκησις και όλοι οι χριστιανοί και να μου σταλθεί και μία ευχή συγχωρητική παρά του αρχιερέως».<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Κατά τα έτη 1826 και 1827 ο Καραϊσκάκης με την ευφυή στρατηγική του, την ορμητικότητα και την ανδρεία του θ’ αναδειχθεί σε πρωτεύοντα ήρωα και υπερασπιστή της πατρίδας του, σφραγίζοντας το στόμα όλων των επικριτών του καθεστωτικών για δήθεν προδοσία και συνεργασία με τους Τούρκους.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDPC1xsqLUIMEJmWeS_6lPx5p4PC7IQIE4W07_GTp7cTPLdohoqFC8Y-xR7vPHeJLXiOin9KMLKkEAniX_AFEjnayEnd7RzzikxKjzxA3oUO9l5bRpFV2HLGuBml3uzmAfgvmqBzoo-VEc/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><img border="0" height="325" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDPC1xsqLUIMEJmWeS_6lPx5p4PC7IQIE4W07_GTp7cTPLdohoqFC8Y-xR7vPHeJLXiOin9KMLKkEAniX_AFEjnayEnd7RzzikxKjzxA3oUO9l5bRpFV2HLGuBml3uzmAfgvmqBzoo-VEc/s400/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1.jpg" width="400" /></span></a></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;"><o:p><br />
</o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Η ύπουλη δολοφονία του ήρωα από φίλια πυρά<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Και φθάνουμε στο σημείο της υποτιθέμενης ανεξιχνίαστης δολοφονίας του ήρωα. Η «Εταιρεία Στερεοελλαδικών Μελετών» έχει εκδώσει τ’ απομνημονεύματα του Κύπριου αγωνιστή, που πολέμησε ο ίδιος δίπλα στον Καραϊσκάκη, Ιωάννη Σταυριανού, «Πραγματεία των περιπετειών του βίου μου και συλλογή διαφόρων αντικειμένων αγνώστων εν τη Ελληνική Ιστορία». Στο έργο του περιγράφει την προσωπική του δράση κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1821 δίδοντας πλήθος στοιχείων για τα γεγονότα της εποχής.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Όμως η σημαντικότερη μαρτυρία του Σταυριανού αφορά τον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκε ο Καραϊσκάκης. Διαβεβαιώνει, ότι ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης δολοφονήθηκε από ρωμαίικο χέρι και ότι ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς του γεγονότος. Ο Σταυριανός δεν είναι ο μόνος ούτε ο πρώτος που αναφέρει ότι ο Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε. Όμως είναι ο μόνος και ο πρώτος, που το αναφέρει σαν πραγματικό γεγονός και όχι σαν αόριστη φημολογία. Η περιγραφή του είναι πραγματικά συγκλονιστική: «Ο Καραΐσκος άμα διέταξε τον υπασπιστήν του να καταδιώξει τους δύο ιππείς, έστρεψεν οπίσω απομακρυνθείς της μάνδρας ικανόν διάστημα. Τότες είδομεν στρατόν και ευθύς ο πυροβολητής ανεμείχθη εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο επικατάρατος δολοφόνος του Καραΐσκου. Οι οφθαλμοί του συντρόφου μου εν ριπή διέτρεξαν τον δολοφόνον και τον αρχηγόν. –Φρικτόν με λέγει εχάθημεν. –Πως πως τον απαντώ. –Είδες το όπλον όπου έπεσεν πλησίον του Καραΐσκου; Εκείνος όπου έφευγεν τον εβάρεσεν! –Τον είδα του είπον και στρέφω τους οφθαλμούς μου. Είδα τον Καραΐσκον κρατώντα τον δύο εκ δεξιών και δύο εξ’ αριστερών, και τον μετέφερον εις το στρατοπεδαρχείον. Ο Καραΐσκος άμα κτυπηθείς είπεν: “Κλάστε μου τώρα τον μπούτζον”. Τούτο το ήκουσαν πολλοί, εκ τούτων ίσως ουδείς υπάρχει. Εν ακαρεί δε διεδόθη ότι ο Καραΐσκος εδολοφονήθη συνεργία του Κίτζιου Τζαβέλα και Λάμπρου Βεΐκου, αλλά το διέψευσαν αμέσως δια να μην διχασθεί ο στρατός και δημοσίευσαν, ότι ο Γαρδικιώτης τον εσυνόδευσεν και πολύ επροσπάθησεν να μάθει περί της δολοφονίας και ότι ο Καραΐσκος ομολόγησεν ότι Τούρκος τις, τον οποίον δεν επρόσεξεν τον εκτύπησεν. Περί του υπαρκτού της δολοφονίας του Καραΐσκου τον ερώτησαν να τους ειπεί εμπιστευτικώς πόθεν εβαρέθη, ο Καραΐσκος τους απήντησεν ότι αν ζήσει γνωρίζει ποίος τον εκτύπησεν, ειδεμή ας του κλάσουν τον μπούτζον…» (Στίχοι 952-977).<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><br />
</span></div><div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Σταυριανός δεν ανήκε σε καμία πολιτική ή άλλους είδους παράταξη και δεν επεδίωκε κάποιους συγκεκριμένους σκοπούς γράφοντας αυτά. Σε μία παρόμοια αναφορά με τα γραφόμενα του Σταυριανού αναφέρεται και ο Σπύρος Αντωνιάδης για την δολοφονία του Καραϊσκάκη. Ο Κασομούλης τέλος ομιλεί για έναν παπά, που του εξομολογήθηκε ότι ένας στρατιώτης του σώματος του Κίτσου Τζαβέλα ο Κώστας Στράτης ενώ έστρεφε να πυροβολήσει τους Τούρκους πλήγωσε κατά λάθος τον Καραϊσκάκη. Ένας ακόμη καλοθελητής χριστιανός δολοφόνος όπως ο Μερκούριος μετέπειτα άγιος, που σκότωσε ύπουλα, πισώπλατα και με παρόμοιο τρόπο τον Ιουλιανό, ή παραβάτη κατά τους διώκτες του χριστιανούς.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-49555270676592467812011-09-06T01:04:00.000-07:002011-09-10T12:50:05.171-07:00Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης. Κύπρος 1974... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="http://www.noiazomai.net/mpikakis.files/image006.jpg" width="400" /></span></div><div style="margin: 0cm 0cm 13.5pt;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">ΚΥΠΡΟΣ 1974</span></span></div><div style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όταν οι Έλληνες πολεμούν σαν Μπικάκης</span></span></div><div style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: large;"><b><i>ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ</i></b></span></span></div><div style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><i><span class="Apple-style-span" style="color: red;"><b>Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ</b></span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"></span></i></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. </span><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού!</span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"></span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 37 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"></span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">«...Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη.</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των <metricconverter productid="4,2 χιλιοστών" w:st="on">4,2 χιλιοστών</metricconverter> των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. </span><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές</span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.noiazomai.net/mpikakis.files/image008.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="400" src="http://www.noiazomai.net/mpikakis.files/image008.gif" width="265" /></span></a></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Στα <metricconverter productid="300 μέτρα" w:st="on">300 μέτρα</metricconverter> εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα <metricconverter productid="270 μέτρα" w:st="on">270 μέτρα</metricconverter> το κάνει παλιοσίδερα, </span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Αλλάζει θέση, </span><span class="Apple-style-span" style="color: red;">εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!</span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"></span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Στα <metricconverter productid="200 μέτρα" w:st="on">200 μέτρα</metricconverter> καταστρέφει και το 3ο άρμα, </span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και </span><span class="Apple-style-span" style="color: red;">καταστρέφει και το 4ο </span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!</span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"></span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει <metricconverter productid="700 μέτρα" w:st="on">700 μέτρα</metricconverter> μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό!</span><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"></span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><b><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό καταδρομέα. Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…</span></b><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"></span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! </span><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο!</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ".</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.noiazomai.net/mpikakis.files/image005.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="310" src="http://www.noiazomai.net/mpikakis.files/image005.gif" width="400" /></span></a></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή - όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας - με την πίκρα της μη αναγνώρισης…</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον - εν ζωή τότε - Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…</span></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="color: red; font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;">Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="color: red; font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;">Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»</span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="color: red; font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><b>Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου, </b></span><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><b>που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…</b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: "Comic Sans MS"; font-size: large;"><b><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"><a href="http://anavaseis.blogspot.com/2011/07/1974.html">πηγή</a></span></b></span></div><div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><object style="height: 300px; width: 430px;"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/BW4DXUSXcKU?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/BW4DXUSXcKU?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="430" height="300"></object></span><br />
<div style="margin: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=BW4DXUSXcKU">πηγή</a></b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: large;"><b>========================================</b></span></div><div style="margin: 0cm;"><span style="font-family: "Comic Sans MS";"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-83054248999531084542011-09-05T03:05:00.000-07:002011-09-05T03:08:40.729-07:00Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΓΙΑΛΕΔΑΚΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Kagiales-Agalma.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="320" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Kagiales-Agalma.jpg" width="267" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;"> Ο </span><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Σπύρος Καγιαλές – Καγιαλεδάκης</span></span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">, ο «</span><b><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Θρύλος του Ακρωτηρίου</span></b><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">», έγραψε με τον ηρωισμό του και την αυτοθυσία του, μια από τις πιο ένδοξες στιγμές της Ελλάδος, κατά των Αγώνα των Κρητών, το 1897, για ένωση με την Μητέρα Πατρίδα.<o:p></o:p></span></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα, ακόμα ακόμα και τα Κρητικόπουλα αγνοούν την ύπαρξη αυτών των ηρώων.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ας όψεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που το μόνο που κάνει με επιτυχία, είναι να παράγει…στουρνάρια σε μεγάλες ποσότητες.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Ο Σπύρος Καγιαλές</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο Σπύρος Καγιαλές γεννήθηκε το 1872. Ο πατέρας του Δημήτρης, καταγόταν από τη Γραμβούσα και ήλθε νωρίς, μαζί με την οικογένειά του, από τα Καμπιά και εγκαταστάθηκε στην οδό Λάκων, στη Χαλέπα. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκαν εκεί και τα παιδιά του με τις οικογένειές τους, ολόκληρη η γειτονιά αποκλήθηκε «Καγιαλεδιανά».<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η μητέρα του Μαρία, το γένος Ορνεράκη, ήταν από τα Σφακιά.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"></span></span></div><a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span><br />
<div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όλοι οι άνδρες της οικογένειας έλαβαν μέρος σε όλους τους αγώνες της εποχής τους για την Ελευθερία και την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Στο Ακρωτήρι ο Σπύρος Καγιαλές υπηρέτησε από την αρχή της Επανάστασης του 1897 μαζί με τους αδελφούς του Γιώργο, Μανώλη, Αντώνη και Σήφη. Επίσης, έλαβε μέρος στις μάχες του Δρίσκου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, όπου και πάλι διακρίθηκε για την ανδρεία του και τιμήθηκε με την απονομή ειδικών μεταλλίων και διπλώματος.<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Spyros_Kagiales.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="320" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Spyros_Kagiales.jpg" width="246" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Γενναίος πολεμιστής υπήρξε και ο μονάκριβος γιος του Γιώργος, που διακρίθηκε στα πεδία των μαχών στη Μακεδονία, όπου και έπεσε. Ο χαμός του αγαπημένου του γιου, σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή του και υπήρξε η πραγματική αιτία του θανάτου του, αργότερα. Από τη γυναίκα του Μαρία, το γένος Καπνισάκη, που ήταν από τα Κοντόπουλα των Κεραμειών, απόκτησε εκτός από τον Γιώργο και μία κόρη, την Ειρήνη, που δε ζει πλέον και την οποία είχε παντρέψει στις Η.Π.Α. με ένα άξιο Κρητικόπουλο, τον Παύλο Μαντά.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Από την Ειρήνη, απόκτησε τρία εγγόνια, τον Μάκη (που και αυτός δε ζει πια), τη Μαρία (σύζυγο του Γ. Μακρίδη) και την Κατερίνα (σύζυγο του J. Kentz), που ζουν μεν στις Η.Π.Α. αλλά ποτέ δεν έπαψαν να κλείνουν βαθιά στην καρδιά τους την Κρήτη και την Ελλάδα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Τι κλίμα της εποχής</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
Οι χριστιανοί της Κρήτης υπέφεραν αφάνταστα από την αφόρητη κατάσταση που επικρατούσε στο νησί κι έτσι όπως συνέχιζε να εξελίσσεται στις αρχές του 1897.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 20 Ιανουαρίου οι Τούρκοι πυρπολούν πολλές συνοικίες και ιδιοκτησίες χριστιανών στα περίχωρα των Χανίων. Οι Χριστιανοί αναλαμβάνουν δράση, δημιουργούν προγεφυρώματα και πολιορκούν περιοχές όπου κυριαρχούσε το τουρκικό στοιχείο.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 22 η κατάσταση χειροτερεύει και την επόμενη ημέρα και από τις 3.30 μ.μ. οι Τούρκοι πυροβολούν αδιάκριτα κατά παντός.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Οι χριστιανοί κλείνονται στα σπίτια και στα μαγαζιά τους που πυρπολούνται, ενώ προηγουμένως παραβιάζονται και λεηλατούνται «εν μέσω πάσης θηριωδίας». Η κατάσταση είναι φρικτή. Οι φλόγες φαίνονται από μίλια μακριά. Μόχθοι 10ετιών εξαφανίζονται. Πυκνός καπνός σκεπάζει ολόκληρη την πόλη. Διάφορες εύφλεκτες ύλες προκαλούν ισχυρές εκρήξεις, που μαζί με τους κρότους των όπλων και τις «κωδωνοκρουσίες των εκκλησιών δημιουργούν φρικώδες πανδαιμόνιο». Αυτό το σκηνικό κράτησε 3 περίπου μέρες. Τα Χανιά και η Χαλέπα ερημώθηκαν και όσοι xριστιανοί διασώθηκαν, κατέφυγαν σε διάφορα σημεία της ελεύθερης Ελλάδας.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 24 Ιανουαρίου γίνεται σύσκεψη στο σπίτι του Έλληνα πρόξενου στη Χαλέπα, Ν. Γενάδη, στην οποία μετέχουν ο ίδιος και οι Κ. Μητσοτάκης, Α. Σήφακας, Ν. Ζουρίδης και Κ. Φούμης. Αποφασίστηκε να κηρυχθεί η Ένωση και να κληθεί ο βασιλιάς των Ελλήνων Γεώργιος να καταλάβει το νησί.<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Thorikto_Ydra.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="216" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Thorikto_Ydra.jpg" width="320" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Την επόμενη εκδίδεται ψήφισμα υπέρ της Ένωσης, αναγγέλλεται ότι πρόκειται να καταπλεύσει στο νησί ελληνικός στόλος και καταλαμβάνονται από τους επαναστάτες στρατηγικές θέσεις στο Ακρωτήρι.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 26 αποφασίζεται να ανυψωθεί η ελληνική σημαία στον Προφήτη Ηλία του Ακρωτηρίου ( «Ημερολόγιο Ακρωτηρίου» Γ.Σήφακα, έκδοση 1953, σελίδα 23).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Την ίδια ημέρα δημιουργείται προσωρινό στρατόπεδο στον περίβολο του ελληνικού προξενείου και τα μεσάνυχτα, φτάνουν έξω από το λιμάνι των Χανίων τα ελληνικά πολεμικά πλοία «Ύδρα», «Μυκάλη», «Μιαούλης» και «Αλφειός». Την αυγή επιδίδεται το ψήφισμα στους πρόξενους της Ελλάδας και των Μεγάλων Δυνάμεων.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 28 Ιανουαρίου 1897, ο λαός της Επαρχίας Σητείας, ζητά την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Την επομένη, με λαϊκό ψήφισμα κηρύσσεται η Ένωση στους Τζερμιάδες Λασιθίου και στην Ιεράπετρα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Την ίδια ημέρα, αποπλέει με προορισμό την Κρήτη μοίρα του ελληνικού πολεμικού στόλου, υπό τις διαταγές του πρίγκιπα Γεωργίου που την αποτελούσαν τορπιλοβόλα. Ο ίδιος επιβιβάζεται στο πλοίο «Σφακτηρία».<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 2 Φεβρουαρίου αποβιβάζεται στο Κολυμπάρι Χανίων ελληνικό εκστρατευτικό σώμα που το αποτελούσαν δύο τάγματα πεζικού, ένας λόχος μηχανικού και μία ορειβατική πυροβολαρχία, συνολικής δύναμης 1.500 περίπου ανδρών. Επικεφαλής τους ήταν ο συνταγματάρχης και υπασπιστής του βασιλιά, Τιμολέων Βάσσος.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 3 Φεβρουαρίου εκδίδει την πρώτη του προκήρυξη ως «αρχηγός του ελληνικού στρατού κατοχής της Κρήτης» από την Ιερά Μονή Γωνιάς και στη συνέχεια ξεκινά για τα Χανιά, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία όσες τουρκικές δυνάμεις συνάντησε στον δρόμο του. Η προέλασή του όμως εμποδίστηκε από αγήματα του ενωμένου στόλου των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, που διοικούσε ο Ιταλός υποναύαρχος Κανεβάρο. Τα αγήματα αυτά είχαν αποβιβασθεί από τα πλοία του στόλου για να αποτρέψουν σύγκρουση, να προστατεύσουν την πόλη και να διευκολύνουν διαπραγματεύσεις για το καθεστώς του νησιού.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο Τιμολέων Βάσσος, ζητά και λαμβάνει οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση του Θεόδωρου Δεληγιάννη, να αποφύγει σύγκρουση με τους «ξένους». Ταυτόχρονα η κυβέρνηση της Ελλάδας απορρίπτει απαίτηση των Μεγάλων Δυνάμεων, που ζητούσαν να αποσύρει από την Κρήτη το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Η δημιουργία στρατοπέδου</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Από τις 28 μέχρι και 31 Ιανουαρίου διαμορφώνεται και ενισχύεται το στρατόπεδο του Ακρωτηρίου. Οπλαρχηγοί με περίπου 650 μαχητές άφησαν τα μετερίζια τους και εγκαταστάθηκαν στο Ακρωτήρι. Παράλληλα το στρατόπεδο εφοδιάζεται με πολεμικό υλικό και άλλα χρήσιμα είδη, που έφθασαν κύρια</span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> </span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> με το πλοίο «Λαύριο» στην θέση Σταυρός και αποθηκεύτηκαν στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Αρχηγός των επαναστατών του στρατοπέδου ήταν ο γενναίος οπλαρχηγός Αντώνης Σήφακας, έμπορος και ποιητής, πρώτος μεταξύ ίσων, ανάμεσα στα μέλη της Επιτροπής του επαναστατικού στρατοπέδου, που την αποτελούσαν μεγάλες προσωπικότητες της εποχής οι Ελευθέριος Βενιζέλος, διδάκτορας του Δικαίου, δικηγόρος και π. βουλευτής, Νικόλαος Πιστολάκης, διδάκτορας του Δικαίου και π. εισαγγελέας, Γεώργιος Μυλωνογιαννάκης, διδάκτορας της ιατρικής και οπλαρχηγός, Χαράλαμπος Παπαδάκης, διδάκτορας του Δικαίου, Κωνσταντίνος Φούμης, διδάκτορας του Δικαίου και π. γενικός διοικητικός σύμβουλος της Διοίκησης Κρήτης. Όλοι τους μιλούσαν ξένες γλώσσες και αργότερα αποτέλεσαν και μέλη της Διοικητικής Επιτροπής Ακρωτηρίου. («Ημερολόγιο Ακρωτηρίου», σελίδες 152, 202, 210).<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Epanastates.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="302" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Epanastates.jpg" width="320" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Οι πρώτες συγκρούσεις</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
Στις 1 και 2 Φεβρουαρίου Έλληνες και Τούρκοι προσπαθούν να προωθήσουν τις δυνάμεις τους σε διάφορες επίκαιρες θέσεις, ενώ ήδη από την 1η Φεβρουαρίου, ο τότε γενικός διοικητής Κρήτης Βέροβιτς Πασάς, που αντιτάχθηκε στις εισηγήσεις των Τούρκων μπέηδων κατά των Χριστιανών, υποχρεώνεται σε παραίτηση.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 4 ο τοποτηρητής του γενικού διοικητή Κρήτης Ισμαήλ Βέης, εκδίδει προκήρυξη για τον αποκλεισμό του νησιού από τους στόλους των Μεγάλων Δυνάμεων, τον οποίο αποκαλεί «επιχείρηση προστασίας της Κρήτης» και καλεί τους Χριστιανούς να καταθέσουν τα όπλα. Η προκήρυξη πέφτει στο κενό.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Την ίδια ημέρα, ο ύπαρχος του θωρηκτού «Ύδρα» Κωνσταντίνος Κανάρης, εγγονός του ένδοξου ναύαρχου Κανάρη, παραδίδει στους Ελευθέριο Βενιζέλο και Χρύσανθο Τσεπετάκη, μεγάλη πολεμική ελληνική Σημαία με την «κορώνα» στη μέση, για να ανυψωθεί στο στρατόπεδο του Ακρωτηρίου.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 7 οι Χαλεπιανοί υπό τους Ε. Βενιζέλο, Γ. Μουντάκη, Μ. Καλορίζικο, Σ. Μουρούζη, Χ. Τσεπετάκη, Ν. Πετρίδη, Κωνσταντίνο, Ιερώνυμο και Ιωάννη Φούμη και 15 οπλίτες από το Γαβαλοχώρι υπό τους Ε. Παπαδάκη και Γ. Κοτζάμπαση, καταλαμβάνουν οριστικά την θέση του Προφήτη Ηλία και σε περίοπτη θέση υψώνουν την Σημαία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 8 γίνεται συνεννόηση για την ταυτόχρονη προσβολή των τουρκικών θέσεων, από όλες μαζί τις Κρητικές και Ελλαδικές δυνάμεις.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Έτσι, στις 9 Φεβρουαρίου, αρχίζουν ορισμένες «αψιμαχίες» στην περιοχή μεταξύ Μαλάξας και Ναυστάθμου, που γρήγορα επεκτάθηκαν και από τον Ναύσταθμο μέχρι τις Κορακιές.<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Vomvardismos.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="179" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Vomvardismos.jpg" width="320" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Η μάχη</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στις 15.30 της 9ης Φεβρουαρίου 1897, δίδεται το αρχικό σύνθημα για τον βομβαρδισμό από το θωρηκτό «Σικελία», που αποτελούσε την ναυαρχίδα του αρχηγού του ενωμένου στόλου Ιταλού υποναύαρχου Κανεβάρο και που ναυλοχούσε έξω από το λιμάνι των Χανίων.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Αμέσως τα πολεμικά πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων, αρχίζουν χωρίς προειδοποίηση, ένα σφοδρό βομβαρδισμό του στρατοπέδου του Ακρωτηρίου, όπου ήδη κυμάτιζε η ελληνική πολεμική Σημαία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ολόκληρη την περιοχή Ακρωτηρίου «κάλυψε βαριά πολεμική αντάρα που έκανε την γη να σείεται μέσα σε πυκνούς καπνούς, δέσμες φωτιάς, σύννεφα σκόνης και βροχή κατακερματιζόμενων στόχων που τινάζονταν στον αέρα, με την υπόκρουση σφοδρών θορύβων».<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όπως σημειώνεται ειδικότερα στο «Ημερολόγιο του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου»,… «οι ήχοι των ομοβροντιών των πλοίων ήταν εκκωφαντικοί και έμοιαζαν με ισχυρές βροντές που ακούγονται μόνο όταν πέφτουν κεραυνοί. Οι βολιδοφόρες οβίδες κατά την έκρηξή τους, προκαλούσαν κρότο μεγαλύτερο από τις βολές των πυροβόλων. Στο πανδαιμόνιο των κρότων προστίθετο και ο κρότος καταιγιστικών πυροβολισμών. Η ηχώ όλων αυτών, πολλαπλασιαζόταν μέσω των βουνών του Ακρωτηρίου και συγκλόνιζε κυριολεκτικά όλη την ευρύτερη περιοχή, που την μετέβαλε σε πραγματική κόλαση. Το μελανό χρώμα των οβίδων, φαινόταν καθαρά στον αέρα. Την εικόνα συμπλήρωνε η έκρηξή τους. Άφθονος μαύρος καπνός και βαθυκόκκινες φλόγες, ανακατεύονταν με σύννεφα σκόνης και με βροχή από χώματα, λίθους, βράχους και κομμάτια από ερείπια που προκαλούσε η πρόσκρουση των βλημάτων στο έδαφος».<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Με μια μόνο από τις οβίδες αυτές που είχαν διαμετρήματα 21, 27 και <st1:metricconverter productid="32 εκατοστά" w:st="on">32 εκατοστά</st1:metricconverter>, μία κατοικία στις Κορακιές έγινε αμέσως σωρός από ερείπια και ογκώδεις βράχους.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Οι Τούρκοι «αλαλάζοντες» επωφελήθηκαν και επιχείρησαν έφοδο κατά του στρατοπέδου για να το καταλάβουν. Αλλά οι ηρωικοί αγωνιστές του Ακρωτηρίου πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση και τους απώθησαν με επιτυχία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Πεντακόσιοι περίπου Ευρωπαίοι αξιωματικοί και πεζοναύτες, παρακολουθούσαν τις σκηνές φρίκης από τις επάλξεις του φρουρίου Χανίων, όπου είχαν στηθεί μαζί με την τουρκική και οι σημαίες των Μεγάλων Δυνάμεων.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Στο μεταξύ, οι αξιωματικοί του ελληνικού θωρηκτού «Ύδρα», νόμιζαν ότι ο ενωμένος στόλος θα βάλλει και εναντίον τους. Γι’ αυτό ο κυβερνήτης Βώκος έδωσε από την αρχή εντολή στο πλήρωμα του, να λάβει θέσεις και να είναι έτοιμο για τον «υπέρ πάντων αγώνα», μέχρι και την τελική πτώση-θυσία στο βωμό της πίστης και της πατρίδας.<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Kagiales-Armata.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="320" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Kagiales-Armata.jpg" width="199" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όπως σημειώνεται στο «Ημερολόγιο του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου», τα γερμανικά πυρά ήταν τα πρώτα που ξεκίνησαν τον βομβαρδισμό. Τα αγγλικά ήταν ιδιαίτερα πυκνά. Τα ρωσικά εξαιρετικά ευθύβολα. Τα αυστριακά προφανώς «επίτηδες» ρίχνονταν, μάλλον, κατά των τουρκικών θέσεων και όχι κατά των χριστιανικών. Κατά τους Γάλλους τα πολεμικά πλοία τους, δεν έλαβαν μέρος στον βομβαρδισμό, ενώ κατά Ιταλούς πολεμικούς ανταποκριτές που παρακολουθούσαν τα γεγονότα και τα ιταλικά πολεμικά δεν μετείχαν στην «επαίσχυντη αυτή ενέργεια». Όμως, περισσότερες από 100 οβίδες ρίχτηκαν συνολικά κατά του στρατοπέδου του Ακρωτηρίου και ήταν αρκετές για τον χαλασμό που ακολούθησε.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Η πτώση της σημαίας και το έπος του Καγιαλέ</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
Ξαφνικά, μία ρωσική οβίδα πλήττει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και άλλη, που προερχόταν από το ρωσικό πολεμικό «Μπελίκη» χτυπά και καταρρίπτει τον ιστό με την μεγάλη ελληνική πολεμική Σημαία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Τότε ο άξιος στρατοπεδάρχης Μιχάλης Καλορίζικος, διατάζει να στηθεί και πάλι στη θέση του ο κομμένος ιστός με τη Σημαία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη διαταγή του και πετάγεται σαν ελατήριο από το ταμπούρι του ο ατρόμητος αγωνιστής</span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> <b>Σπύρος Καγιαλές</b></span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">. Με μεγάλο κίνδυνο για την ζωή του μέσα στην πύρινη κόλαση του βομβαρδισμού, έχοντας στα χείλη του -όπως ο ίδιος διηγούταν αργότερα- τους γνωστούς στίχους «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία», αρπάζει τον ιστό, αναδιπλώνει την τεράστια Σημαία γύρω από τον ώμο του, ξαναστήνει τον ιστό και απλώνει την Σημαία</span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> </span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> που κυματίζει και πάλι περήφανη, μέσα σε πανδαιμόνιο ενθουσιασμού των επαναστατών.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Νέα οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Και πάλι ο Σπύρος Καγιαλές πετάγεται και τον ξαναστήνει όπως πριν, ενώ το στρατόπεδο «σείεται από ουρανομήκεις ζητωκραυγές».<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Προτού όμως κατασιγάσουν οι ζητωκραυγές, τρίτη οβίδα θρυμματίζει πια τον ιστό και ρίχνει κάτω την Σημαία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Simaia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="320" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Simaia.jpg" width="400" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο, κάτι ανεπανάληπτο:</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> </span><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Ο Σπύρος Καγιαλές, ορμά αμέσως, αρπάζει την σημαία, κάνει το ίδιο του το σώμα ιστό, και ανυψώνει με τα χέρια του τη Σημαία, που συνέχιζε να κυματίζει περήφανη απέναντι από τα κανόνια του ξένου στόλου.</span></b></span><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Οι επαναστάτες και τα πληρώματα των ελληνικών πολεμικών πλοίων που παρακολουθούσαν την εξέλιξη του βομβαρδισμού, έγιναν μάρτυρες μίας απρόσμενης έκπληξης, ενός θαύματος που προκάλεσε η τόσο ριψοκίνδυνη όσο και μοναδική ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ και εξέφραζε με μοναδικό τρόπο την αμετάκλητη απόφαση των επαναστατημένων Κρητικών για ελευθερία ή θάνατο.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Μόλις οι ναύαρχοι του ενωμένου στόλου είδαν με τα κιάλια, ότι η Σημαία και πάλι κυματίζει με κοντάρι έναν επαναστάτη, έναν από τους αγωνιστές που ορθώθηκε κόντρα στα κανόνια τους, δεν πίστευαν στα μάτια τους! Θαύμασαν τόσο, που διέταξαν αμέσως παύση πυρός.</span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ήταν τότε που ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κλαίγοντας αγκάλιασε τον ηγούμενο Ιερόθεο και του είπε: «Ιερόθεε, να για ποιον λαό αγωνιζόμαστε! Η νίκη και η Ένωση μετά από αυτά είναι βεβαία». (Μαρτυρία του ίδιου του Ιερόθεου στην εφημερίδα «Αθηναϊκή» 13 Νοεμβρίου 1961)<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Το στρατόπεδο δονείται από τις ζητωκραυγές και τους πανηγυρισμούς. Στο θωρηκτό «‘Υδρα» ψέλνεται ο εθνικός ύμνος. Ζητωκραυγές και χειροκροτήματα ακούγονται πλέον όχι μόνο από τα ελληνικά, αλλά και από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία!!!</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Ο απόηχος της ηρωικής πράξης του Σπύρου Καγιαλέ</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
Ο Ιταλός υποναύαρχος τότε, Κανεβάρο, γράφει στα απομνημονεύματά του:<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Kanevaro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="200" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Kanevaro.jpg" width="131" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Μου έκανε βαθιά εντύπωση η ψυχραιμία των επαναστατών.<br />
Μου έφερε δάκρυα στα μάτια η στάση των.<br />
Μου συγκλονιζόταν η ψυχή όταν μετά από κάθε οβίδα ακουγόταν η ζητωκραυγή: Ζήτω η Ελλάς!<br />
Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ.<br />
Η ψυχή μου ήταν απ’ αρχής μαζί τους, όπως και των πληρωμάτων μου, που βομβάρδιζαν με πόνο στην καρδιά και ζητωκραυγάζοντας τους γενναίους.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">(Εφημερίδα «Ηνωμένος Τύπος» Χανίων, 9 Φεβρουαρίου 1937).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όπως διηγήθηκε αργότερα ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο ναύαρχος Κανεβάρο του είχε πει τότε, πως έμεινε άναυδος από θαυμασμό για την ωραία αυτή και κατ’ εξοχήν ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ, που εκείνη ακριβώς την ημέρα νίκησε -στην κυριολεξία- την ευρωπαϊκή διπλωματία. Γιατί όχι μόνο προκάλεσε την άμεση παύση του βομβαρδισμού του Ακρωτηρίου, αλλά και την υποβολή, από τους ναυάρχους, ευνοϊκών εισηγήσεων προς τις κυβερνήσεις τους. (Εφημερίδες: «Έθνος» 24 Ιουλίου 1929 & «Ηνωμένος Τύπος» Χανίων, 9 Φεβρουαρίου 1937).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η είδηση για την ηρωική πράξη ταξίδευσε γρήγορα στα πέρατα του κόσμου και προκάλεσε «θύελλα». Σ’ αυτό συνέβαλαν πολλοί ξένοι έγκριτοι δημοσιογράφοι και πολεμικοί ανταποκριτές, όπως ο Binder της εφημερίδας της Βιέννης «Fremdemblatt», o Dillons, αρχισυντάκτης της «Daily Telegraph»» του Λονδίνου, Decio Graziotti της «Popolo Romano» της Ρώμης, ο ανταποκριτής Καλαποθάκης των «Times» του Λονδίνου, κ.ά. Ήταν αιτία να οργανωθούν πολλά συλλαλητήρια σε διάφορες χώρες, κατά τα οποία απαίτησαν οι ελεύθεροι λαοί, να βοηθηθεί η Κρήτη και να ζήσει επιτέλους ελεύθερος ο λαός της.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο ευρωπαϊκός Τύπος «βάφτισε» τότε τον βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου ως «αντιναυαρίνο», εκφράζοντας έτσι την αποδοκιμασία του γι’ αυτόν και εξαίρωντας τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των Κρητικών.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η ηρωική πράξη του «Θρύλου του Ακρωτηρίου» προκάλεσε μετά από λίγους μήνες την παραχώρηση αυτονομίας στην Κρήτη (16/28 Οκτωβρίου 1897), που προηγήθηκε της Ένωσης της με την Ελλάδα (1/14 Νοεμβρίου 1913).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η εξέλιξη αυτή «προαναγγέλθηκε» δύο μέρες μετά την ηρωική και ανεπανάληπτη πράξη του Σπύρου Καγιαλέ, με την Προκήρυξη των Ναυάρχων του ενωμένου στόλου Ιταλίας, Γαλλίας, Αυστρίας, Γερμανίας, Αγγλίας και Ρωσίας (11/23 Φεβρουαρίου 1897). Σ’ αυτήν υπογραμμιζόταν, ότι κανένα άλλο σκοπό πια δεν είχε η παρουσία τους, παρά μόνο την εξασφάλιση της ησυχίας και της ειρήνης και την προστασία των κατοίκων της Κρήτης μέχρι να δοθεί ικανοποιητική λύση στο Κρητικό Ζήτημα, μετά από συνεννόηση των δυνάμεων, τις οποίες αντιπροσωπεύουν.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Μετά τον βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου, οργανώθηκε και στην Αθήνα μεγάλο συλλαλητήριο, όπου χιλιάδες λαού απαίτησε πλήρη ελευθερία για την Κρήτη.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Έτσι, η απαράμιλλη ανδρεία και ο ηρωισμός του Σπύρου Καγιαλέ ήταν η πιο βροντερή «κανονιά» των Κρητικών επαναστατών, εναντίον εκείνων που προσπαθούσαν με τη βία, εμφανιζόμενοι ως αυτόκλητοι «προστάτες» να τους στερήσουν την ελευθερία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η πράξη του «Θρύλου του Ακρωτηρίου» αποτέλεσε την συνέχεια μιας ατέλειωτης σειράς θυσιών και αμέτρητων ηρωισμών του αδούλωτου Κρητικού λαού. Ενός λαού η παράδοση και το όραμα του οποίου είναι εμπνευσμένα «από τον αγώνα τον καλό». Από την πρόγευση ελευθερίας που πηγάζει από τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων, που είχαν ανά τους αιώνες γι’ αυτήν θυσιαστεί.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Πρώτος σημαντικός σταθμός για την τελική κατάκτηση της ελευθερίας της Κρήτης, ήταν η ανακήρυξη της αυτονομίας της Μεγαλονήσου υπό τον πρίγκιπα Γεώργιο με 3ετή θητεία. Μέχρι το τέλος του 1897, η ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ, βοήθησε στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και της τουρκικής χωροφυλακής από το νησί.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Η ιστορία κατέγραψε στις χρυσές της σελίδες την πράξη του Σπύρου Καγιαλέ. Η επιλογή του να μετατρέψει το σώμα του σε ιστό στην κορυφή του βράχου μέσα στον «ορυμαγδό και την κόλαση του πυρός», εκεί όπου δύο φορές πριν οι εχθρικές οβίδες είχαν πετύχει τον ιστό και τον σώριασαν καταγής, περιέχει την απόφαση της θυσίας, μπροστά στην ευθυβολία των ρωσικών πυρών. Εδώ φαίνεται και το μεγαλείο της πράξης του, που έθεσε τους Ευρωπαίους προ των ευθυνών τους.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Ιστορικά ντοκουμέντα</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
Αυτή την αξία της πράξης του Σπύρου Καγιαλέ επιβεβαιώνει και η υπ’ αρ. 68/3-10-1897. Πιστοποίηση της Διοικούσας Επιτροπής του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Όπως αναφέρεται στο «Ημερολόγιο του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου» (σελίδες 47 & 97), παρά το σφοδρό και καταιγιστικό πυρ που έπληξε την περιοχή του στρατοπέδου, καμία απώλεια δεν υπήρξε μεταξύ των επαναστατών.<o:p></o:p></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Giorti.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="262" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Giorti.jpg" width="400" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Το απίστευτο και ανεξήγητο φαινόμενο, όλοι το απόδωσαν στην «παντοδύναμη προστασία του Υψίστου». Επειδή όμως κρίθηκε ότι υπήρχε φόβος η έλλειψη θυμάτων να μειώσει την ευνοϊκή εντύπωση που δημιουργήθηκε γι’ αυτούς διεθνώς από τον απάνθρωπο βομβαρδισμό, αναγγέλθηκε στον ναύαρχο Κανεβάρο, ότι σκοτώθηκαν 3 και τραυματίστηκαν 12 άνδρες και 3 γυναίκες, από τις οποίες η μία ήταν καλόγρια.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';">Ο θρύλος Σπύρος Καγιαλές</span></b><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><br />
Ο Σπύρος Καγιαλές, μετά τον Βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου, έγινε γνωστός και ως «τσικι ντάν». Όπως γράφει ο Ν. Β. Πετρουλάκης στην εφημερίδα «Φωνή του Αποκορώνου» (φύλλο Δεκεμβρίου 1995), «το παράξενο αυτό άκουσμα, ήταν ο απόηχος από το σκάσιμο της οβίδας. Γι’ αυτό και συνήθιζε</span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> </span><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"> να απαντά στους άλλους: «Μπόμπα νταν», μιμούμενος τον ήχο από την πρόσκρουση της οβίδας στο έδαφος, που όλα αυτά συμβόλιζαν την ηρωική πράξη στο Ακρωτήρι».<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο Σπύρος Καγιαλές πέθανε στη Χαλέπα στις 5 Σεπτεμβρίου 1929 και αναπαύεται στον τάφο της οικογένειας στο νεκροταφείο της Αγίας Φωτεινής Χαλέπας.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Μετά τον θάνατό του, ο Σπύρος Καγιαλές τιμήθηκε από τον Δήμο Χανίων, που στις 30 Αυγούστου 1960 έδωσε το όνομά του σε μία γραφική πλατεία κοντά στο σπίτι του, που βρίσκεται στην οδό Γραμβούσης 3 στη Χαλέπα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Επίσης τιμήθηκε και από την Κοινότητα των Στερνών Ακρωτηρίου , που του έστησε άγαλμα – αναπαράσταση της θρυλικής του πράξης.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Ο δήμος Ακρωτηρίου γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο του βομβαρδισμού της 9ης Φεβρουαρίου 1897 και μαζί τιμά με καταθέσεις στεφάνων στον ανδριάντα του (δίπλα στους Τάφους των Βενιζέλων), τον ήρωα Σπύρο Καγιαλέ – Καγιαλεδάκη, που έγινε σύμβολο στον αγώνα των Κρητικών για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Οι Κρήτες των ΗΠΑ (Παγκρητική Ένωση Αμερικής), χρηματοδότησαν την κατασκευή του μεγάλου αγάλματος του «Θρύλου του Ακρωτηρίου» Σπύρου Καγιαλέ Καγιαλεδάκη, που φιλοτέχνησε στα Χανιά ο γλύπτης Γιάννης Μαρκαντωνάκης και που τοποθετήθηκε στο σημείο εκείνο, όπου έπεσε η Σημαία από τις οβίδες και την ύψωσε κάνοντας το ίδιο του το κορμί κοντάρι. Ο ανδριάντας του Σπύρου Καγιαλέ Καγιαλεδάκη βρίσκεται στον Προφήτη Ηλία, παράπλευρα από τους Τάφους των Βενιζέλων.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;">Τα εγκαίνια του ανδριάντα έγιναν το 1997 , στην επέτειο των 100 χρόνων από την ηρωϊκή πράξη του Σπύρου Καγιαλέ και την μεγάλη Επανάσταση του 1897, σε μία λαμπρή τελετή.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Diploma.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><img border="0" height="270" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2008/04/158/Diploma.jpg" width="400" /></span></a></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-size: large;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Αυτός ήταν ο ήρωας Σπύρος Καγιαλές, ο «Θρύλος του Ακρωτηρίου», που από ταπεινοφροσύνη δεν ζήτησε να πάρει σύνταξη, από αυτές που έδινε ή δίνει το κράτος στους αγωνιστές, ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς τους. Ποτέ ο ίδιος δεν κόμπασε για την πράξη του, γιατί απλά θεωρούσε ότι έκανε το χρέος του προς την πατρίδα.</span><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><a href="http://www.pare-dose.net/?p=158">πηγή</a><br />
<br />
</div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Comic Sans MS';"><b><i><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138;">Μπορείτε να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</span></i></b><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-4290214262932640172011-09-04T04:46:00.000-07:002018-07-22T07:30:55.532-07:00Αν γίνω τούρκος, εις τον άλλον κόσμον θα με τραβούν ο Χριστός από τα μαλλιά και ο Μωάμεθ από την ψωλή και δεν θέλω να βάλω εις παρόμοιαν διαφορά δύο τέτοιους προφητάδες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi1-LAKqQCCWeA3s6QwNG9lBrVLT7qxfcsZIVkgl03wlJLJZH-81SVhAZA3aD-wELV7Jr7lhpz9-kZpIS9yQoZYWJdbfqnwNxKL1kIS0DCQCRg2dO1ZUT5hXhmCAfBfXzahBWmwzOELEtg/s1600/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%25821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhi1-LAKqQCCWeA3s6QwNG9lBrVLT7qxfcsZIVkgl03wlJLJZH-81SVhAZA3aD-wELV7Jr7lhpz9-kZpIS9yQoZYWJdbfqnwNxKL1kIS0DCQCRg2dO1ZUT5hXhmCAfBfXzahBWmwzOELEtg/s400/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%25821.jpg" width="283" /></span></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Λόγια και έργα του ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ἡ ὀνομασία Γέρος τοῦ ἐγεννήθη, ἐπειδὴ ἦτο πολύξερος, ἔξυπνος, εἶχε πονηρίες. Ὅθεν καὶ τὸ τραγούδι τοῦ παλαιοῦ χαλασμοῦ τῶν Κολοκοτρωναίων: «Ὁ Θοδωράκης πολὺ πονηρεμένος - Ἐγλύτωσε ὁ καημένος». - Εἰς τὰ ἔθνη, ὁποὺ ἡ παιδεία δὲν εἶναι ἐξαπλωμένη καὶ ἡ ἐπιστήμη δὲν φωτίζει τοὺς νέους, οἱ γέροντες ἔχουν τὰ πρωτεῖα τῆς γνώσεως· ὅποιος εἶδε πρωϊμώτερα τὸν ἥλιο, ἔχει καὶ πρᾶξιν περισσότερη τῆς ζωῆς.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ὁ Μάρκος Μπότσαρης ἔλεγεν: εἶχε πολλὴν νοημοσύνην. Ὁ Φῶτος Τζαβέλας: ἦτον τὸ τέλειο.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ἀπέδιδε τὴν ἐπιρροήν του εἰς τὴν Πελοπόννησον εἰς τὰ ἀκόλουθα: Οἱ ἀνδρειότεροι τῆς Πελοποννήσου δὲν ἐζοῦσαν πλέον εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπαναστάσεως. Τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας του. Ἡ εἴδησις ὁποὺ εἶχε τῶν τόπων διὰ τὴν περασμένην του κλέφτικην ζωήν, καὶ τέλος ἐγνώριζε καὶ ὁμιλοῦσε εἰς τοὺς ἐντοπίους τὴν γλώσσαν των. Ἂν ἐζοῦσαν, ἔλεγεν, οἱ παλαιοί, ἠθέλαμεν κυριεύσει μὲ εὐκολίαν τὴν Πελοπόννησον τὸν πρῶτον χρόνον.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ἐδιηγεῖτο μὲ πολλὴν χάριν τὸν ἀκόλουθον μύθον: Ἕνας Σουλτάνος μίαν φορὰν ἠθέλησε νὰ περιηγηθεῖ τὸ βασίλειόν του, νὰ μάθει τὰ διάφορα ἤθη τῶν ὑπηκόων του, καὶ νὰ τοὺς διοικεῖ ὅπως πρέπει. Οἱ αὐλικοί του ἐναντιώνοντο εἰς αὐτήν του τὴν ἀπόφασιν, παρασταίνοντές του ὅτι εἶναι ἄμαθος εἰς τὲς κακοπάθειες καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ ταξιδίου. Ὁ Σουλτάνος ἐπέμενε. Τότες ἕνας γέρος Τοῦρκος, μὲ μεγάλην ὑπόληψιν, εἶπε τοῦ Σουλτάνου: «Εἶναι τρόπος νὰ περιηγηθεῖς καὶ νὰ μάθεις τὰ ἤθη τῶν ὑπηκόων σου, χωρὶς νὰ ταξιδεύσεις. Κάμε νὰ σοῦ φτιάσουν τσαντήρια, ὅπου ὅλα, ἀπὸ τὸ χῶμα ἕως τὰ ξύλα ὁποὺ ἔχουν, νὰ τὸ σκεπάζουν, νὰ εἶναι ἀπὸ τὸν τόπον ὁποὺ ἐπιθυμεῖς νὰ μάθεις. Κοιμᾶσαι ἔπειτα εἰς καθένα ἀπὸ αὐτὰ μίαν νύκτα καὶ εἰς τὸν ὕπνον σου θὰ σοῦ παρουσιασθεῖ ὁ τόπος ἀπ᾿ ὅπου εἶναι τὸ τσαντήρι μὲ τοὺς κατοίκους του καὶ μὲ τὰ ἔργα ὅπου συνηθίζουν, καὶ ἔτσι ἠμπορεῖς νὰ μάθεις ὅ,τι ἐπιθυμεῖς, χωρὶς νὰ κακοπάθεις ταξιδεύοντας». Ὁ Σουλτάνος ἐκαταπείσθη εἰς τοὺς λόγους τοῦ γέρου, καὶ ἔκαμε καὶ τοῦ ἔφτιασαν τσαντήρια, ὅπως ὁ γέρος τοῦ εἶχε παραστήσει. Τοῦ ἔφτιασαν τσαντήρια ἀπὸ κερεστὲ τῆς Ρούμελης, ἄλλο ἀπὸ τῆς Ἀνατολῆς, ἄλλο ἀπὸ τῆς Αἰγύπτου καὶ ἄλλο ἀπὸ τοῦ Μορέως, καὶ εἰς καθένα ἀπὸ αὐτὰ ἐκοιμήθη μία νύκτα. Κοιμώμενος εἰς τὸ τσαντήρι τῆς Ρούμελης εἶδε πολέμους, ἄτια νὰ χλιμιντροῦνε. Ἐκοιμήθη εἰς τὸ τσαντήρι τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἐκοιμήθη γλυκά, ὡσὰν νὰ πίει ἀφιόνι. Ἐκοιμήθη εἰς ἐκεῖνο τῆς Αἰγύπτου καὶ εἶδε τὸ Νεῖλο νὰ χύνει πλημμύρα θησαυροῦ, ἀλλὰ πλούτη τυφλά. Ἐκοιμήθη καὶ εἰς τὸ τσαντήρι τοῦ Μορέως καὶ εἶδε τρεῖς χιλιάδες διαβόλους μὲ δαυλοὺς ἀναμμένους στὸ χέρι νὰ τρέχουν καὶ νὰ κάνουν ταραχὴ ἀνυπόφερτη.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Μοῦ ἔλεγεν ὁ Νικηταρᾶς, ὅτι ὁ Γέρο Κολοκοτρώνης ἐρωτήθη μία φορά: Ποῖος ἠξεύρει περισσότερα, ὁ διάβολος ἢ ὁ ἄνθρωπος; Καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη: Ὁ ἄνθρωπος· ἐπειδὴ ἂν καλολογαριάσεις ζεῖ (καὶ τὸ ἀπέδειχνε) μόνον εἴκοσι χρόνους καὶ ἠξεύρει τόσα, καὶ ὁ διάβολος εἶναι ἀπέθαντος (λέξις τοῦ Νικηταρᾶ). Ἡ ἀπάντησις τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη ἔχει τὴν δύναμιν νὰ φανερώνει τὸν πλοῦτο τῶν κεφαλαίων, τὰ ὁποῖα ἐπισωρεύει ἡ παράδοσις τῶν αἰώνων.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Εἰς τὴν Τριπολιτζά εἶχον γράψει σάτιραν ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τὴν ἐτοιχοκόλλησαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἦτον Κυριακὴ καὶ ἐσυνάχθη κόσμος καὶ ἐδιάβαζεν. Ὁ Γέρο Κολοκοτρώνης ἐπήγαινεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν νὰ λειτουργηθεῖ, καὶ ὅταν εἶδε τὸν κόσμον συμμαζωμένον, ἔστειλε τὸν Γραμματικόν του νὰ ἰδεῖ τί τρέχει. Ὁ Γραμματικὸς ἐπέστρεψε καὶ ἐμούδιαζε νὰ τοῦ εἰπεῖ. Ἔμαθε τέλος πάντων, τί εἶναι. Τότε ἐπῆγε, τὴν ἐξεκόλλησε καὶ τὴν ἐπῆρε στὸ χέρι καὶ ὅταν ἀπόλυσεν ἡ ἐκκλησία, τὴν ἔδωκε τοῦ παπᾶ καὶ τὸν ὑπεχρέωσε νὰ τὴν διαβάσει μεγαλοφώνως εἰς τὸν λαόν. Ἔπειτα, εἶπε: «Κρίνετε, ἂν μὲ βρίζουν δίκαια». Καὶ τινὲς λέγουν, ἐπρόσθεσε: «Ὁ κάλπικος παρὰς μένει στὸ νοικοκύρη του».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ὅσες φορὲς καὶ ἂν ἐγράφθη εἰς ξένην στρατιωτικὴν ὑπηρεσίαν, δὲν ἐκρέμασε ποτὲ φούντα εἰς τὸ σπαθί του, ἐξηγῶν κατὰ γράμμα τοὺς στίχους τοῦ πολεμιστηρίου ἄσματος τοῦ Ρήγα: «Κάλλιο γιὰ τὴν πατρίδα κανένας νὰ χαθεῖ, - Ἢ νὰ κρεμάσει φούντα γιὰ ξένον στὸ σπαθί».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ὁ Συνταγματάρχης κ. Πορὶ δε Σαὶν Βενσάν, εἰς τὴν ἔκθεσίν του τῆς ἐπιστημονικῆς ἐκστρατείας τῆς Πελοποννήσου, λέγει, ὅτι ὁ Κυβερνήτης δείχνοντάς του μίαν φορὰν τὸν Γέρο Κολοκοτρώνη τοῦ εἶπε: «Ἰδοὺ ὁ Ὀδυσσεὺς τῆς Νέας Ἑλλάδος!» καὶ τοῦ ἀνέφερε καὶ στίχους τοῦ Ὁμήρου πρὸς ἀπόδειξιν. Καὶ τῇ ἀληθείᾳ κατὰ τρία πράγματα ὁμοιάζουν πολὺ οἱ δύο οὗτοι ἄνδρες: κατὰ τὸ πνεῦμα, τὸν πατριωτισμόν, καὶ τὴν ἀκοίμητον πάλην μὲ τὰς μυστηριώδεις δυνάμεις τῆς τύχης. Καὶ οἱ δύο ἔζησαν τόσον, ὥστε ἐγήρασαν καὶ ἐχαίροντο εἰς τὸ δείλι τους τὲς ὧρες τῆς αὐγῆς του.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Εἰς τὸν Μυστρά, ἂν δὲν σφάλλω, τοῦ ἐκατάδωκαν δύο γυναίκας ἀτίμου διαγωγῆς, αἱ ὁποῖαι ἐξέκλιναν τοὺς στρατιώτας του. Ἔκαμε καὶ τοῦ τὲς ἔφεραν, καὶ βλέποντας ἕνα χωράφι μὲ τσουκνίδες, ἔκαμε καὶ τὲς ἐγύμνωσαν καὶ τὲς ἐκύλησαν εἰς τὲς τσουκνίδες.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ἕνας ἀνεψιὸς τοῦ Ἀλῆ Φαρμάκη, ὅταν ἦταν κλεισμένοι εἰς τὸν πύργο τοῦ θείου του, ἔλεγε πρὸς τὸν Κολοκοτρώνη: «Κρίμας ὁποὺ δὲν εἶσαι Τοῦρκος, μέγας ἀφέντης θὰ γίνουσουν».- «Ἂν γίνω Τοῦρκος, θὰ μὲ σουνετεύσουν;». - «Βέβαια!... » - «Ἐμᾶς, ὅταν μᾶς βαπτίζουν, μᾶς κόβουν ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς μας τρίχες καὶ τὲς βάζουν εἰς τὸ εἰκόνισμα τοῦ Χριστοῦ. Ἂν γίνω Τοῦρκος, εἰς τὸν ἄλλον κόσμον θὰ μὲ τραβοῦν ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὰ μαλλιὰ καὶ ὁ Μωάμεθ ἀπὸ τὴν ψωλή καὶ δὲν θέλω νὰ βάλω εἰς παρόμοια διαφορὰ δύο τέτοιους προφητάδες».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ὅταν ἀπὸ τὸ Ναύπλιον τὸν ἐπήγαιναν εἰς τὴν Ὕδρα, εἰς τὸν δρόμον τὸν ἀπήντησε ἕνας καὶ τὸν ὕβριζε καὶ ἔπτυε. Στρεφόμενος τότε πρὸς τοὺς στρατιώτας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν τριγύρω του, καὶ εἰς τὸν κόσμον, εἶπε: «Κρίνετε σεῖς, ἂν μοῦ πρέπει τοιαύτη καταισχύνη». Οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ λοιποὶ ἔδιωξαν τὸν ὑβριστὴν κακὴν κακῶς.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ὅταν ἔπειτα ἀπὸ τὴν καταδίκην του τοῦ ἐδόθη εἴδησις, ὅτι ὁ Βασιλεὺς τοῦ χαρίζει τὴν ζωὴν καὶ μόνον τὸν ἀφήνει εἴκοσι χρόνους φυλακήν, εἶπε: «Θὰ γελάσω τὸν Βασιλέα, δὲν θὰ ζήσω τόσους».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Εὑρισκόμενος εἰς τὰς Ἀθήνας ἔβγαλε εἰς τὰ ὀπίσθια ἕνα σπειρί. Διὰ νὰ μάθει πόσον ἦτο μεγάλο ἔκραξεν ἕναν νὰ τοῦ τὸ ἰδεῖ· καὶ αὐτὸς τοῦ ἀπεκρίθη, εἶναι σὰν ρεβίθι. Κράζει ἄλλον ἔπειτα, τὸν ρωτᾶ καὶ τοῦ λέγει, εἶναι σὰν καρύδι. Κράζει τρίτον καὶ τοῦ λέγει, εἶναι σὰν αὐγό. «Περίεργον, ἐστράφη τότε καὶ εἶπε, ἀπὸ τὸ κεφάλι μου ὡς τὸν κ... μου, καὶ δὲν μπορῶ νὰ μάθω τὴν ἀλήθεια».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ἀγαποῦσε νὰ φορεῖ περικεφαλαίαν, ὡς σημεῖον ἀρχαίου ἑλληνισμοῦ. Τὴν ἐφόρει καὶ εἰς τὰ ἀποβατήρια τοῦ Βασιλέως εἰς Ναύπλιον καὶ ἦτον ὁ μόνος μὲ τὴν περικεφαλαίαν του. Δὲν μετεμορφώθη ὅμως ἀπὸ Θεόδωρος εἰς Σόλωνα ἢ Ἐπαμεινώνδα. Εἶχε ἀρκετὸν νοῦν καὶ πατριωτισμόν, διὰ νὰ μὴ στέρξει εἰς τὴν μεταμόρφωσιν· εἶχε καὶ ὑπόληψιν εἰς τὸ βάπτισμά του.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Εἰς τὴν θανὴν τοῦ μακαρίτου Ἀ. Ζαΐμη, ἀκολουθώντας τὸ λείψανον ἔκλαιγεν ἀπαρηγόρητα. Ὁ κύριος Τ. ζηλωτὴς νὰ ἀκούσει τὴν καρδίαν του, τοῦ λέγει: «Δὲν ἐνθυμεῖσαι τὲς διχόνοιές σας;» Ἀπεκρίθη: «Ἐσταθήκαμεν συχνὰ ἐχθροὶ ἀνάμεσόν μας, ἀλλὰ δὲν τὸν ἐμίσησα ποτέ». Δείχνοντάς του συγχρόνως ἄλλον ἔξοχον ἀγωνιστὴν τῆς πατρίδος, τοῦ εἶπε: «Ἐσταθήκαμε συχνὰ φίλοι, ἀλλὰ δὲν τὸν ἀγάπησα ποτέ».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ἐδιάβαζεν ὁ Κολοκοτρώνης, ὄντας εἰς Ζάκυνθον, τὸ Εὐαγγέλιον, εἰς τὴν ἔκδοσιν τὴν Ἀγγλικήν, <b>τὴν ἐμποδισμένην ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. </b>Ἔτυχε παρὼν ὁ Δικαῖος Φλέσσας, τότε νέος καὶ ἀναγνώστης. «Μὴν διαβάζεις, τοῦ λέγει, δὲν πρέπει, ἔχει ἀφορισμὸν ὁ Πατριάρχης. Ἐσὺ ποὺ διαβάζεις εἶσαι καταραμένος, ὀργισμένος ἀπὸ τὸν Θεόν». Τοῦ τὸ δευτεροεῖπε. Ἄναψεν ὁ γέρος. Σοῦ ἁρπάζει τὸν Δικαῖον ἀπὸ τὰ μαῦρα περίσσια μαλλιά του, τὸν βάνει κάτου, καὶ ἐτρόμαξαν οἱ φίλοι του νὰ τὸν γλυτώσουν ἀπὸ τὰ χέρια του.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ὁ Κολοκοτρώνης, μοῦ φαίνεται, ἐνθυμήθη τὸ Πατριαρχικὸ ἀφοριστικὸ τοῦ ἔτους 1804, μὲ τὸ ὁποῖο βέβαια δὲν ἦταν εἰς ἁρμονίαν. Ὁ νέος ἀναγνώστης ἔσυρεν ἀθέλητα τὸ δοξάρι του σὲ χορδὴν μεστὴν ἀπὸ παλαιὲς λύπες τῆς καρδίας του· οἱ δοξαριές του ἐπόνεσαν διότι ἐνθυμήθη τὸ αἷμα τῶν συντρόφων, καὶ τὸ Παπαδίστικο Συνοδικό. Καὶ ἴσως ἀκόμη αὐτὰ τοῦ ἐβασάνιζαν τὸν νοῦν, ὅταν 30 ἔτη ἔπειτα, εἰς τὸ φαεινότερο φῶς τῆς ἐλευθερίας, ἀπὸ τὸν ἄμβωνα τοῦ Δημοσθένους, μὲ δύναμιν ἢ ὀργὴν Δημοσθενικὴν ἐδημοσίευε τὴν τρομερὰν ἀπόφαση: <b>«Αὐτὸς (ὁ Πατριάρχης) ἔκανεν ὅ,τι τοῦ ἔλεγεν ὁ Σουλτάνος».</b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">«Ὀμπρὸς εἶμαι γέροντας, ὀπίσω νεούτσικος, βρέφος σὰν τὸ πουλὶ τῆς Ἀθηνᾶς - σοβαρό, γέρικο ὀμπρός, ὀπίσω ὀρὰ μικρή, ἀσκόπουλο». Τὰ ἔλεγεν εἰς Ἀθήνας, ὅταν ἦλθεν ἀπὸ τὸ Ναύπλιον καὶ ἐλογάριαζε παίζοντας τοὺς μήνας του, ὡς νὰ εἶχε γεννηθεῖ, ὅταν ἐξεφυλακίσθη ἀπὸ τὸ Παλαμήδι.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Εἰς τὸν σκοτωμὸν τοῦ Κυβερνήτου ἔπλασεν ἢ ἐνθυμήθη, ἂν σώζεται εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον τῆς σοφίας τοῦ λαοῦ, τὸν μύθον τοῦ σαμαρτζῆ. Ἡ ἔννοιά του εἶναι αὕτη. Τὰ γαϊδούρια ἔκαμαν συνωμοσίαν καὶ ἐσκότωσαν τὸν ἐπιτήδειον σαμαρτζῆ τους καὶ ἐχοροπηδοῦσαν. Ἕνας γέρος γάϊδαρος, τὰ ἐμάλωσε, λέγοντάς τα: «Μὴ χαίρεσθε, θὰ ἴδετε τί μᾶς ἄξιζε, ὅταν τὰ σαμάρια τῶν ἄλλων θὰ μᾶς πληγώνουν τὴν ράχην».</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<a href="http://users.uoa.gr/~nektar/history/3contemporary/narrations_fighters_1821.htm"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">πηγή</span></a><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><i><span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: large;">Μπορείτε ελεύθερα να αναδημοσιεύσετε όποιο κείμενο θέλετε . Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την αναδημοσίευση κειμένων του ιστολογίου "ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ" , είναι η σαφής αναφορά σ΄αυτό μ΄ενεργό λινκ .</span></i></b></div>
</div>
Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-51494824104404714732011-09-03T08:16:00.000-07:002011-09-03T10:00:20.925-07:00"ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOe7lQlRrxTBOvhz2FnDUbqZOxcdqXsByPLbngBflP6y3QPxouRxpAuDi1K-eQnWS9kZHaUf-qKgOz2NIJKcMI-SvT8UDrNjJ1Myt4PH3gekgG_qNf_AJso2DAacs3LilxOw_87eLhauBt/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOe7lQlRrxTBOvhz2FnDUbqZOxcdqXsByPLbngBflP6y3QPxouRxpAuDi1K-eQnWS9kZHaUf-qKgOz2NIJKcMI-SvT8UDrNjJ1Myt4PH3gekgG_qNf_AJso2DAacs3LilxOw_87eLhauBt/s400/14.jpg" width="311" /></span></a></div><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">"ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΙΑΣ ΣΤΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ"- Αριστοτέλης<o:p></o:p></span></span></div><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"> </span><br />
<div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Σαφείς καταδικαστικές αναφορές γύρω απο την καθαρώς βαρβαρική " συνήθεια " του προσκυνήματος και της γονυκλισίας, υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στα κείμενα όχι μόνον της Αρχαίας αλλά και της Νεωτέρας Γραμματείας μας, καθώς και στις στήλες των διαφόρων Λεξικών της Ελληνικής Γλώσσης. Ο ποιητής Θέογνις ο Μεγαρεύς { ΣΤ' αι. π.χ. } καταδικάζει ακόμη και την απλή κλίσι της κεφαλής χαρακτηρίζοντας την ώς δουλική συμπεριφορά:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Ού ποτε δουλική κεφαλή ιθεία πέφυκεν, άλλ' αιει σκολιή, καυχένα λοξόν έχει " | " Ουδέποτε δουλική κεφαλή γεννήθηκε όρθια, αλλά πάντοτε κυρτή και τον αυχένα λοξόν τον έχει ". { Ελεγ. 535 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο ίδιος δέ, ώς Έλλην, δηλώνει κατηγορηματικά:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Ούποτε... υπό ζυγόν δύσλοφον αυχνένα θήσω, ούδ'εί μοι Τμώλος έπεστι κάρη " <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">| " Δεν θα θέσω υπό δύσλοφον ζυγόν τον αυχένα, ακόμα και άν το όρος Τμώλος πέσει επί της κεφαλής μου " { Ελεγ. 985 }</span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 18px;">Ο Ηρόδοτος, στο Β-80 της " Ιστορίης του " μας περιγράφει τα ιδιαιτέρως παράξενα ήθη των Αιγυπτίων, αφηγείται έκπληκτος και καταγράφει ώς αξιοθέατον:</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Τόδε μέντοι άλλο { οι Αιγυπτίοι } Ελλήνων ουδαμοίσι συμφέρονται, αντί του προσαγορεύειν αλλήλους έν τήσι οδοίσι, προσκυνέουσι κατιέντες μέχρι τού γούνατος την χείρα! " | " Και σ'αυτό το άλλο οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες, αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν είς τας οδούς, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι ! ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Και ο λεξικογράφος Ησύχιος, είς το λήμμα " αντίχειρες ", παρατηρεί:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Έννια των βαρβάρων εθνών, τους αντίχειρας υποτιθέντα τοίς γενείοις, και τους δακτύλους εκτείνοντα, προσκυνεί τούς ηγουμένους αυτών ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Προσκυνείν ώσπερ έν τοίς βαρβάροις " | " Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους " { Δημοσθ. 549.16 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Η παγκόσμιος Ιστορία της " Ακαδημίας Επιστημών ΕΣΣΔ " { Εκδ. 1957, σελ. 647 - 652 } σχολιάζει διεξοδικώς τις απίστευτες αυτές εκφράσεις και συνήθειες: " Οι βασιλίσκοι της Συρίας συνήθιζαν όταν απευθύνοντο στον Φαραώ, να εκδηλώνουν με δουλικές εκφράσεις την εξάρτηση τους απο αυτόν, " στα πόδια του κυρίου μου επτά κι άλλες επτά φορές πέφτω να προσκυνήσω και με την κοιλιά μου και με την ράχη μου "... Ο εξαρτημένος άρχιζε με την προσφώνηση " στον Κύριο μου, στον Ήλιο μου πέφτω ", έφθανε μάλιστα στο σημείο να αυτοονομάζεται και " σκύλος του κυρίου του "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Στοβαίος είς το Περί Νόμων και Εθών { 41 }, διασώζει την πληροφορία ότι: " Πέρσαις... εάν τινα προστάξη ο βασιλεύς μαστιγώσαι, ευχαριστεί ώς αγαθού τυχών ότι αυτού εμνήσθη ο βασιλεύς " | " Στην Περσία, εάν κάποιος μαστιγωθεί κατόπιν εντολής του βασιλέως, τον ευχαριστεί ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Και επί σουλτανικής ακόμη Τουρκίας γινόταν στα ανάκτορα της Κωνσταντινούπολης η επίσημη τελετή του προσκυνήματος, κατά την οποία οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι, αλλά και οι δυτικοί πρεσβευτές, υπέβαλλαν τα συγχαρητήρια τους στον σουλτάνο προσκυνώντας κροσωτή ταινία στα πόδια του θρόνου του. Μόνον οι " υπόδουλοι " Έλληνες ήταν " Απροσκύνητοι ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Γράφει ο σουλτάνος Σελίμ Β' πρός τον υιό του, το 1572: " Παιδί μου, ο θεός εβοήθησε και ενίκησα και πήρα την Κύπρο, τους άπιστους ανθρώπους όπου δεν με επροσκενούσαν..."<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Ι. Κακρίδης αναφέρει χαρακτηριστικά: " Στα Λαηνά του Σουφλιού, είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες. Σε μία απο αυτές παρίστανε τον Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα. Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι. Κι όταν ρωτήσαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε - Γιατί είναι Έλληνας - " { Οι Αρχαίοι Έλληνες στην Νεοελληνική Παράδοση, εκδ. ΜΙΕΤ, σελ. 32, 52 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Πράγματι οι Έλληνες, άν και λίαν ευσεβείς, δεν " έκυπτον ", ούτε και όταν προσευχόταν. Είναι γνωστό ότι επικαλούντε τους επουράνιους θεούς δι'απλής ανατάσεως των χεριών, " άρσεως ", εξ ου αρα = προσευχή, αράομαι = προσεύχομαι.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Λαοί δ' ηρήσαντο { δηλ. προσευχήθηκαν }, θεοίσι δε χείρας ανέσχον " { Ιλιάς Η 177 }"<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">... στάντες ευξόμεθα αυτοίς, ανατείνοντες των χείρε αγαθόν δίδοναι... " { Αριστοφ. Όρνιθες 621 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" ... θεοκλυτούντος και πρός τον ουρανόν ανατείνοντας τάς χείρας... " { Πλουτάρχου. Βίος Αλεξάνδρου 19 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" ...ανίσχοντες χέρας, αθανάτοις εύχοντο " { Βακχ. Διθύρ. 25 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Τα κείμενα μας είναι γεμάτα απο παρίμοιες περιγραφές και εικόνες. Όταν εδέοντο πρός τους θαλάσσιους θεούς, τότε άπλωναν τα χέρια τους πρός την θάλασσα, ενώ όταν απευθυνόταν πρός τους θεούς του Κάτω Κόσμου χτυπούσαν το έδαφος με τα πόδια τους - προκειμένου να εισακουσθούν - και όχι δια της παλάμης, αποφεύγοντας έτσι την οσφυοκαμψία, το κύπτειν, αφού όπως επεξηγεί ο Λουκιανός { Νιγρίνος 21 }: " Ο υποκύψας, την ψυχήν ταπεινώνει, τη του σώματος ομοιότητι ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Γι'αυτό και ο Διογένης ο Κυνικός, όταν κάποτε είδε μιά γυναίκα να γονατίζει για να προσκυνήση, με την κεφαλή επί του εδάφους, την επετίμησε με την γνωστή του " αθυροστομία ":<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Ούκ ευλαβή, ώ γύναι, μή ποτε θεού όπισθεν εστώτος ασχημονήσης; " { Διογένης Λαέρτιος - Βίος Διογένους 37 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Πυθαγόρας φαίνεται ότι ήτο ιδιαιτέρως αυστηρός, διότι απαγόρευε ακόμη και την παραμικρή δέησι. Γράφει ο Ιάμβλιχος στον " Πυθαγορικόν Βίον " { 236 }:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">"Οι Πυθαγόρειοι απείχοντο δεήσεων και ικετειών και πάσης τής τοιαύτης ανελευθέρου θωπείας { κολακείας } ώς ανάνδρου και ταπεινής ούσης ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Γι'αυτό ο Μίνως, ώς δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχοντο να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Μίνως, επιμελώς εξετάζων, απέπεμπεν έκαστον ές τον των ασεβών χώρον... μάλιστα εκείνων ήπτετο, των προσκυνείσθαι περιμενόντων ". { Λουκιανού - Νεκυομαντεία 473 }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Η προσκύνησις ανθρώπου απο άνθρωπο αντιμετωπίζετο και ώς μεγάλη βλακεία και αφέλεια. Γράφει ο Φιλόστρατος, στον βίο Απολλωνίου του Τυανέως { Κέφ. XXVII }: "Αφικομένω Απολλωνίω ές Βαβυλώνα, ο σατράπης ο επί των μεγάλων πυλών ορέγει { απλώνει } χρυσήν εικόνα του βασιλέως ήν, εί μή προσκυνήσειέ τις, ού θεμιτόν ήν εσφοιτάν έσω { να εισέλθει στην πόλη } σατραπεύεται παρά τοίς βαρβάροις τα ούτω ευήθη... "{ ευήθης = ανόητος, μωρός, ηλίθιος }.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Γι'αυτό οι ξένοι Ελληνιστές συγκρίνοντας τις δύο νοοτροπίες - βαρβάρων και Ελλήνων - σχολιάζουν εντυπωσιασμένοι: "Στην Ελλάδα κανείς ελεύθερος πολίτης δεν υποκλίνεται ούτε προσκυνάει μιά ζωντανή θεότητα πεσμένος κατά γής" { Hanson Heath - Ποιός σκότωσε τον Όμηρο; }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητα τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε άνθρωπο, να μη δέχονται την απόλυτη εξουσία... Άν υπερασπίζουμε την παιδεία της Αρχαίας Ελλάδος στην σημερινή εκπαίδευση, δεν το κάνουμε επειδή ανήκει στο παρελθόν όλων μας, αλλά επειδή είναι το καλλίτερο εχέγγυο μέλλον. "{ Ζακλίν ντέ Ρομιγύ - Ομιλίας της στην Πνύκα, 11-7-1995 }.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Όταν ο Δαρείος, ώς ένδειξη υποταγής, είχε ζητήσει απο τους Σπαρτιάτες " Γη και Ύδωρ ", οι Σπαρτιάτες<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" τους πρέσβεις τους αιτέοντας, ές φρέαρ εμβαλόντες, εκέλευον γήν τε και ύδωρ έκ τούτων φέρειν παρά βασιλέα " | " Τους έριξαν σ'ένα πηγάδι λέγοντας να πάρουν απο εκεί " Γή και ύδωρ " για να το φέρουν στον βασιλέα τους ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Απόλλων όμως οργίσθη επειδή οι πρέσβεις εθεωρούντο πρόσωπα απαραβίαστα, και " Λακεδαιμονίοισι μήνις κατέσκηψε ". Συσκεφθέντες τότε απεφάσισαν να αποδώσουν ικανοποίηση, " ... ποινήν τείσειν Ξέρξη, των Δαρείου κηρυκών των έν Σπάρτη απολομένων ". Κήρυγμα λοιπόν εποιούντο πρός τους πολίτες " εί τις βούλοιτο, πρό { υπέρ } Σπάρτης αποθνήσκειν ". Πράγματι, ο Σπερθιής ο Ανηρίστου και ο Βούλις ο Νικολάου προσεφέρθησαν να ταξιδεύσουν είς τα Σούσα για να τιμωρηθούν απο τον Ξέρξη με την ποινή του θανάτου. Όταν παρουσιάσθηκαν στον Πέρση βασιλέα εδήλωσαν τον λόγο της αποστολής τους, πλήν όμως αρνήθηκαν κατηγορηματικά, παρά τις πιέσεις, να τον προσκυνήσουν. - Ήρθαμε για να μας φονεύσετε, όχι για να προσκυνήσουμε! -<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο πρεσβευτής Τιμαγόρας που εδέχθη να προσκυνήση, εφονεύθη υπό των Αθηναίων: "Τιμαγόρας, ούτος πρεσβευτής πεμφθείς πρός βασιλέα Αρταξέρξην υπο Αθηναίων, χρυσίον έλαβε παρ'αυτού και αργύριον/// ούτος ούν ο Τιμαγόρας, προσκυνήσας τον Περσών βασιλέα, παρά τα Ελλήνων ήθη, και δωροδοκηθείς, υπο Αθηναίων ανηρέθη - εφονεύθη - "{ Λεξικό Σουίδα }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Το " απροσκύνητον ", ώς Ελληνική συνήθεια, ώς βίωμα και αρετή, ώς τρόπος ζωής, επέρασε και στα δημοτικά, αλλά και στα σύγχρονα τραγούδια. Ο σκλαβωμένος Έλληνας παραμένει στο φρόνημα αδούλωτος, απροσκύνητος, σαν αετός που κυτάεει τον ήλιο { τον δυνάστη } κατάματα. Μα εγώ δεν ζώ γονατιστός είμαι της γερακίνας γιός - Βασίλης Τσιτσάνης. Το Γεράκι, ο Ιέραξ, το έμβλημα του Διός. Και δεν είναι τυχαίο που το " αέτωμα " - αετός με ανοιχτά φτερά - είναι το πατρογονικό μας σχήμα. Οι αρματωλοί και οι κλέφτες που τόσο έχει υμνήσει η λαϊκή μούσα, παραμένουν απροσκύνητοι και άκαμπτοι σαν αρχαίοι κούροι.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Όσο είν' ό κλέφτης ζωντανός, πασά δέν προσκυνάει<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">κι άν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει στο ταγάρι.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">να κάνουν πήχυ το φτερό και πιθαμή το νύχι. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Εγώ ραγιάς δεν γίνομαι, Τούρκο δεν προσκυνάω. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Τρείς Τούρκοι τρείς γενίτσαροι και οι τρείς τον Γιάννο θέλουν<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">για να τον παραδώσουνε στις πύλες του σουλτάνου.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Σαν τι κακό του έκαμα μπρέ Τούρκοι του Σουλτάνου;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Μα πώς δεν τώκανες κακό που δεν τον προσκυνάεις.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ούτε τον επροσκύνησα ούτε τον προσκυνάω. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Προσκύνα Διάκο τον Πασά, προσκύνα τον Βεζύρη...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Όσο είν' ο Διάκος ζωντανός, πασά δεν προσκυνάει. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Μάρκο μου πάρε τα κλειδιά κι έλα να προσκυνήσει.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Μένα με λένε Μπότσαρη, μένα με λένε Μάρκο<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">ποτέ μου δεν προσκύνησα κι ούτε θα προσκυνήσω. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Έβγα Γιώργη, προσκύνησε, τζουράκι να σε κάμω.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Δεν είμαι νύφη πατρινιά να βγώ να προσκυνήσω. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Χρήστο, σε θέλει ο πασάς, σε θέλουν οι αγάδες.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Όσο είν' ο Χρήστος ζωντανός, Τούρκο δεν προσκυνάει. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Τ'αντρειωμένα κόκκαλα ξεθάψτε των γονιών σας.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Τούρκους δεν έπροσκύνησαν. Τούρκοι μην τα πατήσουν. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Στα " Απομνημονεύματα " του Κολοκοτρώνη, διαβάζουμε ότι ο Κολοκοτρώνης εννόησε ότι η ύπουλη αμνηστεία του Ιμπραήμ υπέσκαπτε το φρόνημα των αγωνιστών. Οι προσκυνημένοι φέρνανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον αγώνα παρά οι ίδιοι οί αλλόφυλοι. Και έριξε το σύνθημα: " Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους... η πατρίς κινδυνεύει απο το προσκύνημα ". Στον ίδιο τον Ιμπραήμ απάντησε: " Όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμεν ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Παρόμοια απάντηση έδωσε και ο Καραϊσκάκης στον Κιουταχή κατά την συνάντηση τους στην ναυαρχίδα του Γάλλου ναυάρχου Δεριγνύ. Όταν εισήλθε στο σαλόνι ο Καραϊσκάκης, του είπε ο Κιουταχής: " Έλεγα πως θάρθεις να με προσκυνήσεις ". Κι εκείνος απάντησε: " Εγώ να σε προσκυνήσω; βαλεσής εσύ, Ρούμελης βαλεσής κι εγώ ". { Φωτιάδη - Καραϊσκάκης }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ανάλογες απαντήσεις βγαλμένες μέσα απο την διαχρονική αυτή πεποίθηση του Ελληνισμού, έχει να επιδείξει η Ιστορία και απο τον νεώτερο Κυπριακό αγώνα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Η μητέρα του Α. Αυξεντίου { ο οποίος κάηκε ζωντανός απο τους Άγγλους μέσα στο κρησφύγετο του αρνούμενος να παραδωθεί }, λίγο μετά τον θάνατο γιού της δήλωσε: " Κάλλιο μιά φούχτα χώμα ο λεβέντης μου, παρά γονατισμένος ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Δεν προσκυνώ Αγαρηνό, κρατάω απ'τον Όμηρο εγώ<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">είμαι του Τεύκρου αγγόνι και του Κολοκοτρώνη.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Παιδί του Μακρυγιάννη δέ με νικούν βαρβάροι... " { Α. Ανδρέου }<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Ο Κωστής Παλαμάς μέσα απο τους στίχους του ποιήματος του " Ο γιός της Χήρας " προβάλλει με τρόπο εντυπωσιακό και μεγαλειώδη, " την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων να μην υποκλίνωνται μπροστά σε άνθρωπο ".<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Άς σταθούμε σε λίγους αλλά χαρακτηριστικούς στίχους του εκτενούς αυτού ποιήματος:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">" Έβγαλε διάτα ο Κρούταγος, της Βουργαριάς ο τσάρος. Προσκύνημα...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Κοπαδιαστά περνάν, κι όλο περνάν οι σκλαβωμένοι εμπρός του.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Προσκύνημα. Μπρός του περνάν και γονατάν και σκύβουν.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Μόν'ένας μπρός του σαν περνά, δεν γονατά, δεν σκύβει...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Μόνος αυτός δε γονατά, μόνος αυτός δε σκύβει.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Κι ο βασιλιάς ξαφνίζεται, ρωτά: Ποιός είν' εκείνος που δέ με προσκυνά;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Για φέρτε τον μπροστά μου. Κι άν τον κρατήση ο Κρούταγος, και τι κακό θα κάμη;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Φέρθηκε ο νιός απόκοτα και θάνατος του πρέπει...<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">Κι ήρθε και η μάννα κι έσκυψε πρός το παιδί της και είπε:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #e69138; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: 13.5pt;">...εσένα είναι η πατρίδα σου τ'Αλεξάνδρου ή πατρίδα. "<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><a href="http://hellenicnationalreligion.blogspot.com/2011/06/blog-post_622.html">πηγή</a></span></div></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8296970628145307737.post-72288254081666993312011-09-02T09:19:00.000-07:002011-09-03T22:43:31.017-07:00"ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: #e69138; font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large; line-height: 16px;"><br />
</span></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://img229.imageshack.us/img229/5490/300862s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="250" src="http://img229.imageshack.us/img229/5490/300862s.jpg" width="400" /></span></a></div><span class="Apple-style-span" style="background-color: #030401; color: #bebebe; font-family: Georgia, Arial, 'century gothic', verdana, sans-serif; font-size: large;"></span><br />
<div style="color: #8b7967; line-height: 16px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, η περηφάνια ήταν ένα συναίσθημα ανεπτυγμένο σε τέτοιον βαθμό, ώστε το προσκύνημα σε άλλον άνθρωπο (οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός), θεωρούνταν πράξη κατάπτυστη, που μόνο βάρβαροι θα μπορούσαν να την τελέσουν. Ακόμη κι όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.<o:p></o:p></span></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"> </span><br />
<div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">Στα αρχαία ελληνικά κείμενα, υπάρχει πλήθος επικριτικών και καταδικαστικών <a href="http://eineken.pblogs.gr/2010/12/oyk-eithistai-tois-ellhsi-proskyneein.html" target="_blank"><b><span style="color: #ff7f00; text-decoration: none;">αναφορών</span></b></a> για το προσκύνημα. Αναφέρονται ενδεικτικά:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">«Οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες· αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν στους δρόμους, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι»</span></i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';"> (Ηρόδοτος, «Ευτέρπη», 80).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=8296970628145307737&postID=7228825408166699331" name="more"></a><a href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=8296970628145307737"></a><span style="color: black; font-family: 'Comic Sans MS';"><o:p></o:p></span></span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';"> </span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"></span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">«Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους»</span></i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';"> (Δημοσθένης 549.16).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">«Οι Πυθαγόρειοι απείχαν από δεήσεις και ικεσίες κι από κάθε είδους ανελεύθερη κολακεία, ως άνανδρες και ταπεινές»</span></i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';"> (Ιάμβλιχος, «Πυθαγορικός Βίος», 236).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">«Ο Μίνως, ως δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχονταν να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν»</span></i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';"> (Λουκιανός, «Νεκυομαντεία», 473).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">«Αυτός που σκύβει, ταπεινώνει την ψυχή του»</span></i><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';"> (Λουκιανός, «Νιγρίνος», 21).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">Και μετά ήρθε ο Ιουδαιοχριστιανισμός ...;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">Την θέση τής περηφάνειας, πήρε η «ταπεινότητα» και η οσφυκαμψία. Η εξαίρεση, </span><span style="color: #8b7967; font-family: 'Comic Sans MS';">έγινε κανόνας ...;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: large;"><br />
</span></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pare-dose.net/blog/images/2011/05/4250/Tinos-Proskynima.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" height="424" src="http://www.pare-dose.net/blog/images/2011/05/4250/Tinos-Proskynima.jpg" width="640" /></span></a></div><div style="color: #8b7967; line-height: 16px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 10px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Verdana, sans-serif; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><a href="http://eineken.pblogs.gr/2011/05/oi-aproskynhtoi-ellhnes-kai-oi-osfyokamptes-ioydaiohristianoi.html">πηγή</a> </span></div></div></div>Απροσκύνητοςhttp://www.blogger.com/profile/10741701481681508332noreply@blogger.com0